میزان رضایت عمومی از دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، به ۴۳ درصد کاهش یافته است که پایین‌ترین سطح از زمان بازگشت او به کاخ سفید در ژانویه ۲۰۲۵ محسوب می‌شود.
ادامه مطلب
زهرا اله دادیان فلاورجانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: امریکا برای اینکه همچنان بتواند به‌عنوان یک ابرقدرت در عرصه جهانی حکمرانی کند باید قدرت‌های نوظهور را کنترل کند و جلوی رشد آنها را بگیرد از طرف دیگر باید قسمت‌های آسیب‌دیده را ترمیم کند.
ادامه مطلب
علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بازار آمریکا بزرگتر از آن است که سرمایه گذاران را به طور انبوه از دست بدهد، که در غیر این صورت اقتصاد آمریکا ضربه اساسی خورده و به فروپاشی در بازار جهانی منجر می شود.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با طراحی اروپایی‌ها و در دوران و فضای پساجنگ سرد، جهانی‌سازی هنجاری پیش رفت و نهادهای خاصی برای مدیریت آنچه که از آن با عنوان حکمرانی جهانی یاد می‌شد راه‌اندازی گردید و بدین ترتیب جهانی شدن، تبدیل به واقعیتی غیرقابل انکار شد.
ادامه مطلب
مرتضی بنانژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: جنگ تعرفه‌ای آمریکا و چین، یک پدیده پیچیده و چندوجهی است که تأثیرات گسترده‌ای بر اقتصاد جهانی و روابط بین‌المللی دارد.
ادامه مطلب
کوروش احمدی در یادداشتی می نویسد: در هنگامه شدت‌گرفتن رقابت‌های ژئوپلیتیک و اقتصادی، آمریکای ترامپ و راست افراطی در اروپا در تلاش برای افزایش ثروت و قدرت خود به سیاست‌هایی روی آورده‌اند که می‌توان آن را نئومرکانتیلیستی نامید.
ادامه مطلب
مرتضی بنانژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: تعرفه مالیاتی است که بر کالاهای وارداتی اعمال می‌شود. این مالیات که متناسب با ارزش کالاهاست به شرکت های وارد کننده تحمیل می‌شود نه بر صادر کنندگان و در نهایت این شرکت وارد کننده آمریکایی هزینه مالیات یا تعرفه را از طریق افزایش قیمت فروش به مشتری منتقل می‌کند و این مصرف کننده امریکایی است که بار اقتصادی تعرفه را متحمل می‌شود. از آثار تبعی آن این است که چون قیمت خرید کالا بالا می‌رود با کاهش اقبال عمومی مواجه و در نهایت تولید کننده متضرر می‌شود اما چرا رئیس جمهوری آمریکا شدیدا طرفدار اعمال تعرفه است؟
ادامه مطلب
برخی از متحدان ایالات متحده، به ویژه آنهایی که در اروپا هستند، وسوسه شده اند که به دنبال راهی میانی باشند که روابطشان با ایالات متحده را با روابط اقتصادی آنها با چین و روسیه متعادل شود. اما واشینگتن باید از تلاش های آنها برای اجتناب از جانبداری عقب نشینی کند. همان‌طور که وس میچل، کارشناس سیاست خارجی اخیراً استدلال کرده است، ایالات متحده به ایجاد یک جبهه متحد در برابر مرکانتیلیسم چین نیاز دارد.
ادامه مطلب
بزرگترین گامی که ایالات متحده باید در این راستا بردارد تشویق سرمایه‌گذاری در صنایع داخلی است، به‌ویژه در بخش‌هایی که پایه‌های تولیدی را تقویت می‌کنند و به واشینگتن کمک می‌کنند تا کنترل بیشتری بر زنجیره‌های تامینی که از تولید نظامی پشتیبانی می‌کنند، برقرار کند.
ادامه مطلب
ترامپ تهدید کرده که استقلال فدرال رزرو را که ستون اصلی ثبات اقتصادی در اقتصاد ایالات متحده است، به میزان قابل توجهی کاهش خواهد داد. از آنجایی که می‌تواند نرخ‌های بهره را بدون توجه به فشارهای سیاسی کوتاه‌مدت تعیین کند، یک فدرال رزرو مستقل می‌تواند در صورت لزوم، اقتصاد را ترمز کند، همان طور که در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ با موفقیت انجام داد، زمانی که به شدت نرخ‌های بهره را برای مقابله با تورم پس از همه‌گیری افزایش داد.
ادامه مطلب
چشم انداز اخراج دسته جمعی را در نظر بگیرید. اگر همان طور که ترامپ و جانشینانش پیشنهاد کرده اند انجام شود، به معنای اخراج حداقل ۱.۳ میلیون نفر است که اکثریت قریب به اتفاق آنها در اقتصاد ایالات متحده کار می کنند.
