رامین فخاری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: لازمه پرداختن به بزرگ‌ترین بخش استراتژی آمریکا یعنی مهار چین این مسئله است که ایالات‌متحده در ابتدا به چالش‌های امنیتی خود دررابطه‌با جنگ اوکراین و خاورمیانه فائق بیاید و پس‌از آن به سراغ موضوع اصلی و رقیب اصلی خود چین برود و طرح مهار چین را به‌پیش ببرد.
ادامه مطلب
مسعد سلیتی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: یکی از عمده‌ترین عواملی که به تسلیم ژاپن منجر شد، عدم درک عمیق و صحیح این کشور از وضعیت جنگ و شکست‌های متوالی همپیمانانش، یعنی آلمان نازی و ایتالیا بود. هنگامی که نیروهای متفقین در جبهه‌های مختلف اروپا موفق به شکست نیروهای محور شدند، ژاپن به عنوان یکی از همپیمانان اصلی محور، باید درک می‌کرد که شرایط جنگ به طور گسترده‌ای تغییر کرده است. با این حال، عدم شناخت و ارزیابی درست از وضعیت جهانی و تحولات میدانی باعث شد که ژاپن به جنگ ادامه دهد و فرصت را برای مذاکره و صلح از دست بدهد.
ادامه مطلب
علی مفتح در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: باید با استفاده از ظرفیت های کشورمان، به خصوص ظرفیت های فرهنگی و اقتصادی و به دور از اقدامات هیجانی برای افزایش همکاری با جمهوری آذربایجان، ترکیه، کشورهای آسیای میانه و همسایگان تلاش سوء تفاهمات را مرتفع و به حساسیت های یکدیگر احترام بگذاریم تا هم از منافع ملی مان دفاع و هم منطقه را به سوی ثبات هدایت کنیم.
ادامه مطلب
رهبر حزب کمونیست چین در‌حال پاک‌سازی حلقه نزدیکان خود است و این پروسه به اندازه‌ای گسترده است که به بالاترین سطح در ۴۰ سال اخیر در این کشور رسیده است. با وجود سانسور و کنترل گسترده حکومت پکن بر رسانه‌ها، رسانه‌های مختلف هرکدام توضیحات قابل قبولی برای این پاک‌سازی‌ها ارائه کرده‌اند. اقداماتی مانند «نقض نظم و قانون» توضیحی است که حکومت شی جین‌پینگ برای پاک‌سازی‌ها ارائه می‌کند.
ادامه مطلب
شکریه اکبری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ارتباط گروه طالبان و تحریرالشام با شبکه القاعده در گذشته، زمینه‌ساز شکل‌گیری پیوندهای فکری و عملیاتی میان آنها بود. طالبان برای سال‌ها به القاعده پناه داده بود و تحریر الشام نیز در ابتدا شاخه القاعده در سوریه بود. اگرچه تحریر الشام بعداً ارتباط رسمی خود را با القاعده قطع کرد، اما اشتراکات ایدئولوژیک همچنان باقی ماند.
ادامه مطلب
مهدی سهرابی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: نوشتار حاضر تلاشی برای رفع ابهامات ذکر شده پیرامون سطح اختلاف‌های درونی طالبان است. لذا در ادامه، به بررسی سطح اختلاف‌های درونی حکومت طالبان پرداخته می‌شود.
ادامه مطلب
مهدی کهترپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ما بارها و بارها شاهد هشدارهای پی‌درپی مقامات آمریکایی درباره‌ی تهدید فزاینده‌ی چین در قبال سلطه‌ی جهانی آمریکا بوده‌ایم. این تنش‌ها در قالب جنگ اقتصادی میان دو ابرقدرت، مواضع آمریکا در قبال مسئله‌ی تایوان، و اظهارات تنش‌آفرین مقامات آمریکایی درباره‌ی سیاست‌های کلی چین نمود یافته است. اما حقیقت امر این است که بخش قابل توجهی از این هیاهو و بزرگنمایی‌ها، صرفاً ساخته و پرداخته‌ی رسانه‌های وابسته و مزدبگیر و مجتمع‌های صنعتی – نظامی آمریکایی است که فلسفه وجودی خود را در تداوم تنش و منازعه می‌بینند. این گروه‌ها با بهره‌گیری از زبان سیاستمداران واشنگتن، به دنبال ترویج نگرشی خصمانه و تقابل‌جویانه هستن چرا که اصولا بقا و معیشت آنان در گرو تنش های منطقه ای و بین المللی است و همواره برای تداوم کسب و کار آنها آمریکا نیازمند دشمنی بزرگ است این دشمن بزرگ در دهه ۹۰ روسیه بوده و امروز این دشمن بزرگ چین است.
ادامه مطلب
مریم خالقی‌نژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: چین برای مقابله با تبلیغات و سلطه غرب، استفاده از رسانه ها را به عنوان سلاحی برای نمایش قدرت نرم خود آغاز کرده است. در دوران ریاست جمهوری شی جین پینگ، چین شاهد تغییر در سیاست های رسانه ای خود بوده و تمرکز خود را بر تاکتیک هایی برای شکل دادن به روایت های اطلاعاتی در سطح بین المللی آغاز کرده است. در این راستا این کشور سرمایه گذاری زیادی در حوزه رسانه انجام داده است. بنابراین، دولت چین از سال ۲۰۰۹ حدود ۶.۶ میلیارد دلار برای بهبود وجهه جهانی این کشور هزینه کرده است.
ادامه مطلب
در حالی برای سفر یک‌روزه وزیر امور خارجه به افغانستان طیفی از مسائل اقتصادی، تجاری، سیاسی، دیپلماتیک، فرهنگی و... را تعریف کرده‌اند که اساسا شاهد حجم وسیعی از نگرانی‌ها در مناسبات ایران با حکومت طالبان هستیم و از این منظر، طیفی از کارشناسان، مطرح‌کردن برخی اهداف نظیر گسترش روابط دوجانبه و نهایی‌سازی سند جامع همکاری‌های راهبردی میان ایران و حکومت طالبان را «دیپلماسی غیرواقعبینانه و به دور از واقعیت‌های جاری در مناسبتا دو طرف» تفسیر می‌کنند.
ادامه مطلب
بهرام امیراحمدیان در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ایران اگرچه روابط نزدیک و گسترده با روسیه دارد، ولی ساختار اقتصادی دو کشور هم پوشانی زیادی ندارند زیرا هر دو کشور صادر کننده نفت (که در برخی مواقع روسیه رقیب ایران می شود) و وارد کننده تکنولوژی های پیشرفته هستند. بازارهای هدف صادراتی هر دو کشور عمدتا شامل کشورهای وارد کننده انرژی و مواد خام است. هر دو کشور در شرایط کنونی مورد تحریم غرب قرار گرفته اند و این تنگنا اگرچه موجب نزدیکی آنها به یکدیگر شده ولی لزوما به معنای هم تکمیلی اقتصادی و تجاری نیست. با این حال در فضای موجود و شرایط منطقه ای و جهانی به یکدیگر نزدیک شده و در ساختارهای منطقه ای همچون «سازمان همکاری شانگهای»، «اتحادیه اقتصادی اوراسیا»، «گروه بریکس» در کنار هم قرار گرفته اند.
ادامه مطلب