آقای ظریف صبور باشید

جاوید قربان اوغلی

بهار : دستاوردهای تیم جدید هسته ای کشورمان در دو دور مذاکرات در فاصله کمتر از یک ماه دو گروه را به شدت عصبانی کرده و به واکنش های نامتعارف واداشته است. گروه اول رژیم صهیونیستی و افراطیون جنگ طلب به عنوان هم پیمان این رژیم در داخل آمریکا و گروه دیگر افراطیون داخل کشورمان هستند که خواسته و ناخواسته بر یک طبل می کوبند.
بنیامین نتانیاهو پس از سخنرانی آقای روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و اقبال جهان از رویکرد جدید دیپلماسی کشورمان که رهبری نظام به صراحت آن را مورد تایید قرار دادند، با عجله راهی واشنگتن شد تا با هذیان گویی درباره «گرگی که در لباس میش درآمده» به اوباما و جهان هشدار داده و به افشاگری بپردازد. شکست رژیم صهیونیستی در دیپلماسی «ناکام گذاشتن توافق غرب با ایران» در پرونده هسته ای، وزیر امور استراتژیک این رژیم را وادار کرد تا در اوج درماندگی و توسل به بهانه ای تاریخی و تشبیه توافق ایران با غرب به معاهده مونیخ بین هیتلر با انگلیس و فرانسه بار دیگر از حربه نخ نمای «حمله بازدارنده» علیه ایران سخن بگوید. آنچه از تحولات اخیر بین ایران و 1+5 برمی آید جملگی از نگرانی شدید اسراییل از توافق ایران با غرب برای حل و فصل پرونده هسته ای حکایت دارد و این خود بهترین دلیل بر درستی راهی است که دولت تدبیر و امید برای حل معضلی که در یک دهه گذشته به مهم ترین چالش کشورمان در عرصه بین المللی تبدیل شده در پیش گرفته است.
اما رویکرد و دیپلماسی رژیم صهیونیستی و فشار افراطیون داخل آمریکا برای ناکام گذاشتن رویکرد جدید ایران، تنها یک روی سکه است، در این طرف نیز از زمان مشخص شدن موفقیت تیم جدید هسته ای کشورمان افراطیون داخل شمشیرها را از نیام کشیده و با کلمات و جملاتی سخن می گویند که گویی مذاکره کنندگان ایرانی «امتیازات بزرگی» را به طرف مقابل داده اند. یکی از روزنامه های جنجالی کشور بدون توجه به عربده کشی های نتانیاهو و اعتراف دنیا به جدی بودن ایران در مذاکرات اخیر ادعا کرده است: «ذوق زدگی بی سابقه حریف و اظهارنظر مقامات رسمی کشورهای طرف مذاکره بعد از پایان دور دوم مذاکرات حکایت از آن دارد که در مقابل امتیازهایی که داده ایم یا قول داده ایم و قرار است بدهیم، هیچ امتیازی نگرفته ایم.» ادعای این روزنامه که خود را سخنگوی اصولگرایان و زبان اسلام و ملت می داند در حالی مطرح می شود که اولا نویسنده مطلب بهتر از هرکسی می داند که در کشور هیچ کسی نمی تواند بدون اجماعی که مورد تایید رهبری نظام باشد طرحی را برای مهم ترین پرونده کشور در عرصه بین المللی روی میز طرف مقابل بگذارد، ثانیا عربده های نخست وزیر رژیم صهیونیستی و قسم خورده ترین دشمن ایران که هراسناک در پی به شکست کشاندن توافق احتمالی ایران با 1+5 است و از بیان آشکار نیت خود ابایی ندارد خود موید درستی راهی است که ایران برگزیده است.
