شکست های پیاپی دموکرات ها

دیپلماسی ایرانی: همزمان با انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، انتخابات کنگره این کشور هم برگزار شد. با توجه به این که این انتخابات، ترکیب کنگره یعنی دو مجلس سنا و مجلس نمایندگان را مشخص می کرد از اهمیت بالایی برخوردار بود. دموکرات ها در حالی که شانسی برای کسب اکثریت مجلس نمایندگان نداشتند، امیدوار بودند تا بتوانند پس از دو سال مجدداً اکثریت سنا را در اختیار بگیرند، اما در این امر هم موفق نبودند و در کنار دولت، کنگره را هم به جمهوری خواهان واگذار کردند.

مجلس سنا

جمهوری خواهان پیش از انتخابات با در اختیار داشتن 54 کرسی در مقابل 46 کرسی دموکرات ها، اکثریت این مجلس را در اختیار داشتند. با وجود این که دموکرات ها توانستند دو کرسی جدید به دست بیاورند و سناتورهای جمهوری خواه مارک کرک (ایلینوی) و کلی آیوت (نیوهمشایر) را شکست دهند، اما نتوانستند اکثریت سنا را به دست آوردند و ترکیب سنا به 52 جمهوری خواه (با احتساب لوئیزیانا) و 48 دموکرات تغییر پیدا کرد. شایان ذکر است که مجلس سنا 100 عضو دارد.

دموکرات ها در 34 ایالتی که در آنها انتخابات سنا برگزار شد، در مجموع 45 میلیون و 200 هزار رای به دست آوردند و جمهوری خواهان 39 میلیون و 300 هزار رای کسب کردند. 

با وجود این که جمهوری خواهان امسال کار سختی داشتند و از 34 کرسی حاضر در انتخابات، 24 کرسی مربوط به آنها و 10 کرسی متعلق به دموکرات ها بود، ولی توانستند از کرسی های خود دفاع کنند. همان طور که نظرسنجی ها و پیش بینی ها درباره نتیجه انتخابات ریاست جمهوری اشتباه کردند، در رابطه با این انتخابات هم اشتباه تحلیل کردند.

پیش از انتخابات بر اساس مدل نیت سیلور، دموکرات ها از شانسی 53.3 درصدی برای پیروزی در انتخابات سنا برخوردار بودند و نیویورک تایمز هم شانس دموکرات ها را 53 درصد می دانست. در رابطه با ترکیب سنا هم بیشترین احتمال مربوط به ترکیب مساوی و 50 کرسی در برابر 50 کرسی بود که هر دو مدل سیلور و نیویورک تایمز شانس وقوع آن را 16 و 20 درصد می دانستند.

اما همه نظرسنجی ها و پیش بینی ها اشتباه از آب در آمد و جمهوری خواهان توانستند از 8 ایالت رقابتی در 6 ایالت پیروز شوند.

شگفتی این انتخابات را باید دو ایالت ویسکانسین و پنسیلوانیا دانست که دموکرات ها شانس زیادی برای پیروزی در آن داشتند. در ویسکانسین سناتور ران جانسون (جمهوری خواه) با راس فینگولد (دموکرات) رقابت می کرد. جانسون توانسته بود در سال 2010 سناتور فینگولد را شکست دهد. پیش از انتخابات، سیلور و نیویورک تایمز شانس فینگولد برای پیروزی را 86 درصد و 72 درصد می دانستند. اما جانسون موفق شد با کسب 50.2 درصد آرا فینگلولد را با 46.8 درصد آرا شکست دهد.

در پنسیلوانیا هم سناتور پت تومی (جمهوری خواه) با کیتی مک گینتی (دموکرات) رقابت داشت. پیش از انتخابات شانس گینتی برای پیروزی از نظر سیلور 67 درصد و از نظر نیویورک تایمز 66 درصد بود. اما تومی توانست با کسب 48.9 درصد آرا، گینتی را با 47.2 درصد آرا شکست دهد.

شکست کاندیداهای دموکرات در دو ایالت ویسکانسین و پنسیلوانیا را نمی توان بی ارتباط با هیلاری کلینتون دانست. چون کلینتون هم در این دو ایالت به طور سنتی دموکرات، رقابت را به دونالد ترامپ واگذار کرد. دموکرات ها در صورتی که کرسی های این دو ایالت را به دست می آوردند، بیشترین احتمال وقوع نتیجه انتخابات از دید موسسات نظرسنجی، یعنی 50 کرسی در مقابل 50 کرسی به دست می آمد.

دموکرات ها با وجود این که نتوانستند اکثریت را به دست آورند، اما دو کرسی خودشان را از جمهوری خواهان پس گرفتند. سناتور کرک در ایلینوی، کرسی باراک اوباما قبل از رئیس جمهور شدن را در اختیار داشت و دموکرات ها توانستند وی را که در سال 2010 با اختلاف 2 درصد انتخاب شده بود را شکست دهند. کاندیدای دموکرات، نماینده تامی داکوورث بود که توانست با کسب 54.4 درصد آرا، کرک را با 40 درصد آرا شکست دهد.

