یک صندلی در شورای امنیت
این یک آزمایش است. اکثر خوانندگان روزنامه های ترکیه می دانند که این کشور برای مدت دو سال به عنوان عضو متغیر شورای امنیت سازمان ملل انتخاب شده است. آنکارا از حمایتی که کشورهای دیگر داشتند بسیار احساس غرور می کند.
این یک آزمایش است. اکثر خوانندگان روزنامه های ترکیه می دانند که این کشور برای مدت دو سال به عنوان عضو متغیر شورای امنیت سازمان ملل انتخاب شده است. آنکارا از حمایتی که کشورهای دیگر داشتند بسیار احساس غرور می کند، چرا که توانسته است 151 رای از 192 رای را از آن خود کند و این درحالی است که اتریش کاندیدای دیگر اروپایی تنها 133 رای آورد.
اما سوال این است که سایر اعضای متغیر چه کشورهایی خواهند بود؟ وقتی در خصوص اعضای ثابت شورای امنیت از من سوال کنند می توانم نام هر 5 کشور را بگویم. (امریکا، روسیه، بریتانبا، فرانسه و چین) اما نمی دانم که ترکیه در این شورا با بورکینافاسو، کاستاریکا، کرواسی، لیبی و ویتنام در انتخابات شرکت کرده است یا در فهرستی کنار ژاپن، مکزیک یا اوگاندا جای داشت.
تا به امروز ترکیه در رقابت های بین المللی خوب ظاهر نمی شد و همین آبروی ترکیه را خدشه دارد کرده بود. اکنون با عضویت ترکیه در شورای امنیت سازمان ملل ما می توانیم نفس راحتی بکشیم و به این نکته اهمیت ندهیم که همواره تقاضای کشورمان برای میزبانی بازی های تابستانی المپیک به نتیجه نمی رسد و شهر ازمیز نمی تواند میزبان نمایشگاه های بین المللی باشد. داشتن یک کرسی در شورای امنیت سازمان ملل دو جنبه دیگر دارد یکی اینکه این نتیجه از یک جوهره دیگر سرچشمه می گیرد و دیگری این است که برای داشتن یک کرسی در شورای امنیت سازمان ملل دیگر نیازی به ساختن یک زمین والیبال بزرگ ساحلی و یا یک برج بلند با رستواران گردان در طبفه آخر نداریم.
آنچه می خواهم به آن توجه کنم این نکته است که انتخاب ترکیه بیشتر بیشتر احساس امنیت بیشتری در راهروهای وزارت امور خارجه به وجود آورده است تا اینکه بخواهد نشانه ای از دوران جدیدی از نفوذ ترکیه در جامعه بین المللی باشد. البته من خودم هم فلسفه خودم را به طور کامل قبول ندارم. حداقل این ماجرا این است که ترکیه توانست با کسب یک کرسی در شورای امنیت وارد گروهی از ملت ها شود که بیش از آنکه به تهدیدها توجه کنند به امنیت توجه می کنند. ایران نتوانست در این رقابت ها پیروز شود و تنها 32 رای به دست آورد. ایسلند، رقیب ترکیه و اتریش به دلیل فروپاشی سیستم بانکی از رای گیری در این دور منصرف شد.
لحن سیاست ترکیه در سالهای اخیر بهبود یافته است. آنکارا دیگر خود را به عنوان جزیره ای ثابت در دریای پرتلاطم معرفی نمی کند و یا مانند یک مشاور روان درمان در میان همسایه های پر از مشکل. بلکه سعی می کند در نقش یک مدیر، نقش خود را در میان همسایه ها افزایش دهد. نه تنها می خواهد در خاورمیانه نقش پررنگ تری داشته باشد بلکه در قفقاز نیز بازی های درستی انجام می دهد. کرسی شورای امنیت سازمان ملل جایزه ای است به این تلاش ها و وزارت امور خارجه شایسته تبریک های ارسالی است.
تنها خطری که این کرسی برای آنکارا دارد این است که از این کرسی بیش از اندازه در شعارهای خود استفاده کند. ترکیه مانند سوییس نیست. این کشور راه زیادی دارد تا بتواند مشکلات جامعه خویش را حل کند. ترکیه به تارگی بلوغ خود را برای برقراری یک رابطه با مقامات کرد شمال عراق نشان داده است. اینکه دیگران را به دلیل مشکلات خودتان با کردها مقصر ندانید قدم بزرگی به حساب می آید اما این قدم مسلما پایان سفر نخواهد بود. از طرف دیگر یک همسایه خوب بودن به معنای همه چیز نیست. توانایی ترکیه در جای گرفتن در یک سازمان بین المللی مستقیما به پیشرفت این کشور در پرونده اتحادیه اروپا وابسته است. اما این نکته را هم نباید فراموش کرد که ترکیه می تواند شهروند خوبی در جامعه جهانی باشد بدون اینکه در منطقه خود احساس امنیت کند.
نظر شما :