فاصله زیاد میان گفته‌ها و اعمال

دیپلماسی ایرانی: با مشارکت روسای دولت‌ها و نمایندگان سازمان‌های بین المللی و نیز سازمان‌های غیردولتی و صدها کارشناس و رهبران کنونی یا سابق در امور سیاسی، امنیتی، اقتصادی، رسانه‌ای و تحقیقاتی پنجاه و نهمین دوره کنفرانس امنیتی مونیخ برگزار شد و مشکلات پیچیده مربوط به حمله روسیه به اوکراین بر آن سیطره داشت.

در سطح رسمی کنفرانس مونیخ اعلام می‌کند تنها پلتفرم بین المللی برای مدیریت بحث و گفت وگوها در سطوح بالا درخصوص چالش‌های بزرگ فوری و مهم در سیاست خارجی و امنیت بین المللی است. همچنین میدانی برای ابتکارعمل‌های دیپلماتیک و گفت وگوهای سازنده‌ای است که ممکن است شدت تنش را کاهش دهد و در نتیجه به سمت راه حل‌های مسالمت‌ آمیز سوق دهد. مانند همه اعلام نیت‌ها در نهادهای بین المللی مشابه زبان بیانیه‌ها با اقدامات متفاوت هستند بلکه فراتر به درجه تناقض و نتایج برعکس می‌رسد.

برجسته‌ترین مثال در این زمینه این است که روسیه قبلا برنامه مشارکت برای صلح را امضا کرد که ائتلاف ناتو در سال 1994 به جمهوری‌های اتحاد جماهیر شوروی سابق از جمله گرجستان، اوکراین، ارمنستان، بلاروس و صربستان پیشنهاد داده بود؛ اما آیا پیوستن مسکو مانع از سیطره کرملین بر گرجستان یا حمله به اوکراین شد؟ از سوی دیگر آیا توصیه‌های کنفرانس‌های امنیتی مونیخ که پی در پی از سال 1963 صورت گرفته مانع از حمله آمریکا به افغانستان یا عراق شد؟

از سوی دیگر درخصوص جناح‌های بسیار هماهنگ در داخل گروه‌های کنفرانس مونیخ این پرسش‌ها مطرح می‌شود که آیا توصیه‌ها در راستای حسن نیت آیا در کاهش شدت رقابت‌ها یا حتی کشمکش‌ها در میدان‌های جنگ تجاری، انرژی، تکنولوژی و گسترش نفوذ و سیطره در چارچوب گروه اروپا یا میان اروپا و آمریکا موفقیت آمیز بوده است؟ در اصل آیا این طرف‌ها درباره یک مفهوم نزدیک به هم درخصوص امنیت بین المللی مبتنی بر مقتضیات جهانی و نه منافع ویژه قطب‌ها و قدرت‌های بزرگ توافق دارند؟

پاسخ‌ها به این پرسش‌ها طبیعتا خیر است؛ همانند فاصله زیادی که در برخی موارد به نامربوط بودن میان گفته‌ها در این کنفرانس‌ها و اقدامات شرکت کنندگان می‌رسد.

منبع: القدس العربی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11