حمله فاجعه بار ترامپ به سوریه

نویسنده: ران پاول

دیپلماسی ایرانی: در طول هفته گذشته، رئیس جمهور ترامپ شلیک بیش از 100موشک به سوریه را جشن گرفت و توییت کرد: «ماموریت تحقق یافته». می گویند اگر از تاریخ یاد نگیری به ناچار آن را تکرار می کنی. بنابراین به گمانم ما در حال تکرار تاریخ هستیم. همه ما به یاد می آوریم روزی که رئیس جمهور بوش بابت «ماموریت تحقق یافته» خود خوشحال بود با بنری از پیروزی که روی ناو دریایی پس از پایان نبرد در عراق زده شده بود. اگرچه پس از پیروزی او نزدیک به 4 هزار نفر از پرسنل نظامی آمریکا کشته شدند، یک میلیون عراقی جان خود را از دست دادند و تمام زیرساخت ها و ساختار اجتماعی کشور به شدت تخریب شد. تخریبی گسترده که احتمالا هرگز نتوان آن را ترمیم کرد. در واقع آنچه از حمله ایالات متحده به سوریه بسیار به ذهن می آید ماجرای عراق است.

آمریکا در عراق نیز با بمباران شروع کرد. پیش از اینکه بازرسان بین المللی ماموریت خود برای بررسی ذخایر سلاح های کشتار جمعی صدام حسین انجام داده باشند. در صورت انجام ماموریت مجوز حمله، تصاویر رنج آور و تخریب یک کشور می توانست ایجاد نشود. در سوریه نیز ایالات متحده پیش از اینکه بازرسان بین المللی حتی مجاز به بررسی ادعاها مبنی بر دست داشتن اسد در حمله شیمیایی دوما شوند، بمباران اغاز شد. چرا؟ عجله برای چه بود؟ آیا واشنگتن می ترسید که اسد ممکن است گناهکار شناخته نشود؟ چه کسی حقیقتا از حمله ایالات متحده به دولت سوریه سود برد؟ گزارش هایی مبنی بر این بود که داعش بلافاصله پس از حملات هوایی تحرکاتی داشت. آیا ما واقعا می خواهیم تبدیل به نیروی هوایی داعش و القاعده شویم؟ این کار امنیت ما را تضمین می کند؟ زمانی را به یاد می آورم که القاعده دشمن ما بود نه یک متحد در سرنگونی آخرین دولت سکولار در خاورمیانه.

آیا مسیحیان سوریه پس از حمله اخیر آمریکا وضعیت بهتری دارند؟ تنها یک هفته پیش برای اولین بار پس از سال ها مسیحیان توانستند عید پاک را در حلب برگزار کنند. حالا چه تغییری ایجاد شد؟ ارتش سوریه القاعده را که بخش هایی از قسمت شرقی سوریه را در اختیار داشتند، بیرون کرد. مسیحیان وضعیت بدتری داشتند اگر تروریست های معتدل کنترل سوریه را در دست می گرفتند.

اگر سوریه واقعا گاز سارین یا کارخانه های ساخت سلاح های شیمیایی داشته باشد آیا واقعا منطقی است که با بمباران ساختمان ها خطر مرگ هزاران نفر با انتشار چنین سموم حساسی را بپذیریم؟ آیا منطقی است که ریسک کشتن غیرنظامیان را به بهانه اینکه دولت سوریه افراد غیرنظامی را با سلاح های شیمیایی کشته است، بپذیریم؟ نه بیشتر شبیه حماقت است همانطور که در مورد صدام مرتکب آن شدیم.

اگر آمریکا می دانست که سلاح های شیمیایی در ساختمان هایی که بمباران کرده اند ساخته می شود چرا سازمان پیشگیری از سلاح های شیمایی را در جریان قرار نداد؟ سازمان مذکور ساختمان های بمباران شده را مدتی نه چندان قبل پاک عنوان کرده بود. چرا دوباره از آنها خواسته نشد که این ساختمان ها را بازرسی کنند؟ سوالات فراوانی درباره تصمیم افتضاح رئیس جمهور در مورد برافروختن جنگ با سوریه وجود دارد. به عنوان مثال جایگاه کنگره در این میان کجاست؟ فاجعه بار است که صحبت های پل رایان را درباره عدم درخواست مجوز حمله از کنگره بشنویم. همه اعضای کنگره به قانون اساسی قسم یاد کرده اند که تنها این نهاد اعلام جنگ کند. آیا این قسم معنایی ندارد؟

رئیس جمهور روزی حسرت خواهد خورد که چرا گذاشته است که نئوکان ها کنترل سیاست خارجی دولت او را برعهده بگیرند. سابقه آنها فاجعه بار است. حمله به سوریه آشکارا غیرقانونی بود و تصمیم او برای جنگ می تواند به این قیمت تمام شود که حزب او کنترل مجلس را از دست بدهد و رقبایش در حزب دموکرات کنترل اوضاع را در دست بگیرند.

منبع: آنتی وار/ مترجم: روزبه آرش