چرا کوزوو تدریس دین را در مدارس ممنوع کرد؟

دیپلماسی ایرانی: در خبرها آمده است که اکثریت نمایندگان پارلمانی کوزوو ( 64 نفر از 120 نفر ) با طرح تدریس دین در مدارس و لغو ممنوعیت پوشش حجاب در کلاس های درس مخالفت کرده و اعتراض های بخشی از جامعه مسلمانان این کشور را که خواهان برچیده شدن قانون منع حجاب در مدارس هستند وارد ندانسته اند. هر دو این طرح ها از سوی نمایندگان احزاب دینی در پارلمان ارائه شده بود.

کوزوو کشوری که نزدیک به سه سال از استقلال آن می گذرد و از دل حوادث خشونت بار قومی و نژادی سده اخیر زاده شده، جامعه ای متشکل از مسلمانان و مسیحیان است. 90 درصد جمعیت 1.73 میلیونی آن را مسلمانان تشکیل داده اند و مابقی مسیحی اند. اغلب شهروندان مسلمان کوزوو اسلام مورد علاقه خود را اسلامی معتدل و میانه رو می دانند و دولت و پارلمان این کشور نیز ویژگی های سکولار را در قانون اساسی خود اعمال کرده است.

با این حال بخشی از جامعه مسلمان این کشور که از آلبانیایی تبارها تشکیل شده، تحت تاثیر اسلام سنتی قرار دارند و خواهان اجرای برخی دستورالعمل های دینی در اجتماع هستند. برخی روحانیون نیز در این کشور تلاش می کنند کانون هایی برای تدریس دین و راهیابی این موضوع درسی به مدارس تشکیل دهند که البته با مقاومت نهادهای رسمی مواجه می شوند. دولت می گوید این نوع تلاش ها و فعالیت ها بار دیگر به اختلافات مذهبی و قومی در این منطقه دامن می زند و شکاف هایی را که پس از سال ها جنگ و خونریزی پر شده و از میان رفته است مجددا به وجود می آورد.

کوزوو امسال شاهد چندین تظاهرات از سوی برخی مسلمانان بود که به دلیل ممنوع شدن حجاب در مدارس دست به اعتراض زده و دولت را نکوهش می کردند. دولت کوزوو نیز در چند مورد به اخراج دخترانی از مدراس و دانشگاه ها دست زده که اصرار بر حفظ پوشش اسلامی داشته اند.

در حالی که قوانین کوزوو آزادی دینی را تضمین کرده است، مقام های آموزشی این کشور به پیروی از الگوی فرانسه معتقدند که اشاعه نمادهای اسلامی نظیر حجاب در جامعه، جلوه ای از بنیادگرایی محسوب می شود و محجبه ها را از سایر اقشار و گروه های اجتماعی متمایز می کند. از این رو نمادهای دینی چون روسری را در مدارس ممنوع کرده‌اند.

نزاع بین مسلمانان و مسیحیان در این منطقه سوای منازعات نژادی از زمان حکومت عثمانی بر سرزمین ترک ها و آلبانیایی ها وجود داشته و در قرن گذشته نیز این منطقه صحنه درگیری ها و خشونت های فراوان بین کوزوویی ها و صرب ها بوده است. در سال ۱۹۹۸ اسلوبودان میلوسویچ دیکتاتور ناسیونالیست یوگسلاوی کمپینی را به منظور مقابله به مثل با شبه نظامیان کوزوو بنیان نهاد که نتیجه آن قتل عام و نسل کشی آلبانیایی تبارها به دست ارتش و پلیس صربستان بود. جامعه بین‌الملل از صربستان خواست درگیری‌ها را پایان دهد ولی میلوسویچ این درخواست را رد کرد . سه ماه بعد ناتو مجبور به دخالت نظامی شد و با بمباران صربستان در مارس ۱۹۹۹ آنها را مجبور به اتمام جنگ کرد. سرانجام نیروهای صرب در ژوئن ۱۹۹۹ از کوزوو عقب نشینی کردند و شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره ۱۲۴۴مصوب سال ۱۹۹۹ در کوزوو یک حکومت موقت ایجاد کرد که تحت نظارت سازمان ملل کار خود را آغاز کرد . دو سال بعد شورای موقت منطقه خودمختار کوزوو آغاز به کار کرد و حکومت موقت تحت نظارت سازمان ملل اختیارات و مسئولیت‌های خود را به این شورای موقت تفویض کرد . در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ جلسات متناوبی نیز برای حفظ حقوق اقلیت‌های مذهبی برگزار و مقرر شد عدم تمرکز دینی و مذهبی و عدم به رسمیت شناختن یک دین خاص از سوی دولت در کوزوو مدنظر قرار گیرد. روی همین اصل پس از ممنوعیت حجاب در مدارس، پارلمان کوزوو در پی تصویب تغییرات قوانین آموزشی در این کشور ممنوعیت تدریس دین در مدارس را هم به تصویب رساند. این درحالی است که حدود 90 درصد جامعه کوزوو را مسلمانان تشکیل می دهند.