ادامه مطلب
رویکرد ترامپ، عدم قطعیت را به سلاح تبدیل می کند. اما عدم قطعیت سلاحی دشوار برای کنترل است، و برای هر کسی که بیش از حد از آن استفاده کند نتیجه معکوس خواهد داشت.
ادامه مطلب
محمود سریع القلم در یادداشتی درباره نشست داوس می نویسد: حدود ۳۰۰۰ نفر از ۱۳۰ کشور در این اجلاس شرکت کردند و ۱۶۰۰ شرکت (۴۵ درصد از آمریکا) در آن حضور داشتند. ۳۵۰ مقام دولتی شامل ۶۰ رئیس دولت نیز مشارکت کردند. ۱۷۰ نماینده از گروه‌های جامعه مدنی از هر پنج قاره نیز فرصت اثرگذاری بر موضوعات و مباحث را داشتند. حدود ۲۵۰ استاد دانشگاه یا محقق یا نویسنده به دعوت داوُس، آخرین دستاوردهای علمی و دیدگاه‌های خود را در حدود ۳۰۰ جلسه طی پنج روز مطرح کردند. دونالد ترامپ در روز چهارم کنفرانس به صورت آنلاین حدود ۲۰ دقیقه سخنرانی کرد و سی دقیقه به پرسش‌های پنج رئیس هیأت مدیره بانک یا شرکت مالی و نفتی پاسخ داد.
ادامه مطلب
اباصلت کبیری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: صد سال، زندگیِ جیمی کارتر، رئیس جمهوری درگذشته آمریکا که در روزهای پایانیِ سال ۲۰۲۴ به پایان رسید، می تواند تمثیلی از صدسال برتریِ ایالات متحده در جهان باشد.
ادامه مطلب
در نظرسنجی «شورای امور جهانی شیکاگو» در سپتامبر ۲۰۲۳ نزدیک به ۷۴ درصد از آمریکایی‌ها معتقد بودند که تجارت برای اقتصاد ایالات متحده مفید است، تقریباً بالاترین سطح تاریخ. حدود ۸۰ درصد معتقد بودند که این برای استاندارد زندگی خودشان خوب است و ۶۳ درصد نیز معتقد بودند که برای ایجاد شغل خوب است. در نظرسنجی موسسه ریگان در ژوئیه ۲۰۲۳ نزدیک به ۵۸ درصد از پاسخ دهندگان معتقد بودند که مذاکره برای توافقات تجاری مطلوب باید یک اولویت سیاست خارجی باشد و ۶۲ درصد از پاسخ دهندگان جمهوری خواه از امضای یک توافق تجاری با کشورهای آسیایی حمایت کردند، در صورتی که به پاسخ دهندگان گفته شود که این توافق برای این منظور طراحی شده است که با قدرت اقتصادی چین مقابله شود.
ادامه مطلب
رابرت اوبراین می نویسد: حزب کمونیست چین برای جانشین شدن به جای ایالات متحده به عنوان رهبر جهانی، در حال توسعه فناوری و نوآوری در زمینه های حیاتی مانند وسایل نقلیه الکتریکی، انرژی خورشیدی، هوش مصنوعی و محاسبات کوانتومی با هدف گسترش قدرت و امنیت خود است. برای انجام این کار، پکن به یارانه های عظیم، سرقت مالکیت معنوی، و شیوه های تجاری ناعادلانه متکی است. به عنوان مثال، در صنعت خودرو، پکن از صنایعی که به قهرمانان ملی تبدیلشان کرده، مانند شرکت BYD حمایت کرده و با سرازیر کردن یارانه به آنها و تولید میلیون‌ها خودروی الکتریکی ارزان قیمت و روانه کردن آنها به بازارهای ایالات متحده و کشورهای همپیمانش از سئول تا توکیو، دیترویت و بایرن ورشکستگی شرکت‌های رقیب غربی آنها را هدف گذاری کرده است.
