نشست ننگ و عار نقب

نویسنده: علی أنوزلا

دیپلماسی ایرانی: در زمانی که جنگ روسیه – اوکراین نگاه‌های جهان را به خود جلب کرده و نفس ها در سینه حبس شده است تا نتایج آن بر نقشه‌ عرصه جدید بین المللی بروز پیدا کند، نشست سران موسوم به نقب با وجود اینکه دربردارنده وزاری امور خارجه شش کشور از جمله آمریکا بود، رویدادی ناچیز به شمار می‌رود.

یائیر لاپید آن را تاریخی توصیف کرد؛ اما چنین توصیفی از سوی او این نشست را بی محتوا می‌کند. احتمالا این دیدار برای اسرائیل تاریخی باشد؛ زیرا تنها برنده آن است. حضور چهار وزیر امور خارجه عرب در این نشست در بخشی از خاک تاریخی فلسطین اعتراف آنها به اشغالگری و همکاری با آن را پایه گذاری می‌کند.

نخستین هدف تل اویو از این نشست منحرف کردن نگاه‌های کشورهای منطقه از جنگ اوکراین و پیامدهای آن بر اقتصادشان و جلب توجه آنها به آنچه اسرائیل تهدید ایران می‌داند، است تا تلاش ها و ثروت های کشورهای عربی به سمت جنگی فرسایشی سوق داده شود که اسرائیل با بزرگ کردن خطر ایران و شیطانی جلوه دادانش به آن دامن می‌زند.

این درحالی است که خودش از زمان اشغال فلسطین بدون نظارت جامعه بین المللی بزرگترین ذخایر کلاهک اتمی را در اختیار دارد و می‌تواند با فشار یک دکمه تمام منطقه را نابود کند در حالی که هرگونه صحبت از خطر این کلاهک‌ها را نقض امنیت راهبردی و تهدید موجودیتی خود می‌داند.

لاپید برخلاف همتایان عرب خود در این دیدار بدون فریبکاری هدف از این نشست را ایجاد ساختار منطقه‌ای جدید دانست که در برابر ایران بازدارندگی ایجاد می‌کند. علی رغم تلاش وزیر امور خارجه مصر برای تکذیب وجود این ائتلاف؛ اما پیام فهمیده شد و سخنان ضمنی یا آشکار این شش وزیر امور خارجه مشارکت کننده در نشست بیانگر این بود که این نشست علیه ایران و با تحریک اسرائیل برگزار شده است.

اتهامات کشورهای عربی علیه ایران مبنی بر اینکه تهران دستورکاری توسعه طلبانه در منطقه دارد، در امور داخلی کشورهای عربی دخالت می‌کند و برای ساخت سلاح اتمی تلاش می‌کند، اتهاماتی قدیمی است اما ثابت شده نیست. حتی اگر رویدادهایی پیدا شود که این باور را تقویت می‌کند؛ اما باید این رویدادها در چارچوب تاریخی و جغرافیایی‌شان بررسی شود و در آنها به دنبال نقش قدرت های منطقه‌ای و بین اللملی بود که این حوادث را تقویت می‌کنند.

در اختلافات سیاسی و درگیری‌های راهبردی سیاه و سفید یا خیر و شر وجود ندارد. ایران که اسرائیل تلاش می‌کند آن را به عنوان بزرگترین خطر منطقه معرفی کند همیشه پایبندی خود به حسن همجواری با همسایگان عرب خود را اعلام کرده و بیان کرده است که برنامه هسته‌ای این کشور اهداف مسالمت آمیز دارد.

اما کسانی که متحدان ایران در منطقه نامیده می‌شوند، در اصل وجود نداشتند اگر از دهه‌ها قبل مداخلات قدرت های منطقه‌ای عربی در کشورهای لبنان، عراق، سوریه  یمن رخ نمی‌داد. حضور ایران در این کشورها پاسخی به مداخله قدرت های غربی و عربی و بین المللی در امور داخلی این کشورها بوده است.

اگر خطر قریب الوقوعی در منطقه وجود داشته باشد آن خطر، خطر اسرئیل است که یکی از علل ایجاد اختلاف میان ملت ها و دولت های آن بوده است و اما ایران و ملت این کشور در کنار عرب‌ها هزاران سال در صلح زندگی کرده اند و دو فرهنگ عربی و ایرانی با یکدیگر اشتراک دارند و همدیگر را تکمیل می‌کنند.

منبع: عربی الجدید / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11