علاوه بر مطلب فوق که بیشتر به شوخی شبیه است، جدی ترین حرفی که ورد زبان مخالفان داخلی شده و یکی پس از دیگری از آن سخن می گویند، توافق صورت گرفته در مذاکرات اخیر ژنو در «محرمانه نگه داشتن» محتوای طرح ایرانی است که به 1+5 ارائه شده است. فارغ از گمانه زنی های رسانه ای که دکتر ظریف حتی جدی ترین آن را بی اعتبار اعلام کرده است، باید اذعان کرد که تاکنون همه طرف های مذاکرات اخیر در ژنو پایبندی خود را به این بخش از توافق رعایت کرده اند.
اگر دغدغه اصلی جنجال های اخیر درباره «محرمانه نگه داشتن» مفاد طرح و محتوای مذاکرات توسط تیم مذاکره کننده ناشی از نگرانی آنان درباره امتیازاتی باشد که ممکن است طرف ایرانی به غربی ها داده باشد، این سوال مطرح می شود که مگر تیم جدید می تواند بدون اذن رهبری و شورای عالی امنیت ملی به توافقی با طرف مذاکره کننده دست یافته و آن را اجرا کند. بر هیچ کسی پوشیده نیست که جزیی ترین مسائل این پرونده و مذاکرات باید پس از تایید رهبری نظام در مذاکرات مطرح شود. مضافا این که اگر کمترین صداقتی در این مدعیان باشد باید از آنان سوال کرد که در شش سال گذشته که ملت مرتبا از طریق رسانه ها از «بسته پیشنهادی» تیم مذاکره کننده با 1+5 مطلع می شدند کدام یک از همین مدعیان امروز از محتوای بسته و مفاد مذاکرات سوال کرده و ملت را در جریان قرار دادند؟
در مهر سال 88 آقای جلیلی رییس تیم مذاکره کننده هسته ای در ژنو با ویلیام برنز که به «روباه سیاسی» آمریکا معروف است، ملاقات کرد. در همان زمان با وجود تردیدهای مدیرمسئول، همین روزنامه مدعی شد «مذاکره ای صورت نگرفته» و جلیلی فقط چهار دقیقه، آن هم سرپایی به درخواست برنز با او گفت وگو کرده است. این در حالی بود که همان زمان احمدی نژاد رییس شورای عالی امنیت ملی کشور به صراحت اعلام کرد: «نماینده آمریکا خواست که مذاکره ای بشود و آقای جلیلی هم استقبال کرد و اتفاقا مذاکرات شان هم مذاکرات خوبی بود.» در آن زمان کدام یک از همین مدعیان امروز به این مذاکرات اعتراض کرده و خواهان افشای مفاد مذاکرات شدند؟ در حالی که همان زمان منابع آمریکایی از «ملاقات 45 دقیقه ای سعید جلیلی دبیر شورای امنیت ملی ایران و ویلیام برنز نفر سوم وزارت امور خارجه آمریکا» سخن گفتند، کسی از جلیلی درباره محتوای مذاکرات که در آن زمان در نوع خود «تابو شکنی» بود سوالی نپرسید...
و سردبیر این جریده فخیمه با پشت گوش انداختن این گونه اخبار وسیع منتشر شده «آنچه در ژنو اتفاق افتاد» را یک «صحنه سازی تحمیلی» توصیف و امام جمعه موقت تهران نیز اجلاس ژنو را یک «فتح، عزت و اقتدار» توصیف و طرف ایرانی این مذاکره را «از سرمایه های نظام» اعلام کرد. همین تعریف (یا بهتر است بگوییم توجیه ها) در شرایطی بود که در آن زمان همه رسانه های خارجی که امروز آقای مدیر مسئول روزنامه، آن ها را مبنای تحلیل خود درباره «امتیازدهی» تیم ایرانی می داند، از «توافق جلیلی و برنز درباره انتقال بخشی از اورانیوم غنی شده ایران به خارج، چگونگی آزادی سه آمریکایی متهم به جاسوسی و... » سخن می گفتند و هیچ کسی این ادعاها را تکذیب هم نکرد. طرفه آن که پس از چند صباحی آن سه متهم جاسوسی نیز با لطایف الحیلی که همه بر آن واقفند با وساطت یک کشور عربی همسایه آزاد شدند.
