وقتی همه بر طبل جنگ می‌کوبند

نویسنده: جیمز هاوارد کانستلر

دیپلماسی ایرانی: روانشناس آماتور درون من مظنون است که هرچقدر ایالات متحده با روسیه با سرسختی و اعتراض بیشتری برخورد می کند بیشتر نشان می دهد که چیزی جز مرخرفات در چنته ندارد. سرمقاله صبح جمعه نیویورک تایمز به قلم پی وی هرمان نشان دهنده این مساله است:

«بله، بله، بله...من شما را می شناسم اما شما چی؟...ما تازه از نتیجه تحقیق درباره حملات سایبری روسیه آگاه شده ایم...آنها می خواهند قدرت را به دست بگیرند...» جالب است کارآگاه آماتور درون من مظنون است که الف) این دقیقا همان نوع مزخرفاتی است که سازمان های اطلاعاتی ایالات متحده دوست دارند درباره روسیه از خود بسازند ب) حملات سایبری از خود نشان ها و شواهدی باقی می گذارند که در طول سال گذشته این سازمان ها به دنبال این اطلاعات بودند در نتیجه ج) ادعاهای آمریکایی ها نه اثبات شده است و نه می توان آن را غلط پنداشت.

تحلیلگر روابط بین الملل آماتور دورن من حس می کند که اینها جستجویی ناامیدکننده برای پیدا کردن بهانه ای برای جنگ است. اما دوباره به نظر روانشناس آماتور خود برمی گردم: آمریکا ظاهرا می خواهد خودکشی کند. آیا جنگ دقیقا یک هفته پس از اینکه روسیه از موشک ها و اسلحه های جدید خود رونمایی کرده ایده خوبی است؟ خوب شاید روسیه این داستان ها را از خودش درآورده باشد. شاید هم نه. شاید می خواهند این را آزمایش کند. با بمباران یک دسته از نیروهای نظامی روسیه در سوریه و ببینند که بعد از آن چه رخ می دهد.

ماجرای سالیسبری در بریتانیا هم هست. جایی که سرگئی اسکریپال روسی و دخترش یولیا قربانی یک مسمومیت عصبی شدند. گازی که در ارتش شوروی سابق ساخته شده بود. شرایط بحرانی است. یک حکایت غریب. اسکریپال یک جاسوس دوجانبه بود که بین قدرت های بزرگ مبادله شده بود. نخست وزیر بریتانیا ترزا می واکنشی تند به این حمله داشت. شکاک بودن من را ببخشید اما باور اینکه اسکریپال بیچاره را بخواهند با چنین شیوه ای از سر راه بردارند و درباره عامل این کار تصمیم بگیرند، سخت است. جاسوس دوجانبه بودن شغلی سخت و با خطراتی جدی است. این سرنوشت تلخی برای اسکریپال و دخترش بود اما آنچه جالب توجه است اتهاماتی است که بدون هیچ مدرکی زده می شوند. بریتانیا حاضر نشده هیچ نمونه ای ارائه دهد. نتایج آنالیزها منتشر نشده است. اما باید باور کنیم آنچه بریتانیایی ها می گویند بدون توجه به نتایج آزمایشگاهی درست است. به هرحال وقتی در دنیای جاسوس های دوجانبه سیر کنید کوبیدن بر طبل جنگ به همین سادگی امکان پذیر است.

این افسوسی است که این لحظه را شکل داده است. همه جا درام های جنگی نواخته می شود و فریاد خشونت در سراسر آسمان بزرگ آمریکا شنیده می شود. هیستری و عصبیت قابل لمس است و اگر آماده نباشیم در واقع خودمان را مسخره کرده ایم. آه چقدر عجیب است که همه اعتقاد داریم همین الآن در گوشه ای با کامپیوترهای غول پیکر عده ای مشغول این هستند که به سیستم های کامپیوتری در گوشه ای دیگر از جهان نفوذ کنند و به اطلاعات دسترسی پیدا کنند. این سوالی است که باید پرسید: چرا نباید این کار را بکنیم؟

متفکر آماتور درون من معتقد است: زمان که در شهر همه چیز این طور تعریف می شود و این دروغ ها مدام بر سرزبان است، ایا کسی به خودش زحمت می دهد که از ریچل مدو (مجری سیاسی برنامه های تلویزیونی ایالات متحده) بخواهد خفه شود و تویوتا لندکروزش را براند؟ البته که من نمی توانم چنین چیزی را بگویم چرا که این کار بی ادبی تلقی می شود.

منبع: راشا اینسایدر/ مترجم: روزبه آرش