هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان بهتر از چین عمل کردند

نویسنده: پاى منیکسین، استاد رشته مدیریت دولتی در کالج کلرمونت مک کنا و عضو ارشد غیرمقیم در صندوق جرمن مارشال امریکا

دیپلماسی ایرانی: حدود یک ماه قبل، چین در ورطه شیوع کووید ۱۹ قرار داشت، روزانه هزاران مورد تازه از این بیماری گزارش می شد، بیمارستان ها مملو از بیمار بودند و روزانه صدها نفر جان می دادند.

اقدامات سختگیرانه دولت کارساز شد و به نظر می رسد که شیوع تحت کنترل قرار دارد، ولی ظاهراً زمانداران چین مهمترین درس های کرونا را نادیده گرفته اند.

با بررسی چگونگی مقابله با این بحران، متوجه می شویم که مقامات محلی ووهان در چین در ابتدا تلاش کردند اطلاعات را مخفی کنند. پلیس به مجازات منتقدان از جمله دکتر لی ونلیانگ پرداخت که در اثر کرونا جان باخت – و به تازگی از خانواده او عذرخواهی کرده است.

این مساله باعث شد رهبران چین هزینه های سانسور را ارزیابی کنند و انتصاب مقامات بی کفایت عضو حزب کمونیست به مناصب کلیدی بهداشت عمومی را مورد بازنگری قرار دهند. رئیس برکنار شده کمیسیون بهداشت منطقه هوبی که در خلال بحران کرونا برکنار شد، از هیچ گونه آموزش و تجربه پزشکی در بخش سلامت عمومی برخوردار نبود .

همچنین برخی از کشورها به ویژه سنگاپور و تایوان توانستند بدون هزینه های سنگین متحمل شده از سوی چین برای قرنطینه کردن جمعیت، این بیماری را تحت کنترل درآورند. رهبران چین باید در جهت واکنش هوشمندانه تر در برابر بحران از این کشورها درس بگیرند. ولی رهبران چین به جای درس گرفتن از اشتباهات گذشته، به دنبال لاپوشانی آنها برآمده اند. اکنون حزب کمونیست چین ماشین تبلیغاتی خود را با سرعت بیشتر به حرکت انداخته است و می خواهد روایت بحران کووید ۱۹ را تغییر دهد.
 
تبلیغات مذکور در داخل به صورت القای این مساله بوده است که رهبری چین توانست کشور را در برابر جنگ علیه کرونا بسیج کند و بر آن پیروز شود و در مورد ناکارآمدی نظام های دموکراسی غربی در برابر کرونا در رسانه های اجتماعی خود گزافه گویی می کند.

ماشین تبلیغات چین در بخش خارجی در تلاش است کاهش نرخ مبتلایان در داخل را نشانه توانمندی بسیار بالای رهبری کشور در مقایسه با دولت های دموکرات نشان دهد و درعین حال، مشغول ارسال کمک های بشردوستانه به کشورهای به شدت مبتلا مانند ایران است . ولی اگر رهبران چین می خواهند از کووید ۱۹ برای اعمال قدرت نرم خود استفاده کنند، شاید ناامید شوند زیرا جهان هنوز آماده فراموش کردن نقش دولت چین در سرپوش گذاشتن اولیه و اجازه انتشار بیشتر به این ویروس نشده است. امروزه نگاه غالب در خارج از چین این است که اگر رهبران این کشور قاطعیت، فوریت و شفافیت را اعمال کرده بودند، از عالم گیر شدن کووید ۱۹ جلوگیری می شد. شاید حزب کمونیست چین بتواند روایت کرونا را مطابق میل خود به چالش بکشد، ولی نمی تواند رسانه های بین المللی را نیز به این کار وادار کند. تبلیغات چین در بازارهای آزاد عقاید هرگز چندان خریداری نداشته و در واقع، بیشتر تلاش های سابق حزب برای تاثیر گذاشتن بر افکار بین المللی ناکام بوده است.

همچنین شمار ناچیزی از کشورها امروزه به دنبال آزمودن راهبرد مهار به شیوه چین هستند. تعطیلی همه کشور از نظر اقتصادی  بهای بسیار سنگینی را برای چین به همراه داشت و انتظار می رود رشد ناخالص ملی در سه ماهه نخست سال ۹ درصد کاهش داشته باشد. اگر موج دوم کووید ۱۹ از راه برسد، تکرار این راهبرد باعث فروپاشی اقتصادی چین خواهد شد. البته اگر این اقدام  تنها راه  حفاظت از جان مردم به شمار می رفت، قابل پذیرش بود ولی هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان هر سه میان حفظ جان مردم و حفظ تحرک اقتصادی توازن بهتری برقرار کردند.

در برابر این پس زمینه است که تلاش های بشر دوستانه چین کار چندانی برای بهبود اعتبار و وجهه آن انجام نخواهد داد. چین اگر اطلاعات خود در زمینه کرونا را با جهان به اشتراک بگذارد و در جهت سلامت جهانی گام بردارد، موفقیت بیشتری خواهد داشت . چین به ویژه می تواند با اعطای اعانه ای عظیم  مانند اهدای یک میلیارد ماسک به امریکا باعث کاهش تنش ها میان دو کشور شود.

هنگامی که این بیماری عالم گیر به پایان برسد، مردم اقدامات چین و نه سخنان آن را به خاطر خواهند داشت.

منبع: ژاپن تایمز / تحریریه دیپلماسی ایرانی