در جستجوی دستورالعمل برای مقابله با پوپولیسم راست افراطی (بخش دوم)

نویسنده: پال هاکنوس (خبرنگار و تحلیلگر مستقر در برلین است جدیدترین کتاب او تحت عنوان «یادآوری برلین: داستانی درباره هرچ و مرج، موسیقی، دیوار و تولید برلین جدید» منتشر شده است.)

دیپلماسی ایرانی: شاید به نظر برسد که ایرلند، پرتغال و مالت نقاط مشترک زیادی با یکدیگر ندارند، اما همه آنها عضو گروهی هستند که هنوز با هجوم احزاب راست افراطی به پارلمان های خود مواجه نشده اند. اما درک ثبات سیاسی این کشورها به بررسی هر یک از آنها به صورت جداگانه نیاز دارد. تنها در این صورت است که شرایط خاص و تاریخی که سبب موفقیت آنها شده، آشکار می شوند و البته تا اندازه ای معلوم می شود که تکرار آنها در دیگر کشورها چندان ساده نیست.

مالت: این جزیره مدیترانه ای حدود 460 هزار نفر جمعیت دارد و در پی مواردی همچون رد مهاجرت، بهشت مالیاتی و فروش روادیدهای اتحادیه اروپا شهرت خوبی در میان دیگر اعضای بلوک ندارد. اما تاکنون هیچ حزب راست افراطی ای پا به پارلمان مالت نگذاشته است. در مالت دو رقیب برای به دست آوردن را پوپولیستی رقابت می کنند. یکی از آنها جنبش پاتریوجوتی مالتین یک اسلام هراس و محافظه کار فرهنگی است و پیش قراول آن هم کسی است که آدلف هیتلر را مورد تمجید قرار می دهد. بهترین نتیجه ای که این حزب تاکنون در انتخابات گرفته در انتخابات پارلمان اروپا در سال 2014 بوده که تنها 6،761 رای به دست آورده است. دلیلش این است که جمعیت مالت از حالت طبیعی یک نظام سیاسی خیلی کمتر است. قوانین رای دهی در مالت به شدت تابع حفظ ماهیت دو حزبی کنونی آن است. آندره پی. دباتیستا دانشمند علوم سیاسی مالتی در توضیح این مساله می گوید: «انتخابات یک مبارزه بر سر تفکر نیست و بیشتر مساله منابع مطرح است. ثروت فردی اشخاص با ثروت سیاستمداران و احزاب در هم تنیده است. وفاداری همه چیز است.» دو حزب اصلی سیاسی یعنی حزب کارگر چپ میانه و حزب ملی گرای راست میانه این ماهیت دو حزبی را از طریق امپراطوری های گسترده رسانه ای خود تبلیغ می کنند. چالش ها از سوی یک حزب سوم به ندرت می تواند به تغییر شرایط منجر شود که البته همین مساله می تواند به دلیلی برای رای دهندگان وحشت زده تبدیل شود تا برای اعتراض به نظام موجود به راست های افراطی رای دهند.

ایرلند: با توجه به شرایطی که به ظهور و محبوبیت راست های افراطی در دیگر نقاط اروپا منجر شده از جمله افزایش مهاجرت، افزایش اختلاف درآمد، شکاف های فرهنگی و ایجاد یک سیستم انتخاباتی برای تازه واردان کوچک، ایرلند هم باید شاهد ظهور چنین جنبشی می بود؛ اما نیست. نه تنها شاهد رویکرد راست افراطی به این شکل نیست، بلکه همه احزاب جریان اصلی آشکارا از مهاجرت استقبال می کنند. ایین اومالی دانشمند علوم سیاسی دانشگاه دوبلین معتقد است که سابقه طولانی مهاجرت و مخالفت با رویکرد استعماری عامل اصلی این نوع ملی گرایی و حمایت از مهاجرت در ایرلند شده است. این کشور سابقه ای طولانی از درگیری علیه تبعیض نژادی ایرلندی ها در داخل و در برابر بریتانیای کبیر دارد. (ایرلندی ها هنوز هم نشانه های روی درهای میخانه ها در بریتانیا و در ایرلند شمالی را به یاد دارند که روی آنها نوشته شده بود: «ورود سگ ها، سیاه پوستان و ایرلندی ها ممنوع!» اومالی در ادامه گفت: «داستانی که ایرلندی ها درباره ملی گرایی خود می گویند، حکایت ملی گرایی مردی کوچک در زمانی است که به شدت تحت فشار بوده. هیچ تاریخچه ای برای تاسف خوردن درباره آن و تلاش برای بازگشت به آن وجود ندارد. حتی قدرتمندترین حزب ملی گرای ایرلند هم که حزب سین فیین است و گرایشات اقتدارگرایانه و پوپولیستی دارد، نوعی چپ گرایی هم در ذات خود دارد. اومالی در این باره می گوید سین فین از طریق اظهارات علیه سیستم، فعالیت گرایی اجتماعی و ادعاهایش درباره انتقام گیری می تواند حمایت پوپولیست ها را به دست آورد، اما از طریق تعصب خیر. با این وجود این بی گناهی ایرلند ممکن است خیلی سریع به پایان برسد. پیتر کیسی که یک تاجر است در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته تنها دو درصد حمایت کسب کرد و این حمایت تنها زمانی افزایش یافت که او شروع به مطرح کردن مسائلی درباره مسافران ایرلندی که در دیگر جاها رومی یا کولی خوانده می شوند، کرد. این نامزد ریاست جمهوری اکنون با حمایتی 23 درصدی در رتبه دوم محبوبیت پس از مایکل دی. هیگینز رئیس جمهوری فعلی ایرلند قرار گرفته است. حضور کیسی در انتخابات بعدی به عنوان یک نامزد مستقل که تا اندازه ای به اروپا شک و تردید دارد و می گوید دولت باشد شمار مهاجرانی که وارد ایرلند می شوند را محدود کند، در انتخاب کنونی پارلمان اروپایی در مناطق شمالی و غربی میانی یک فرصت برای به دست آوردن کرسی دارد.

منبع: فارن پالسی / مترجم: طلا تسلیمی