مالکی نماد قدرت و ایاد علاوی دشمن پان عرب ایران

دیپلماسی ایرانی: دوست و دشمن عرب ایران را بشناسید" مجموعه تازه ای است که در آن تلاش می شود دوستان و دشمنان عرب به استناد اظهارات، حرف های درگوشی و خصوصی شان با مقامات مختلف، ایده ها، نظریاتشان و اسناد مختلف منتشر شده مثل ویکی لیکس به خوانندگان معرفی شوند. البته بدیهی است که تعریف و توصیفی که از افراد در این مجموعه می شود، مطلق نیست و نمی توان به صرف آن گفت که فلان فرد دوست یا دشمن ایران است. به ویژه که در دنیای سیاست مصالح حرف اول را می زنند و افراد در خور وضعیت و جایگاهشان و آن چه در آن مقطع فکر می کنند، فورا از دوست به دشمن و از دشمن به دوست تبدیل می شوند که نمونه های آن در تاریخ فراوان است. در این جا سومین بخش از این مجموعه در اختیارتان قرار می گیرد:

نوری مالکی، نماد قدرت ایران

نوری مالکی، نخست وزیر عراق را می توان نماد قدرت ایران در عراق تصور کرد. چهره ای که بسیار نزدیک به ایران است و بسیاری او را متهم به وابستگی به تهران می کنند. بی شک ایرانی ها اگر بخواهند قدرت خود را به رخ رقبایشان بکشند، مالکی بهترین نمونه است. کسی که 9 ماه با حمایت ایران بعد از انتخابات مجلس این کشور در سال 2010 همه رقبا را معطل کرد تا به نخست وزیری اش تن دهند. البته قبل از آن و در سال 2006 نیز او حمایت قاطع ایران را پشت سر خود داشت. مردی که نماد قدرت نمایی شیعیان عراق محسوب می شود و به رغم اختلاف های بسیاری که با او وجود دارد و اشکالات بسیاری که به عملکردش وارد می کنند، قاطعیت و صلابتش غیر قابل تردید است. در عین حال او را چهره مورد تلاقی ایران و عراق در امریکا نیز توصیف می کنند. چرا که در عین حمایت ایران حمایت امریکایی ها را نیز پشت سر خود دارد و روابطش در میان مقام های امریکایی بیش از همه به جوزف بایدن، معاون رئیس جمهوری امریکا نزدیک است.

نوری مالکی، معروف به ابو اسرا متولد 20 ژوئن 1950 در منطقه طویریج در نزدیکی کربلا در عراق است. وی داری مدرک کارشناسی از دانشکده اصول الدین بغداد و کارشناسی ارشد در رشته زبان عربی از دانشکده صلاح الدین در اربیل است. از سال 1970 به عضویت حزب الدعوه اسلامی عراق در آمد که به سرعت به کادر رهبری راه یافت. در سال 1979 از سوی حکومت بعثی محکوم به اعدام شد که مجبور به فرار از عراق شد. در سال 1982 به ایران آمد اما بعد از آن که در حزب الدعوه بر سر تشکیل شاخه ای نظامی برای جنگ در کنار سربازان ایرانی در جبهه های جنگ حق علیه باطل اختلاف ایجاد شد به سوریه بازگشت و تا حمله امریکا به عراق در سال 2003 در آن کشور باقی ماند. وی در طول دوران مبارزه مسئول روزنامه "الموقف" بود که از دمشق منتشر می شد. کتاب "زندگی محمد حسن ابو المحاسن و اشعارش" از جمله آثار ادبی اوست.

بعد از بازگشت به عراق در سال 2003 یکی از اعضای شورای حکومت گذاری عراق از جانب حزب الدعوه به ریاست پل بریمر بود. معاونت ریاست شورای ملی موقت و عضویت در کمیسیون تدوین قانون اساسی عراق از جمله مسئولیت هایش قبل از تصدی منصب نخست وزیری بود. متاهل است و صاحب چهار دختر و یک پسر. فردی مذهبی است که به تشکیل حکومت اسلامی در عراق زیر نظر مرجعیت تمایل دارد.

