علی موسوی خلخالی می نویسد: مقتدی صدر بعد از تحمل چندین ضربه سیاسی در حرکتی فرار رو به جلو تصمیم گرفت وارد فاز نبرد خیابانی شود. همان چیزی که مدتها برای آن انتظار کشیده بود و دائما در سر می پروراند. اردوکشی خیابانی با هدف تسویه مخالفان و حذف رقبا از یک سو و ترساندن افکار عمومی و مردم عادی از سوی دیگر، با هدف رسیدن به آنچه آرزویش را دارد؛ رهبری بلامنازع عراق.
ادامه مطلب
ناصر کنعانی در پاسخ به پرسش دیپلماسی ایرانی که آیا زمانی برای مذاکرات مستقیم ایران و عربستان تعیین شده است و آیا تحولات اخیر عراق بر این مذاکرات تاثیر می گذارد یا ممکن است آن را به تعویق بیاندازد، گفت: «خوشبختانه اراده مثبت در دو طرف دیده می شود تا ما فاز جدیدی از گفت وگوها را میان دو کشور با میزبانی عراق آغاز کنیم. هنوز زمان دقیقی تعیین نشده است و رایزنی ها در این زمینه ادامه دارد. امیدواریم دوستان عراقی ما نیز همچنان انگیزه لازم برای میزبانی از گفت وگوها را داشته باشند و امیدواریم تحولات اخیر تاثیری بر این میزبانی نگذارد.»
ادامه مطلب
سید حامد حسینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با متوقف شدن واکنش اسرائیل به پیشنهاد لبنان، حزب الله پهپادهای خود را برای تقویت موضع دولت لبنان مبنی بر توقف هرگونه حفاری تا دستیابی به راه حلی برای مناقشه دریایی فرستاد. حزب الله با نفوذ خود در نظام سیاسی لبنان و متحدان اصلی آن که نقش برجسته‌ای را در میانجیگری به رهبری ایالات متحده ایفا می‌کنند، به ویژه رئیس جمهور میشل عون و نبیه بری رئیس مجلس، تا حدی توانسته است سرعت مذاکرات را تنظیم کند. حزب‌الله از اهرم‌های خود در سیستم سیاسی و رسانه‌ها برای قاطعیت بخشیدن به موضع دولت لبنان استفاده می‌کند تا مقامات لبنانی در یک سازش کوتاهی نکنند یا عجله نکنند.
ادامه مطلب
پائولا سوباچی و سید رحمان موسوی عضو ارشد انجمن مطالعات سازمان ملل متحد در یادداشت مشترکی برای دیپلماسی ایرانی می نویسند: ین اشتباه است که فرض کنیم بی ثباتی سیاسی فعلی ایتالیا لزوماً باعث ایجاد یک بحران بزرگ در اروپا خواهد شد اما خطرات همچنان حاد هستند و برخی از تحولات کلیدی هنوز می توانند باعث تحقق چنین بحرانی شوند و بقای منطقه یورو را به خطر اندازند.
ادامه مطلب
علی موسوی خلخالی می نویسد: ایران می خواهد در زمین شرق با غرب مذاکره کند و در حالی که دستش در دست روسیه و چین است و چشمانش به کشورهای پیرامونی اش است، با غربی ها گفت وگو می کند. به این ترتیب ایران امید دارد بتواند تا پاییز و زمستان فضا را در همین وضعیت کنونی اش حفظ کند تا شاید بتواند با قدرت بیشتری با امریکا و اروپا که روز به روز نیازشان به انرژی و افزایش نرخ نفت نفت در بازارهای جهانی افزایش می یابد، به مذاکره بنشیند و امتیازات بیشتری بگیرد. آیا این سیاست جواب می دهد؟ آیا ایران می تواند تا آن موقع فضا را این چنین نگه دارد؟ آیا امریکا و متحدان اروپایی اش اجازه می دهند حوزه منافع ایران صرفا در شرق تعریف شود و جایی برای آنها نباشد، به ویژه که تا شرکت های اروپایی تا همین چندی پیش در ایران فعال بودند و در صنایع ایران حضوری گسترده و اثرگذار داشتند؟
ادامه مطلب
طاهره حسن پور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در بعد سیاسی، همکاری و عضویت ایران در بریکس، یعنی همکاری ایران با جمعیت های اول و دوم جهان و اقتصاد دوم جهان، سه قدرت هسته ای، و دو عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و سایر مزایای دیگر... هرچند که مهمترین عامل همکاری سیاسی بین بریکس و ایران یکجانبه گرایی و تک رویی ایالات متحده است.
ادامه مطلب
عبدالناصر نورزاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: افغانستان در گیرو دار رقابت میان قدرت های بزرگ، با محدودیت های جغرافیایی و عدم ثبات سیاسی، همواره دستخوش عواقب نامیمون، این رقابت ها بوده است. هند و پاکستان دو منبع تنش در شرایط و وضعیت افغانستان هستند. هر دو دارای تفکر امنیتی مبتنی بر عمق استراتژیک اند و این تفکر، زمینه را برای رقابت های امنیتی و استفاده وسیع از نیابتی ها در قلمرو افغانستان مساعد ساخته است.
ادامه مطلب
رئیس جمهور جو بایدن تصمیم گرفته است که بر پیمان ایالات متحده با عربستان سعودی و امارات متحده عربی و هم زمان با ترکیه باقی بماند. اما در تعامل با این کشورها از شیوه های گذشته استفاده نخواهد کرد، یعنی "به ما پول بدهید ما چشم بسته به شما اسلحه های گوناگون می فروشیم."
ادامه مطلب
نوید کمالی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سفر رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه، به ایران در مقطع کنونی رخدادی مهم در روابط دو کشور و سیاست منطقه ای کشورمان محسوب می شود. این سفر در شرایطی صورت میگیرد که منطقه خاورمیانه در عرصه نظم منطقه ای شاهد تحولات مهمی است.
ادامه مطلب
محمد امین منیری در یادداشتی از ایتالیا برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: حالا کشورهایی که سال هاست بر موفقیت این اتحاد سرمایه گذاری کردند، علاوه بر تمام چالش های گفته شده و جدی فوق، ابر سیاه جنگ را نیز درست پشت مرزهای کشورشان می بینند. حال یک شهروند اروپایی امروز به قدری تحت تاثیر حوادث از جمله همه گیری بیماری کرونا و جنگ در اوکراین متغیر است که به سختی می توان از او خواست شعارهای ملی گرایانه و معمولا افراطی را پشت در نگه دارد و هنوز به اتحادی که بنیانگذارانش امروز به آن بی باورند و حرف از خروج از آن می زنند باورمند بماند. این چهره کلی اروپا کم و بیش در ایتالیا نیز قابل مشاهده است.
ادامه مطلب