ادامه مطلب
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه امریکا در یادداشتی مفصل و طولانی در مجله افرز می نویسد: چین، روسیه، ایران و کره شمالی تاریخ‌های دشوار و منافع متنوعی دارند و شراکت‌های آنها با یکدیگر به هیچ وجه به ساختار اتحاد دیرینه ایالات متحده نزدیک نمی‌شود. زیر شعارهای بزرگ دوستی و حمایت آنها، روابط این کشورها عمدتاً معاملاتی است و همکاری آنها شامل مصالحه‌ها و خطراتی است که هر یک ممکن است در طول زمان آنها را بیشتر ناخوشایند بیابد. این امر به ویژه برای چین صادق است که سلامت اقتصادی آن در داخل و موقعیتش در خارج تحت تأثیر بی‌ثباتی جهانی ایجاد شده توسط شرکای تجدیدنظرطلبش قرار دارد. با این حال، همه چهار تجدیدنظرطلب به یک تعهد پایدار به هدف کلی به چالش کشیدن ایالات متحده و سیستم بین‌المللی پایبندند. این امر، انگیزه ادامه همکاری‌های آنها خواهد بود، به ویژه وقتی که ایالات متحده و کشورهای دیگر به تجدیدنظرطلبی آنها پاسخ می‌دهند. پاسخ دولت بایدن به این همگرایی فزاینده، تسریع در همگرایی میان متحدان در مقابله با این تهدید بوده است.
ادامه مطلب
مجید روحی دهبنه در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در حالی که چین برای چند دهه از استراتژی نئومرکانتلیستی برای افزایش نفوذ و قدرت خود استفاده کرده و ایالات متحده آمریکا نیز با ظهور ترامپ عصری به نام نئومرکانتلیسم را تجربه کرده است، اما به طور کلی ایده های نئومرکانتلیستی در غرب بسیار قدرتمند شده‌اند. این تغییر پارادایم در آمریکا حتی در دولت بایدن نیز بارز بوده است. هم جمهوری خواهان و هم دموکرات‌ها از ظهور یک چین قدرتمند می‌ترسند.
ادامه مطلب
محمدرضا اسلامی در یادداشتی می نویسد: وقتی یک رویداد به ظاهر جزئی در اقتصاد عظیمی مانند اقتصاد آمریکا باعث می شود تا مردم ۵۵۰ میلیارد دلار را جابه جا کنند، ما چگونه انتظار داریم که بازار محدود کشورمان با تصمیمات «ناگهانی» و «شتابزده» دچار شوک های بزرگ نشود؟
ادامه مطلب
دولت جو بایدن محدودیت‌های گسترده‌ای را برای فروش فناوری تراشه‌های پیشرفته غربی به شرکت‌های چینی اعمال کرد. با این حال، باید گفت که ظهور فناورانه چین صرفا به کپی برداری و دزدی از شرکت های آمریکایی محدود نمی شود. چین اکنون دیگر قابلیت های صنعتی خود را تقویت کرده است.
ادامه مطلب
استفان والت در یادداشتی می نویسد: از نگاه برخی ناظران، همچون البریج کولبی Elbridge Colby، مقابله با چین، بالاترین اولویت آمریکاست و رهبران ایالات متحده نباید به خود اجازه دهند جنگ اوکراین یا هر مسئله دیگر سیاست خارجی، توجه آنها را از چین دور کند. جان میرشایمر John Mearsheimer ، و گراهام الیسون Graham Allison هم به همین اندازه نگران چالش چین هستند، به خصوص به خاطر آنچه از نگاه آنها ریسک فزاینده جنگ است. اخیرا یک گروه کاری در اندیشکده شورای روابط خارجی استدلال کرده که روندهای نظامی در آسیا به سود چین در حال تغییر است و خواهان دو برابر شدن تلاش‌ها برای تقویت بازدارندگی، به ویژه در تنگه تایوان شده اند. هال برندز Hal Brands و مایکل بکلی Michael Beckley فکر می‌کنند که فواره قدرت چین در حال نزدیک شدن به اوج خود است و بیش از پیش به نظر می‌رسد که پکن نمی تواند کار چندانی برای جلوگیری از افول نهایی خود انجام دهد. اما آنها این روزنه فرصت آینده را بیشتر به عنوان یک نشانه نگرانی و نه آرامش خیال می‌بینند. بر عکس این دیدگاه، مایکل سواین Michael Swaine همکار موسسه کوئینسی و نیز جسیکا چن وایس Jessica Chen Weiss از دانشگاه کورنل، فکر می‌کنند که ما خطر چین را بیش از حد بزرگ می‌کنیم و نگران این هستند که دو کشور به یک چرخه بدگمانی متقابل فروافتند که به سود هیچ کدام نخواهد بود، صرف نظر از اینکه کدام کشور در سکوی نخست جهان قرار گیرد.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی می نویسد: رابطه آمریکا و چین، رابطه‌ای بسیار جدی، در ابعاد دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی است. شاید اغراق‌آمیز باشد اگر بیان شود این رابطه، مهمترین رابطه دوجانبه در دنیای کنونی است که اثرات عمیقی بر تمام مناطق جهان و همچنین در نهایت بر ماهیت نظام بین‌المللی در حال شکل‌گیری جهانی دارد. این رابطه‌ای است که به لحاظ اقتصادی آنچنان بهم تنیده است که فرگسن، استاد دانشگاه هاروارد، آمریکا و چین را یک مجموعه بهم پیوسته اقتصادی بنام چیمریکا می‌خواند.