ایاد علاوی، دشمن پان عرب ایران

دکتر ایاد علاوی، از نخستین روزی که در عراق به قدرت رسید بنای مخالفت با ایران را گذاشت. حمایت امریکایی ها و عربستانی ها از او بر خصومتش با ایرانی ها افزود. همواره از این که ایران از مخاصمان سیاسی اش حمایت می کرده شکایت داشته است. اوج این شکایت به انتخابات عراق در سال 2010 باز می گردد که مدعی شد حمایت قاطع ایران از نوری مالکی سبب شکست او در انتخابات سراسری عراق شد. سیاستمداری است که همه او را فاقد اراده سیاسی می دانند و شکایت های همیشگی اش از رقبا حتی امریکایی ها را هم به ستوه آورده است. از نخستین روز سقوط دولت عراق به ایران به چشم کشوری می نگریسته که قصد ایجاد حکومت اسلامی در عراق را دارد. منتقدانش اگر چه او را صاحب کاریزما می دانند و چهره ای مورد اعتماد قلمداد می کنند اما منفعت طلبی های سیاسی اش مایه ناخرسندی حتی نزدیک ترین افراد به او شده است.

ایاد علاوی از چهره های مطرح عراق است که خانوادگی ریشه ای عمیق در دنیای سیاست و جامعه عراق دارند. پدرش از ثروتمندان عراق بود که در کنار احمد چلبی و عادل عبدالمهدی خانواده های اصیل عراق را تشکیل می دادند.

ایاد علاوی اگر چه شیعی است اما سکولار است و در گذشته از اعضای حزب بعث بوده است. سابقه ای که اعتماد بسیاری از چهره های عراق جدید را به او کم کرده است.

ایاد علاوی متولد 1945 در محله اعظمیه بغداد است. فارغ التحصیل از دانشکده بغداد در رشته پزشکی عمومی است که تا سال 1970 از رهبران قطری حزب بعث بوده است. در سال 1971 با احمد حسن البکر و صدام حسین به اختلاف خورد و از عراق خارج شد. در سال 1972 به لندن رفت تا تحصیلات عالی اش را به اتمام برساند. در سال 1973 مسئول شاخه قومی حزب بعث در اروپای غربی و برخی کشورهای عربی شد. در سال 1975 اختلافاتش با کادر رهبری حزب بعث به اوج رسید که باعث خروج او از این حزب شد.

در سال 1974 تشکیلاتی سری با برخی از چهره های مطرح عراق چون دکتر تحسین معله و هانی الفکیکی و ژنرال حسن النقیب و سرهنگ سلیم شاکر و دکتر صلاح شبیب تشکیل داد که ارتباط گسترده ای نیز با سی آی ای، سازمان امنیت امریکا برقرار کرد. گفته می شود همکاری های نزدیک او با سازمان امنیت امریکا تا زمان بازگشتش به عراق در سال 2003 و حتی بعد از آن ادامه داشته است. در سال 1990 در بیروت حرکت وفاق ملی عراق را رسما تشکیل داد و در سال های 1991 و 1993 به دبیر کلی آن انتخاب شد. در زمانی که در لندن بود توسط جریان مخفی حزب بعث عراق مورد سوء قصد قرار گرفت و نزدیک به 20 ضربه چاقو خورد که در نهایت زنده ماند اما نزدیک به یک سال در بیمارستانی در لندن تحت درمان قرار گرفت.

بعد از حمله امریکایی ها به عراق در سال 2003 یکی از اعضای بارز شورای حکومت گذاری عراق شد. در 28 ژوئیه 2004 نخست وزیر موقت عراق شد که زیر نظر شورای حکومت گذاری به ریاست پل بریمر، حاکم امریکایی عراق اداره می شد. در همان سال و در حالی که نخست وزیر بود به سرکوب قیام جیش المهدی برخواست و آنها را در شهر نجف اشرف محاصره کرد که با دخالت آیت الله سیستانی از ادامه آن جلوگیری شد. یک بار در نجف اشرف نیز از سوی جیش المهدی هدف ترور قرار گرفت که زخمی شد.

در حال حاضر نماینده مجلس و رئیس فهرست العراقیه که نزدیک به 70 کرسی در پارلمان عراق در اختیار دارد، است که در حقیقت نماینده سیاسی جریان سنی محسوب می شود. این فهرست در ابتدای ورود به پارلمان 91 کرسی در اختیار داشت که بعدا شماری از جریان های سیاسی از آن جدا شدند و فهرست های مختلفی را تشکیل دادند که بارزترین آن العراقیه سفید به ریاست حسن العلوی است.