خودشیفته ای که خود را رهبر می داند

نویسنده: عبد اللطیف السعدون

دیپلماسی ایرانی: انبوهی از معضلات در شخصیت رهبر جریان صدر وجود دارد که نیازمند بررسی است. برخی از این معضلات از زمانی که پس از حمله ایالات متحده آمریکا به عراق وارد میدان سیاست شد، علنی بوده است و برخی از آنها تا قبل از حمله اخیر او به دشمن سرسختش نوری المالکی پنهان بود.

در این میان مسئله قابل ملاحظه این است که صدر خود را رهبری ملی معرفی می‌کند و می‌گوید وطن بالاتر از هر چیز دیگری است و در قلب و وجدان ما حضور دارد و اخیرا تمام ملت عراق را صرف نظر از نژاد، طایفه و دین خطاب قرار می‌دهد و دشمنان خود را به خیانت و وابستگی به خارج متهم می‌کند؛ اما بارها در سخنرانی‌ها و توئیت‌هایش از مذهب می‌گوید و جایگاه بالاتری از وطن به مذهب اعطا می‌کند. 

او همچنین خود را به عنوان رهبری مردم‌گرا و خواستار اصلاح معرفی می‌کند که برای ملت مبارزه می‌کند و نماینده این ملت و خواسته‌هایش است؛ اما همچنین شخصی است که از ملت جدا ایستاده است و می‌گوید: «اگر اصلاح و تغییر می‌خواهید من  در انتظار شما ایستاده‌ام؛ اما اگر به وضعیت خود، هرچه باشد، راضی هستید این به خود شما مربوط است».

این سخنان لحن تهدید دارد مبنی بر این که او ممکن است از آنها ناراحت شود، گوشه‌گیری کند و انزوا در پیش بگیرد و به نجف یا ایران و یا لبنان برود؛ یعنی همان کاری که بارها انجام داده. در این حالت ها او چنین وانمود کرده که ممکن است مردم در آن صورت به سمت سرنوشتی نامعلوم بروند تا زمانی که او از آنها راضی نیست. با این وجود در جایی دیگر مجددا بازمی‌گردد و درصدد خشنود ساختن مردم برمی‌آید و می‌گوید: «از وجودم برای پایان دادن به فساد بهره‌برداری کنید... من خواستار قدرت و ثروت نیستم، اما خواستار اصلاحات هستم... انقلاب با جریان صدر شروع شد و صدری‌ها جزئی از ملت و وطن هستند».  

صدر بیش از اندازه خودشیفته به نظر می‌رسد. او خود را بالاتر از طرفدارانش قرار می‌دهد و طوری برخورد می کند که گویی بر آنها و کارهایشان نظارت می‌کند و می‌تواند آنها را به خاطر اشتباهاتشان مجازات کند و آنها را از جریان صدر طرد کند، اگر عذرخواهی نکنند و از او دلجویی نکنند. او با یک توئیت می‌تواند نظر قبلی خود را درباره‌ مسئله‌ای تغییر دهد و در این کار جای هیچ تناقضی هم نمی‌بیند؛ زیرا اعتقاد دارد او آنچه را دیگران نمی‌بینند، می‌بیند و اوست که می‌داند بازی را چگونه اداره کند. 

با وجود این‌که جریان صدر حزبی سیاسی نیست؛ اما سازوکارها و روابط داخلی خود را دارد. با این وجود، صدر همیشه تلاش می‌کند قواعدی را برای این روابط وضع کند و در این کار از کسی مشورت نمی‌گیرد بلکه اعضای این جریان و نیز دیگران را در خارج از این جریان غافلگیر می‌کند.

خلاصه این که تمام این معضلات به ما نوید رهبری واقعی را نمی‌دهد که بتواند کشور را رهبری کند و بارِ تغییرات ریشه‌ای در نظام سیاسی و سازوکارهای آن را به دوش بکشد. 

منبع: العربی الجدید / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11