ادامه مطلب
بخش جدید از جنگ اعلام شده توسط دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق ایالات متحده امریکا در سال ۲۰۱۸ و ادامه آن توسط جو بایدن، رئیس جمهوری ایالات متحده نگرانی بسیاری از اقتصاددانان از جمله جنت یلن، وزیر خزانه داری امریکا که این سناریو را «فاجعه بار» می داند، در مورد تأثیر جدایی دو اقتصاد بزرگ جهان که برای امنیت و رشد فاجعه بار است، افزایش می دهد.
ادامه مطلب
موسسه بین المللی مشاوره مالی «گلدمن ساکس» در سال ۲۰۱۰ پیش بینی کرد تولید ناخالص داخلی چین در سال ۲۰۲۶ از آمریکا بیشتر شود و حجم اقتصاد چین تا سال ۲۰۵۰ حدود ۵۰ درصد از اقتصاد آمریکا بزرگتر خواهد شد. اما کند شدن رشد اقتصادی چین موجب شد این موسسه پیش بینی قبلی خود را تعدیل کند و در سال ۲۰۲۲ اعلام کرد تولید ناخالص داخلی چین تا سال ۲۰۳۵ به آمریکا نخواهد رسید و اقتصاد چین تا سال ۲۰۵۰ حداکثر ۱۵ درصد از اقتصاد آمریکا بزرگتر خواهد شد.
ادامه مطلب
در این اوضاع مبهم ژئواقتصادی، خطرات میدانی نمایان می شود. همه با این گفته آشنا هستند که هر بحران بزرگ اقتصادی فقط با وقوع یک جنگ حل می شود بنابراین هر جنگی، علت اقتصادی دارد. در خصوص آمریکا و چین، نقاط اختلاف و درگیری زیادی وجود دارد که هر لحظه ممکن است به انفجار منجر شود.
ادامه مطلب
سخنان درباره رو آوردن به چین و روسیه به عنوان جایگزین آمریکا برای تشکیل محوری قدرتمند، مبالغه آمیز است. تشکیل جهان دوقطبی همچنان دور از دسترس است هرچند نباید موضعی منفی در خصوص چین و روسیه اتخاذ کرد. اقتصاد آمریکا همچنان بر جهان حاکم است و تولید داخلی این کشور بیش از سی سال است که بیش از ۲۵ درصد تولید جهان را تشکیل می دهد. شرکت های آمریکایی یک پنجم برندهای بزرگ جهانی را در اختیار دارند که از برندهای چین و آلمان با هم بیشتر است. پنج شرکت اصلی تحقیق و توسعه در جهان، همگی امریکایی هستند و از تحقیقات آنها میلیون ها انسان بهره برده اند.
ادامه مطلب
رئیس جمهوری امریکا برای انتخاب مجدد خود با موضوع اقتصاد مبارزه می کند. بایدن همواره به سیاست اقتصادی خود که ترکیبی از بازگشت به خود، یارانه ها و اقدامات اجتماعی در زمان اشتغال کامل که ادامه کینزینیسم پس از جنگ و نئولیبرالیسم آغاز شده با رونالد ریگان است، افتخار می کند.
ادامه مطلب
با وجود بحران های متعدد اقتصادی که در پی اپیدمی کرونا و جنگ اوکراین به وجود آمده و همچنین بحران غلات و مواد غذایی که در پی این جنگ ایجاد شده، علاوه بر آن افزایش قیمت انرژی و کمبود آن در اروپا به ویژه در فصل های سرد سال، با این وجود همچنان نمی توان گفت که بحران اقتصادی در سطح جهانی پیش است. به ویژه که کشورهای نوظهوری مثل چین، هند و برزیل برای جلوگیری از بروز بحران جدید اقتصادی تلاش می کنند.
ادامه مطلب
سعید محمدی کاوند در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سیاست گذاران و تحلیلگران بر این باور هستند که «دوران تک قطبی» ایالات متحده به پایان رسیده و قدرت های بزرگ در حال ظهور مانند هند یا (به طور چشمگیرتر) چین، باعث افول قدرت آمریکا شده است.
ادامه مطلب
جو مانچین، سناتور دموکرات آمریکایی اخیرا در مجمع جهانی اقتصاد داووس گفت که اتحادیه اروپا "فوق ریاکارانه" رفتار می کند. آمریکایی ها از امنیت اروپا در اوکراین دفاع می کنند، بنابراین آنچه برای ابرقدرت محافظ خوب است باید برای اتحادیه اروپا نیز مناسب باشد.
ادامه مطلب