روزه مرگ و میلاد دوباره اوجالان

ديپلماسي ايراني:‌ هنگامی که اوجالان در سال 1999 دستگیر شد، ترک ها نباید آنقدر شاد و کردها نباید آنقدر خشمگین می شدند. در زمانی  که اوجالان دستگیر که نه، بلکه از سوی امریکاییها تحویل آنکارا شد، من نیز چون بسیاری اضهار داشتم که دیری نخواهد پائید که اوجالان به نلسون ماندلای کردهای ترکیه تبدیل خواهد شد. تغییر حکم اعدام اوجالان به حبس ابد، اولین نشانه صحت اظهاراتی بود که امروز به آن بیش از گذشته نزدیک شده ایم. اعتصاب و یا روزه مرگی که به دستور اوجالان آغاز و با فرمان او پایان یافت، به میلاد دوباره اوجالانی انجامید که امروز دیگر هیچکس نمی تواند جایگاه  او را به عنوان مهمترین فاکتور در موضوع کردی ترکیه کتمان نماید. درخواست نمایندگان کرد، روشنفکران و نویسندگان کرد و ترک ...  و حتی عبدالله گل نتوانست پایان بخش اعتصاب و روزه  مرگ کردهای زندانی در ترکیه باشد، تا اینکه فرمان از اوجالان رسید و اعتصاب پایان یافت.

بی شک اگر مرگی از زندانیان رخ می داد، بهار کردی در مناطق کردنشین ترکیه چنان جهنمی برای ترک ها ایجاد می کرد که تحولات سوریه را برای رسانه های جهانی همراه ترکیه را، اخبار حاشیه ای می نمود.

آنانی که دیروز به عمق و چرایی تحویل اوجالان توسط امریکا پی نبردند، امروز نیز با همراهی که نه با پیش گامی در جهت تغییر ساختاری درسوریه، مداخله در امور داخلی عراق و ماه عسل با اقلیم؛ کمک به روندی می نمایند که اگر نتیجه حداکثری  آن تجزیه ترکیه نباشد، نتیجه حداقلی آن ظهور دولت فدرال کرد به رهبری اوجالان در ترکیه خواهد بود.

امروز دیگر تلاش  ترک ها برای جا انداختن  اوجالان به عنوان رهبر گروه تروریستی در صحنه داخلی و خارجی به سختی پاسخی مثبت خواهد یافت، زیرا از یک سو در زندان ایمرالی با او مذاکره می نمایند و از سوی دیگر اوجالان بجای فرمان مرگ، فرمان زندگی داده است. بلند آرینچ معاون نخست وزیر و سخنگوی دولت ترکیه از زندانیان به خاطر پایان اعتصاب غذا عمیقا تشکر نموده است که به نظر می رسد آدرس ارسال این تشکر، می بایست اوجالان باشد.

امروز  بحران اعتصاب غذایی  که ترکیه بیش از دو ماه گرفتار آن بود پایان یافته است، اما این تحول را نباید به معنای پایان بحران کردی در ترکیه تلقی نمود،  بلکه این پایانی بر انکار اوجالان و پذیرش وی به عنوان رهبر کردها باید تلقی کرد. فردا برای کردها روز دیگری است. آنان به خوبی می دانند که در بازی و چیدمان جدیدی که در خاورمیانه شروع شده است،  جایگاهی را  برای آنان تعریف نموده اند  که اگر نتواند به نوستالوژی وطن کردی پاسخ دهد، حداقل در قالب دولت فدرالی به مقدمه آن پاسخ خواهد داد. از نظر راهبردی تا چندی پیش رعایت حساسیت  ترکیه در عرصه بین الملل و خصوصا از سوی امریکا، مهمترین عامل جلوگیری از ظهور دولت کردی بود. به نظر می رسد با تغییر راهبرد آنکارا شرایط جدیدی در حال ظهور می باشد که منطقه را آبستن تحولات عمیق خواهد نمود. در حال حاضر در موضوع کردی،  ترکیه هم در بعد داخلی و هم در بعد منطقه ای وارد بازی  شده که در آن بازیگر مستقل نیست و روند حوداث نشان می دهد که در آینده نه چندان دور دیگر ترکیه ای با ساختار امروز موضوعیت نخواهد داشت. امید به پیوند اقلیم به جنوب شرقی ترکیه طرح اوزال بود و امروز ملاحظه پیوند مذهبی اکراد شمال عراق با کردها و ترک ها و سیاست مبتنی بر تسنن گرایی خیالاتی را برای ترک ها ایجاد نموده که همه این خیالات در سایه  نوستالوژی دولت کردی خواهد ماند. تثبیت رهبری اوجالان، مذاکره با او نه تنها بستر اجتماعی- سیاسی کردها بلکه آرام آرام بستر اجتماعی- سیاسی ترک ها را برای پذیرش این تحول آماده می نماید. این تحولی است که تاثیرات عمیق بر معادلات منطقه ای خصوصا کشورمان خواهد داشت که یک آن نباید نسبت به آن غفلت نمود. اوجالان خود را رهبر همه کردها می داند./ 16