ارزیابی «کیهان» از احتمال دیدار اوباما و روحانی

روزنامه کیهان در سرمقاله امروزش از گمانه زنی درباره دست دادن اوباما و روحانی فراتر رفته و می نویسد: فرض محال که محال نیست. بیایید تصور کنیم کار بالا گرفت و در جریان شرکت دکتر روحانی در نشست مجمع عمومی سازمان ملل، تابو! شکست و نه تنها مصافحه تصادفی میان وی و باراک اوباما رخ داد بلکه معانقه و روبوسی هم کردند. یک چند روزی هم تیتر و عکس و تحلیل رسانه ها حول و حوش همین ماجرا سپری شد.آنها هم که مدت ها بود در حسرت چیدن و خوردن میوه ممنوعه بودند، برای ساعاتی در هیجان فرو رفتند. ثمّ ماذا؟! گیریم که دست پاک رئیس جمهور ما برای لحظاتی در دست چدنی و خونین باراک اوباما قرار بگیرد. آن گاه ما چه به دست آورده ایم و چه از دست داده ایم؟ آیا اساسا مسئله میان ما و آمریکا، مسئله ای عاطفی و قهر از سر هیجان دو نفر است که مثلا یک مصافحه و معانقه سر آغاز تجدید عواطف آنان باشد یا مسئله عمیق تر از این حرف هاست؟

این روزنامه در ادامه می نویسد:دستی که از سوی اوباما احیانا وسط یکی از راهروهای سازمان ملل یا سر میز ضیافت ناهار بان کی مون به سوی منتخب ملت ایران دراز شود، دست یک جنایتکار به تمام معناست. این دست- با واسطه یا بی واسطه- همان گونه که حمله خرابکارانه ویروسی به تأسیسات هسته ای و به خاک و خون کشیدن دانشمندان برجسته ایرانی (شهیدان احمدی روشن، شهریاری، علی محمدی و...) را با قساوت تمام امضا کرد، همان دستی است که اعمال مجازات ها و تحریم های گزنده علیه ملت ایران و سخت گرفتن زندگی بر آنها را امضا کرده و از آستین شیطان بیرون آمده، اگر که خود دست شیطان نباشد. فشردن چنین دستی - ولو در حد چند لحظه با تاریخ مصرف ژورنالیستی کوتاه - مسئولیت سنگینی را بر دوش دکتر روحانی می افکند، همچنان که یک امتیاز بزرگ و باور نکردنی و بی هنگام برای شیطان بزرگ است.

 2 ماه پیش نشریه فارین پالیسی ضمن شهادت دادن به ژرف اندیشی رهبرمعظم انقلاب تصریح کرد«رهبر ایران درست می گوید؛ توپ در زمین آمریکاست. آیت الله خامنه ای می گوید دولت اوباما با رفتارش و نه با گفتار سنجیده خواهد شد. ایران از چرخه هسته ای خود دست نخواهد کشید. متأسفانه اوباما نشان داده که متأثر از کنگره و لابی صهیونیستی است و شجاعت و قاطعیت لازم برای تعامل با ایران را ندارد...

کیهان در ادامه مدعی می شود: روحانی 10 سال پیش مذاکراتی داشت که به امید اعتمادسازی، تعلیق را پذیرفت اما این امید به شکست انجامید.روحانی یک بار شرمنده شده و احتمالا بار دیگر پا پیش نمی گذارد. او تنها در صورتی امتیاز می دهد که مطمئن شود در قبال آن امتیاز خواهد گرفت. بنابراین به جای امتیاز دادن صبر می کند ببیند آمریکا برای امتیاز دادن جدی است یا نه. اتفاقات 10 سال قبل لکه ننگی برای اصلاح طلبان شد و اکنون توپ در زمین آمریکاست که باید امتیاز بدهد وگرنه تغییری صورت نخواهد گرفت». به یک معنا، هدف از نرمش قهرمانانه انداختن توپ در زمین حریف - به واسطه رو کردن دست غدّار و قانون شکن او- است و نه فراهم کردن فرصت دست درازی وی و یا زدن گل به دروازه خودی.

شاید یک معنای نرمش قهرمانانه همان مفهوم «کرّ و فرّ» در جنگ به عنوان تاکتیک رزم آوری است. اگر نه، فرار و عقب نشینی محض که نامش رزمندگی و قهرمانی و دلاوری نیست. بلکه چنین کسانی مورد لعنت و غضب الهی اند. خداوند در سوره انفال می فرماید «هر کس در هنگام مواجه شدن با کافران به آنها پشت کند- مگر آن که هدفش جا به جایی در میدان برای حمله مجدد یا پیوستن به گروه دیگر (مجاهدان) باشد- به غضب خدا گرفتار خواهد شد و جایگاه او جهنم است».