ایران امروز

 آذر 88 
168 صفحه
قیمت: 15000 ریال

  فصلنامه گفتگو پرونده شماره آذرماه خود را به "ایران امروز" اختصاص داده است. به اعتقاد مراد ثقفی مدیر مسئول گفتگو، امروز پرسش راه سعادت ملت و چگونگی بازگرداندن اعتبار و اقتدار به کشور پیش روی ماست و امروز به واسطه اتفاقاتی که پس از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در کشور ما اتفاق افتاده است زمینه مساعدی پدید آمده است تا بتوان پاسخی امروزی به این پرسش را بیابیم.

فرصتی دیگر برای بازسازی دولتی قانونی، درجستجوی دولتی از آن خود، منافع ملی و معانی مترتب بر آن، نئولیبرالیسم علیه لیبرالیسم عناوین برخی از مقالات این شماره گفتگو هستند.

مراد ثقفی در سرمقاله این شماره آورده است:

ایران امروز، ایرانی است که ما در سی سال اخیر خود آن را ساخته­ایم. این بدان معنا نیست که تمامی مسائلی که با آن روبرو بوده­ایم در همین دوره­ی تاریخی سربلند کرده­اند و بدین معنا نیز نیست که را ه­حل­هایی که برای آنها برگزیده­ایم فقط با تکیه به فرهنگی بوده است که در همین دوران پایه­گذاری شده است.

به هر حال ما وابسته تاریخ خود – به ویژه آن تاریخی که سیر وقایع­اش یکصد سال اخیر را رقم زده­اند – هستیم و دلبسته جغرافیای کشور خویش. اما واقعیت آن است که آن چه را که امروز به طور روزمره زندگی می کنیم، اعم از زشتی ها و زیبایی­ها، داشته­ها و نداشته­ها و فراوانی­ها و کاستی­هایش مشخصا در پیوند با آن اعمالی است که در سی سال گذشته انجام داده­ایم یا از انجام آن غفلت کرده­ایم؛ و همچنین حاصل افکاری که در همین سه دهه پرورش داده­ایم یا نتیجه ففدان آن افکاری که از ایجاد فضاهای مناسب برای رشد آنها جلوگیری کرد­ه­ایم.

از این رو هر آنچه را که در ایران امروز می­پسندیم باید به حساب رشادت­ها، تعقل­ها و تلاش­هایی بگذاریم که خود در این سه دهه، همت انجام آن را داشته­ایم و هر آنچه را که مذموم می­دانیم و آرزو می­کنیم که نباشد را نیز باید از خود ببینیم و دلایل­اش را در خود و در همین سال جستجو کنیم.

اگر ایران امروز، ایرانی است که در سی ساله اخیر ساخته شده به این دلیل است که در این سی سال ما هر آنچه را که در ذخایر تاریخی و فرهنگی خود داشته­ایم بیرون کشیده و نه فقط مورد بازرسی و بازبینی قرار دادیم که مصرف هم کرده­ایم.

بازرسی و بازبینی ذخایر تاریخی حق و وظیفه ملتی است که بخواهد سرزنده بماند و گذشته را توشه راه آینده­نگری­اش بکند، اما مصرف اگر به معنای خرج کردن بدون جایگزینی و هزینه کردن بدون فایده باشد نتیجه­ای جز این ندارد که ملتی را در تنهایی محض، یعنی بدون تکیه­گاهی در گذشته و چشم­اندازی برای آینده به حال خود واگذارد.

واقعیت آن است که ما هر چه عِرق ملی و رشادت مذهبی داشته­ایم، یعنی تمامی ذخایر معنوی کشور را در این سی سال خرج کرده­ایم و وضعیت در مورد ذخایر مادی­مان بهتر از آن نیست. اینک مائیم و پرسش راه سعادت ملت و پرسش چگونگی بازگرداندن اعتبار و اقتدار به کشور.

پرسشی که پاسخ آن را نه می توان در تجربه دوران­هایی از تاریخ کهن این سرزمین یافت که در خلال نشیب­هایی از آن گویا مردمی که در این آب و خاک می­زیسته­اند دچار زوال فکری و معنوی شده­اند و در یک درخشش ناگهانی، - آتشی از زیر خاکستر- ناگهان از نو سر بلند کرده و دوره­ای جدید از سربلندی را آغاز می کند و نه می توان به دوران­هایی ارجاع داد که گویی دیگرانی از بیرون از این مرز و بوم سرنوشت محتومی را برای ما رقم زده­اند.

پاسخ به پرسش سعادت ملت و اعتبار و اقتدار کشور را باید در همین دوران جدید و در ساز و کارهایی جستجو کرد که در جهان معاصر تعبیه دیده شده­اند.