خانم وندی شرمن نماینده آمریکا در مذاکرات هسته ای و خلف ویلیام برنز، در جریان گزارش به نمایندگان کنگره از مذاکرات اخیر ژنو گفته است در آخرین جلسه مذاکرات هسته ای در آلماتی گفت وگوهای مستقیم و دوجانبه ای با آقای جلیلی انجام داده است. ادعایی که احتمالا نه ملت که به قول آن نماینده نباید «نامحرم» تلقی شود از آن اطلاع داشت و نه آقای شریعتمداری و اگر خانم شرمن این راز را فاش نمی کرد شاید تا آخر هم کسی در داخل متوجه آن نمی شد. کاترین اشتون، جلسه اخیر ژنو را «مفصل ترین و پرمحتواترین» مذاکرات برگزارشده بین دو طرف توصیف کرد و تقریبا تمامی کشورهای حاضر، از مذاکرات اخیر با عباراتی چون «فشرده، جدی، مفصل، صریح، بی سابقه» نام برده اند. گوینده این مطلب همان کسی است که در چند سال گذشته طرف اصلی آقای جلیلی، مذاکره کننده ارشد ایران در مذاکرات با گروه 1+5 بود؛ مذاکراتی که نتیجه آن، بی هیچ ابهامی امروز پیش روی ملت است؛ ملتی که رنج و آلام ناشی از تحمیل تحریم های ظالمانه که حاصل رویکرد دولت و تیم مذاکره کننده قبلی در مذاکرات است، را با بزرگواری تحمل می کند. به آن نماینده مجلس که رییس ستاد انتخاباتی استان تهران یکی از نامزدهای شکست خورده در انتخابات اخیر بود و مدیر مسئول آن روزنامه جنجالی پیشنهاد می کنم «اندکی صبور بوده و به جای خبر سازی و تحلیل های مبتنی بر اخبار رسانه های غربی و گمانه زنی های مسئولان کشورهای دیگر به نماینده کشورتان اعتماد کنید. حرف او را مبنای تحلیل های خود قرار دهید. شما که شش یا هشت سال صبر کردید و در اوصاف رییس تیم قبلی مذاکره کننده چیزی کم نگذاشتید، بیایید جوانمردانه چند ماه (و نه چند سال) به کسی که مورد وثوق رهبری است، با رای اعتماد حداکثری مجلس، مجوز به دست گرفتن سکان هدایت دیپلماسی کشور را در دست گرفته، از دانش حرفه ای برخوردار است و کارنامه ای روشن و موفق در کارزارهای عرصه های بین المللی و پرونده های ملی دارد، اعتماد کنید. باور کنید چند ماه بیشتر زمان نمی خواهد تا فرق سره از ناسره به همه شما نمایان شود، البته اگر انصاف داشته باشید.»
این مختصر را با نصیحتی مشفقانه به دوست و همکارم جناب دکتر ظریف به پایان می برم و از او می خواهم در برابر ناملایمات صبر پیشه کرده و با قدرت و صلابت کار خود را بدون توجه به جوسازی غوغاسالاران ادامه دهد. مطمئن باشد ملت حامی رویکرد دولت جدید در سیاست خارجی است. در جایی نوشته ام و بر این باورم که مردم در انتخابات اخیر پیش از آن که به تدبیر آقای روحانی برای حل معضلات اقتصادی رای داده باشند، گفتمان او در سیاست خارجی و تعامل با جهان و دفاع از منافع ملی با روش قرآنی «جادلهم باالتی هی احسن» را انتخاب کردند، چون می دانستند زبانی که روحانی با آن با جهان سخن می گوید علاوه بر این که از فرهنگ فاخر و تاریخ پرافتخار این ملت نشات می گیرد، رافع بخش بزرگی از مشکلات اقتصادی کشور نیز هست.