جبهه‌ای جدید در نبرد پنهان ایران و آمریکا

دیپلماسی ایرانی: مطرح شدن امنیت سایبری به عنوان یکی از مشکلات جهانی موجب شده است تا دولت ها از تکنولوژی سایبری در جهت امنیت ملی و منافع سیاست خارجی شان استفاده کنند. سوالی که مطرح می شود این است که این پدیده چگونه ممکن است بر رقابت های استراتژیک و ژئوپولیتیک میان قدرت ها تاثیر بگذارد. آیا افزایش استفاده از تکنولوژی های اینترنتی و تاثیر آن بر ثبات سیاسی، به خاطر ویژگی های منحصر به فرد این تکنولوژی است؟ یا اینکه این تکنولوژی فقط تبدیل به یک ابزار برای رقبا به منظور افزایش نفوذ بین المللی شده است؟

مقاله اخیر دیوید سینگر در نیویورک تایمز که در 22 فوریه منتشر شده درباره «رشد جنگ سایبری میان ایالات متحده و ایران» است که موجب به وجود آمدن خوراک خبری برای آنهایی شد که درباره رقابت دو کشور با استفاده از ابزار سایبری نگران هستند. این مقاله، اسناد آوریل 2013 آژانس امنیت ملی ایالات متحده که توسط ادوارد اسنودن منتشر شده و شامل صحبت های کیث بی. الکساندر، رئیس وقت آژانس امنیت ملی می شود را تحلیل کرده است.

سینگر بر «شتاب قابل توجه استفاده از تسلیحات سایبری توسط ایالات متحده و ایران برای رویارویی با یکدیگر و رقابت کامپیوتری میان ایالات متحده و ایران» تاکید می کند. سینگر به استدلال دیوید راثکوف، تصمیم گیرنده امور استراتژیک ایالات متحده اشاره می کند که معتقد است هزینه استفاده از تسلیحات سایبری به اندازه ای پایین است که مقامات ایالات متحده به این نظر رسیده اند که نمی توانند از آن صرف نظر کنند. این نگرش درباره ایران هم وجود دارد و براساس اسنادی که منتشر شده، آژانس امنیت ملی آمریکا و ستاد ارتباطات دولتی بریتانیا، همکاری موفقی در زمینه اولویت های با اهمیت بالا دارند که به آژانس امنیت ملی این اجازه را می دهد تا درباره اهداف خود بیشترین بررسی را داشته باشد.

براساس تحلیل های سینگر و اسناد آژانس امنیت ملی، به نظر می رسد مقامات ایرانی هم به نتیجه مشابهی رسیده اند. اسناد نشان می دهد که حملات سایبری ایرانی ها به نهادهای مالی ایالات متحده و شرکت سعودی آرامکو، در تلافی عملیات استاکس نت و حمله سایبری به تاسیسات نفتی شان بوده است. آژانس امنیت ملی به توانایی ایران مبنی بر یادگیری از دستاوردها و اقدامات دیگران و تلاش برای افزایش اثربخشی تاکتیک ها و تکنیک ها اذعان می کند.

این رقابت در دو زمینه رخ می دهد. اول، ایالات متحده و ایران درگیر یک رقابت سایبری هستند که هر دو طرف در فضای سایبری به صورت تهاجمی و دفاعی بازی می کنند. براساس اسناد آژانس امنیت ملی، ایران برنامه اش را توسعه داده و ابزارها و تاکتیک هایش برای انتقام گیری را بهبود بخشیده است. همان طور که اشاره شد حمله سایبری به آرامکو در پاسخ به حمله استاکس نت و تاسیسات نفتی شان بود. در فضای سایبر در مقابل سایبر، ایران قابلیت هایش را افزایش می دهد و نشان داده است که به این حوزه علاقه دارد.

زمینه دوم رابطه استراتژیک و ژئوپولیتیک بزرگتری میان ایالات متحده و ایران را شامل می شود. دولت ایالات متحده چالش های متعددی با ایران دارد –آن گونه که اسناد آژانس امنیت ملی می گوید- از جمله مذاکرات بر سر برنامه هسته ای و تلاش های ایران برای گسترش نفوذش در خاورمیانه. هیچ کدام از این ها بستگی به تکنولوژی سایبری ندارد. اسناد آژانس امنیت ملی آمریکا نشان می دهد که دولت آمریکا از قابلیت های سایبری برای تاثیرگذاری بر این چالش ها استفاده کرده است، به طور مثال از جاسوسی سایبری برای پشتیبانی از مذاکره کنندگان آمریکایی در مذاکرات هسته ای استفاده می کرده است.

در فضای سیاست های سایبری، ایالت متحده قابلیت های سایبری اش را در کنار دیگر منابع قدرتش برای پیشبرد منافع استراتژیک و ژئوپولیتیکش در مقابل ایران به کار می گیرد. سینگر با استفاده از اسناد آژانس امنیت ملی نشان می دهد که جنگ سایبری میان ایران و ایالات متحده گسترش یافته و این رقابت پتانسیل این را دارد که روابط استراتژیک و ژئوپولیتیک گسترده تری را متزلزل کند.

منبع: نشنال اینترست/ مترجم: حسین هوشمند