ائتلاف سازی ضد ایرانی اسرائیل در شمال ایران

نویسنده: طاهره حسن پور، کارشناس ارشد امور بین الملل

دیپلماسی ایرانی:

مقدمه

تقابل ایران و اسرائیل از دهه های گذشته تا دهه های اخیر یکی از مسائل مهم به شمار می رود. نمایش قدرت و به اصطلاح پرستیژ قدرت برای کشورها همچو یکی از مهم ترین مهره های توانمندی ها محسوب می شود که در مقابل یکدیگر به نمایش می گذارند. اعتقاد جمهوری اسلامی ایران بر سرزمین مقدس فلسطین که برای ملت این سرزمین است تناقضی در ایدئولوژی رژیم صهیونیستی در منطقه خاورمیانه محسوب می شود. زیرا در آنچه در داخل منطقه اشغالی این رژیم  در سرزمین مقدس تفهیم بر گسترده کردن اراضی تلاش می شود، به نوعی با تفکر کشورهای بزرگ منطقه و ایران به عنوان یکی از اهرم های قدرت در این منطقه باعث ایجاد تناقض می شود. اهمیت فراوان این مسئله زمانی بیشتر به چشم می آید که تحرکات بیشتر متمایل به اتحاد و ائتلاف تبدیل می شوند. در همین راستا مبنی بر این است که اهمیت این مسئله را برای اقناع کردن هر چه بیشتر بازگو کرد. 

سوالاتی که در رابطه با این مبحث قابل طرح هستند این است که:

 1- چرا اسرائیل دست به ایجاد روابط با همسایگان شمالی ایران زده است؟ 

2- هدف اسرائیل از ایجاد روابط با همسایگان قفقازی ایران و ایجاد سفارت در این دول ها چیست؟

کشور ایران به لحاظ جغرافیایی در منطقه ای قرار گرفته که برخی از همسایگان کنونی، جزء سرزمین اصلی و اراضی این مرز و بوم بوده اند. به همین علت بیشترین حوزه های تمدنی را با این کشورها مشترک را با این دول ها دارد. وجود همسایگان متحد و ایجاد سیاست خارجی فعال در این منطقه برای ایران از مهم ترین های مبحث امنیت ملی و منافع ملی محسوب می شود. وجود قشرهایی که به لحاظ فرهنگی و ادبی و هنری در بین این دول ها از تناسب هایی برخوردارند، کارهای تمدنی مشترکی را بین همسایگان می طلبد. ایران بزرگ از وجود اقلیت های متفاوت و گوناگون بسیار زیبا شکل گرفته که از نوعی امتیازهای برتری در سطح جهانی برخوردار است. 

مشترکات بین کشورها همکاری برای ساماندهی فرهنگ های دیرینه از اجداد به جا مانده را می طلبد بر همین علت علاوه بر مزایای گفته شده وجود روابط سیاسی و اقتصادی و نظامی می تواند امنیت منطقه را برای هریک از این دول فراهم کند. ساماندهی روابطی که شامل تخریب زیر بنای روابط در منطقه قفقاز باشد و جبهه تقویت دشمنی علیه ایران طرح شده باشد علی الخصوص از طریق همسایگان شمالی از مهم ترین دستور کارهای رژیم صهیونیستی در ایجاد تداخل در روابط ایران با دول های منطقه برای برهم زدن موازنه همکاری مابین این کشورها و به ضعف گراییده شدن قدرت ایران در این منطقه است. 

در پاسخ به سوال دوم این گونه پاسخ داده می شود که توطئه اسرائیل و دشمنی این رژیم با ایران صرفا مختص منطقه خاورمیانه و ایجاد آشوب در این منطقه علیه ایران نیست بلکه این رژیم در جهت ایجاد تفرق و دشمنی با ایران دست به ایجاد تفاهم و دوستی در منطقه قفقاز زده و به ایجاد سفارت خانه با کشورهای نزدیک ایران دست می زند که در صورت فرصت مناسب بتواند از خاک این کشورها علیه ایران استفاده کند. 

علاوه بر جمهوری آذربایجان، ترکمنستان یکی از مهم ترین همسایه های ایران به شمار می رود که به تازگی صهیونیست ها در این کشور هم دست به ایجاد تفاهماتی زده اند. وجود صهیونیست ها نه تنها در کشور ها بلکه در منطقه هم برای جمهوری اسلامی ایران یک عامل خطرناک برای استفاده از خاک این کشورها علیه ایران محسوب می شود. 

برنامه های این رژیم نه تنها در ایجاد سفارت و پایگاه های نظامی در نزدیکی ایران بلکه از طریق تهاجم فکری و رسانه ای از طریق حمایت از اقلیت های ایران به طور رسمی اجرایی می شود که توضیحات بیشتری نیاز دارد. از نظر تئوری واقع گرایی در روابط بین الملل چنین استنباط می شود که هیچ گاه نمی توان از منافع ملی به علت تامین حداکثر بقا و دستیابی به قدرت دست کشید. 

قدرتمندترین کشورها در نظام بین الملل کشورهایی هستند که از طریق قدرت تبلیغ اقناع در داخل و تامین منافع ملی در خارج از مرزهای ملی می توانند به نمایش حداکثر قدرت خود دست بزنند. 

جمهوری اسلامی ایران در حال کنونی باید بیشترین توجهات خود را به تحرکات اسرائیل در ایجاد اتحاد و ائتلاف این رژیم علیه خود را خنثی کند و برای مقابله با این رژیم بیشترین هوشیاری در منطقه قفقاز برای ایجاد سیاستگذاری متناسب فعال کند. 

نتیجه گیری

بر اساس آخرین تحولاتی که در حال حاضر در حال اتفاق افتادن است، سیاست خارجی فعال و یا اقدام پیشگرانه علیه سیاست های توسعه طلبانه رژیم صهیونیستی می تواند سیاست های جبهه علیه جمهوری اسلامی ایران را خنثی کند. بر این اساس توصیه می شود در رابطه با طرح های اسرائیل برای آشوب سازی داخلی و خارجی علیه ایران باید توسط جمهوری اسلامی شناسایی سریع انجام گیرد و یک قدم نه بلکه برای تامین امنیت منطقه و روابط کشورهای منطقه در صلح با یکدیگر با ایجاد کانال های بیشتر سیاسی و نظامی بیشترین اقدام ها صورت گیرد.