کنترل کروناویروس یعنی جدا نگهداشتن مردم از یکدیگر

نویسنده: بنجامین کولینگ (Benjamin Cowling)

دیپلماسی ایرانی: چین در ژانویه و فوریه 2020، شدیدترین اقدامات جداسازی اجتماعی (social-distancing) را آغاز و صدها میلیون نفر را در خانه‌هایشان محصور کرد. این رویکرد در کاهش انتقال کورونا ویروس تا حدی موفقیت‌آمیز بوده که شمار مبتلایان روزانه در چین در ماه فوریه کاهش یافت. چین تنها پس از ارائه یک اپلیکیشن، برخی از محدودیت ها را در نیمه دوم فوریه برداشت.

چین از یک اپلیکیشن برای گوشی های هوشمند استفاده کرد که افراد را به سه دسته سبز (فاقد آلودگی)، زرد (نیازمند قرنطینه در خانه به مدت یک هفته) و قرمز (نیازمند قرنطینه در خانه به مدت 14 روز) تقسیم می‌کرد. تنها افراد سبز با رعایت اقدامات پیشگیرانه فراوان می‌توانستند از خانه خارج شوند. اما این کنترل‌های اجتماعی فراگیر در خارج از چین و بسیاری از کشورها امکان‌پذیر نخواهد بود، چرا که بسیاری از افراد کنترل دولت بر فعالیت و رفتارهای‌شان را نخواهند پذیرفت.

 قرنطینه و ایزوله‌ کارآمد توانست ویروس سارس را در 2003 مهار کند اما این ویروس دو ویژگی داشت که کروناویروس فاقد آنهاست: نخست، سارس علائم تنفسی جدی ایجاد می‌کرد که نیازمند بستری شدن در بیمارستان بود؛ دوم، بیماران سارسی زمانی که علائمشان بروز می‌کرد، واگیر بالایی نداشتند و با پیشرفت بیماری، واگیری افزایش می‌یافت. اما کروناویروس اغلب علائم ملایم و از همان شروع بیماری واگیری بالایی دارد. کارشناسان حتی تخمین می‌زنند که این ویروس پیش از بروز علائم نیز، مسری باشد. بنا به دلایل گفته شده، بسیاری از افراد آلوده، شناسایی نمی‌شوند در حالی که می‌توانند ویروس را منتشر کنند و بسیاری نیز هرگز آزمایش نمی‌شوند تا آلودگی آنها تایید شود.

حتی اگر مردم داوطلبانه ارتباطاتشان را کاهش دهند بازهم این اقدامات برای کنترل کرونا ویروس کافی نیست. بسیاری از کشورها با کاهش شمار مسافران ورودی به چین و سایر کشورهای آلوده، توانسته‌‌اند از شیوع ویروس پیشگیری کنند. با اقدامات پایشی مسافران ورودی می‌توان یک سوم از مبتلایان را شناسایی کرد. دو سوم باقی‌مانده مسئول انتقال خاموش ویروس هستند.

بنابراین گام بعدی باید کاهش سرایت در جامعه باشد. دو راه وجود دارد: نخست، ایزوله کردن افرادی که آزمایش مثبت در بیمارستان‌های ویژه همراه با کنترل دقیق و سپس شناسایی افرادی که اخیرا با گروه اول تماس نزدیک داشته اند و قرنطینه کردن دسته‌ دوم.

راه دوم – جداسازی اجتماعی – است که کاهش دادن تعامل و ارتباط بین مردم در کل جامعه است: لغو گردهمایی‌های پرجمعیت، بستن مدارس، ممنوعیت گردهمایی در فضاهای بسته مانند ورزشگاه‌ها و اماکن فرهنگی و مانند اینها، یافتن راه‌هایی برای ادامه فعالیت کسب و کارها با کمترین نیروی کار و استفاده از ماسک و سایر پوشاننده‌های صورت.

مسئولان نظام سلامت باید افزایش تقاضا برای خدمات بیمارستانی، به ویژه مراقبت‌های ویژه، را پیش‌بینی کنند. مسئولان حکومتی و دولتی نیز باید آماده‌ اجرای اقدامات جداسازی اجتماعی باشند. اقداماتی مانند بستن مرزها و محدودیت پرواز، مانع شیوع ویروس نمی‌شود اما می‌تواند برای مسئولان زمان بخرد، البته با هزینه‌ هنگفت اقتصادی. کشورها باید از این زمان برای برنامه‌ریزی و آماده سازی جوامعشان برای اجرای اقدامات جداسازی اجتماعی استفاده کنند.

منبع: فارن افرز / تحریریه دیپلماسی ایرانی