در نیوهمشایر هم شاهد نزدیک ترین رقابت امسال سنا بودیم. جایی که فرماندار مگی حسن (دموکرات) توانست سناتور کلی آیوت (جمهوری خواه) را شکست دهد. حسن توانست با کسب 48 درصد آرا، آیوت را با 47.9 درصد آرا شکست دهد. اختلاف رای دو کاندیدا تنها 712 رای بود. آیوت در سال 2010 با کسب 60 درصد آرا در انتخابات پیروز شده بود. پیروزی دموکرات ها در این کرسی در حالی است که از سال 1980 این کرسی در اختیار جمهوری خواهان (جاد گرگ و وارن رادمن) بوده است.

حذف سناتور کرک و آیوت بر ایران هم تاثیرگذار است چون این دو سناتور در حوزه سیاست خارجی فعال بودند و هر دو در اقدامات و لوایح ضد ایرانی مشارکت داشتند، علی الخصوص کرک که از طراحان اصلی لایحه تحریم های ایران محسوب می شود.

البته نتیجه یک کرسی هنوز مشخص نشده است. لوئیزیانا دارای قوانین خاصی است و به همین دلیل انتخابات در این ایالت به دور دوم کشیده است. در صورتی که هیچ کدام از کاندیداها 50 درصد آرا کسب نکنند، دو کاندیدایی که بیشترین رای را کسب کرده اند به دور دوم می روند. در این انتخابات جان کندی (جمهوری خواه)  با کسب 25 درصد آرا و فاستر کمپل (دموکرات) با کسب 17درصد آرا به دور دوم رفته اند.

شانس جمهوری خواهان برای پیروزی در این ایالت بسیار بالاست چون از میان 11 کاندیدای جمهوری خواه و دموکراتی که در این انتخابات بیشتر از 1 درصد آرا را کسب کردند، جمهوری خواهان دارای 54 درصد رای و دموکرات ها 33 درصد رای هستند. پس در دور دوم با احتساب آرای دیگر کاندیداهای جمهوری خواه که به سبد کندی ریخته خواهد شد وی پیروز می شود.

باید به این نکته اشاره کرد که در لوئیزیانا برخلاف دیگر ایالت ها انتخابات مقدماتی احزاب برگزار نمی شود و برخلاف دیگر ایالت ها که در انتخابات نهایی یک کاندیدا از هر دو حزب حضور دارند، در این ایالت در انتخابات نهایی چندین کاندیدای دموکرات و جمهوری خواه حضور دارند.

البته دموکرات ها نباید از پیروزی در این کرسی ناامید شوند، چون سال گذشته جان بل ادواردز (دموکرات) توانست در انتخابات فرمانداری این ایالت به پیروزی دست پیدا کند، البته خوشبین هم نباید باشند چون ترامپ با فاصله 20 درصد کلینتون را در این ایالت شکست داد.

رهبر جمهوری خواهان (رهبر اکثریت) در سنا همچنان سناتور میچ مک کانل خواهد بود و با بازنشستگی سناتور هری رید، سناتور چاک شومر، رهبر دموکرات ها (رهبر اقلیت) در سنا خواهد بود.

مجلس نمایندگان

پیش از انتخابات، جمهوری خواهان با در اختیار داشتن 247 کرسی اکثریت این مجلس را در اختیار داشتند. 188 کرسی هم متعلق به دموکرات ها بود. دموکرات ها در حالی که می دانستند شانسی برای پیروزی در این مجلس ندارند توانستند 6 کرسی جدید به دست بیاورند و تعداد کرسی های خود را به 194 کرسی برسانند. جمهوریخواهان همچنان با در اختیار داشتن 241 کرسی (با احتساب لوئیزیانا) اکثریت این مجلس را در اختیار خواهند داشت. مجلس نمایندگان 435 عضو دارد.

جمهوری خواهان توانستند در این انتخابات 60 میلیون 857 هزار رای (50.1 درصد آرا) کسب کنند و دموکرات ها هم 57 میلیون و 356 هزار رای (47.2 درصد آرا) به دست آوردند.

در دو حوزه از ایالت لوئیزیانا انتخابات به دور دوم کشیده شده است. در یک کرسی که دو جمهوری خواه به دور بعد راه یافته اند و در حوزه دیگر یک دموکرات و جمهوریخواه. به احتمال بسیار زیاد جمهوری خواهان این کرسی را هم از آن خود خواهند کرد.

با حفظ اکثریت توسط جمهوری خواهان، رئیس این مجلس همچنان پل رایان، جمهوری خواه خواهد بود. رهبر اکثریت (جمهوری خواهان) هم کوین مک کارتی و رهبر اقلیت (دموکرات ها) هم ناسی پلوسی (باید توسط نمایندگان دموکرات انتخاب شود) خواهد بود.