مالکی، مردی که می‌خواهد تنها پدرخوانده عراق باشد

دیپلماسی ایرانی: این روزها برای همه روشن شده که محمد شیاع السودانی یک دشمن علنی دارد و آن هم نوری المالکی، دبیرکل حزب الدعوه و رئیس ائتلاف دولت قانون است که در حال حاضر بیشترین کرسی های پارلمان را در میان شیعیان در اختیار دارد. 

المالکی که در دوران مشورت های تعیین نخست وزیر از چهره های کلیدی‌ای بود که از محمد شیاع السودانی حمایت قاطع کرد و در میان بهت همگان توانست او را نخست وزیر کند اکنون تحمل دیدن او را ندارد و به صراحت و در گفت وگوهای مختلف و مصاحبه های گوناگون علیه او صحبت می کند، در محافل سیاسی علیه او فعالیت دارد و علنا برای تضعیف و حتی کنار زدن او از ریاست دولت تلاش می کند. 

المالکی در تازه ترین موضع خود هفته گذشته مصاحبه‌ای تلویزیونی انجام داد و آتش حملاتی بود که متوجه دولت و شخص نخست وزیر کرد. او همچنین دولت را به عافیت طلبی متهم کرد و اظهار داشت که در صورتی که تنش در خاورمیانه گسترش یابد و جنگی فراگیر در بگیرد، عراق ناگزیر است که بخشی از این تنش باشد و باید با هدف جایابی خود در معادلات آتی خاورمیانه وارد درگیری های تشدید تنش با اسرائیل شود. اظهاراتی که بیش از همه نشان می داد برای جلب نظر نیروهای مسلح مقاومت که بر ورود عراق به جبهه درگیری با اسرائیل اصرار دارند، بیان می شود. 

چرا المالکی که خود السودانی را به کرسی نخست وزیری نشاند حالا به دشمن سرسخت او تبدیل شده است؟!

برخی منابع آگاه به صحنه سیاسی عراق می گویند که مالکی معتقد است که صحنه سیاسی کشور بیش از این تحمل ورود یک جریان جدید سیاسی ندارد و السودانی نباید رهبر یک جریان سیاسی جدید در عراق باشد. 

مخالفت المالکی با السودانی زمانی بیشتر شد که محبوبیت السودانی نزد افکار عمومی عراق به شدت بالا رفت و بر اساس آخرین ارزیابی ها محبوبیت او از اکثر رهبران سیاسی عراق بیشتر است. موفقیت او در زمینه های اقتصادی و بهبود وضعیت معیشتی مردم و توسعه زیرساخت ها و بازسازی کشور که کاملا ملموس است و شهروندان از این بابت احساس رضایت دارند، تاثیر به سزایی در پیش افتادن السودانی از رقبا و دیگر رهبران سیاسی عراق دارد. به اعتقاد بسیاری از ناظران سیاسی اگر السودانی بتواند روند اصلاحات را سرعت ببخشد و موفقیت‌های اقتصادی خود را با قدرت بیشتری پیش ببرد می‌تواند برنده بلامنازع انتخابات پیش رو باشد.

اما زمانی مخالفت مالکی با السودانی به اوج رسید که فاش شد گروهی زیر نظر دفتر نخست وزیری از رهبران سیاسی عراق اعم از رهبران چارچوب هماهنگی شیعیان تا رهبران اهل تسنن شنود می کرده و در مقرهای آنها دستگاه های شنود کار گذاشته بود. بسیاری بر این باورند که شخص نخست وزیر بر این شنودها نظارت داشته است. یکی از کسانی که از او شنود می شد، نوری المالکی بود. افشای این ماجرا سروصدای بسیاری در عراق به پا کرد، بسیاری آن را افتضاحی سیاسی توصیف کردند و بسیاری از سیاستمداران نیز توضیح نخست وزیر در صحن علنی مجلس را خواستار شدند. برخی از رهبران سیاسی حتی السودانی را تهدید کردند که او را استیضاح می کنند و بابت این کار او را از ریاست دولت عزل می کنند. السودانی هیچ توضیحی در این زمینه نداده و با سکوت مطلق خود تلاش کرده است از کنار آن بگذرد. سیاستمداران به ویژه رهبران سیاسی چارچوب هماهنگی شیعیان عراق نیز به دلیل حساسیت اوضاع به ویژه در منطقه ترجیح دادند این موضوع را مسکوت بگذارند و فعلا به آن نپردازند اگرچه به شدت از افشای آن ناراحت هستند. اما المالکی به راحتی از کنار آن نگذشته است. او بابت این کار از نخست وزیر به دستگاه قضایی شکایت کرده و وعده داده است که تا آخر این قضیه را پیگیری می کند.

بسیاری از مخالفان المالکی می گفتند هدف او از حمله به نخست وزیر و تلاش برای تضعیف و حتی کنار زدن او از قدرت، بازگشت خود به نخست وزیری است، با وجود اینکه می داند در میان افکار عمومی عراق چندان محبوبیتی ندارد و مردم هنوز عملکرد ضعیف او در دوران نخست وزیری اش که گسترش شدید فساد و سقوط یک سوم عراق توسط گروه تروریستی داعش بارزترین آن بوده است را فراموش نکرده اند. اما منابع آگاه به تحولات سیاسی عراق می گویند که المالکی خود قصدی برای بازگشت به سمت نخست وزیری ندارد بلکه می خواهد جایگاه خود را به عنوان یک رهبر برتر و تعیین‌کننده در صحنه سیاسی عراق تثبیت کند و به همه بفهماند که حرف آخر را او می زند و دولت‌ساز اوست. به عبارتی می خواهد تنها پدرخوانده صحنه سیاسی عراق باشد.

با اینکه هنوز مشخص نیست تاریخ دقیق انتخابات سراسری مجلس عراق چه وقت خواهد بود اما طبق قانون دوره نخست وزیری فعلی باید سال آینده به پایان برسد و انتخابات برگزار شود. برای همین رقابت های سیاسی رفته رفته به سمت رقابت های انتخاباتی می رود. السودانی جریان موسم به الفراتین را در اختیار دارد و گویا قصد دارد به تنهایی و با این جریان وابسته به خود در انتخابات پیش رو وارد شود. قطعا رقبای او که موفقیتش را ضرری به منافع سیاسی خود می بینند آرام نخواهند نشست و برای شکست او برنامه ریزی خواهند کرد. از حالا به بعد باید اکثر تحرکات سیاسی عراق را برخواسته از خواستگاه انتخاباتی ارزیابی کنیم. رقابت ها در عراق همیشه سخت بوده حتی اگر مشارکت مردم در انتخابات پایین باشد. در این رقابت سخت رقبا هیچ رحمی به هم نمی کنند و برای رسیدن به قدرت به آب و آتش می زنند، شیعه و سنی و کرد هم ندارد.