آقای عمران خان: قطعا خیر

نویسنده: عایشه اعجاز خان، وکیل حقوقی ساکن لندن

دیپلماسی ایرانی: به موجب بیانیه اوایل سال جاری صادره از سوی سرلشکر افتخار بابر، جنگ علیه تروریسم برای پاکستان ۸۳ هزار نفر تلفات و حدود ۱۲۶ میلیارد دلار هزینه داشته است. بنابراین عجیب است که عمران خان، نخست وزیر پاکستان هنگام سخنرانی در پارلمان در سال ۲۰۲۰ اسامه بن لادن را شهید یاد کند.

وزیر امور خارجه قریشی نیز به تازگی در مورد ادعای تکراری افغانستان مبنی بر پشتیبانی پاکستان از طالبان افغانستان مورد سوال قرار گرفت و در مورد تروریست بودن یا شهید شدن بن لادن پس از مکث طولانی مدت، گفت در این مورد سکوت می کند.

اسلام آباد بارها شکایت کرده که جامعه جهانی فداکاری های آن را در جنگ علیه تروریسم نادیده گرفته است، ولی اگر وزیر امور خارجه هنوز در مورد شهید یا تروریست بودن بن لادن سردرگم باشد، چرا پاکستان باید شکایت کند؟

عمران خان در مقاله اخیر در واشنگتن پست نوشت پاکستان آماده است تا در افغانستان با امریکا همکاری کند و هر دو کشور منافع مشترک در آن کشور دارند، ولی او همچنین  قاطعانه گفته است که پاکستان هیچ گونه پایگاه یا کمکی در عملیات ضد تروریستی برای امریکا فراهم نخواهد کرد.

فراموش نکنیم که طبق خاطرات باراک اوباما، رئیس جمهوری پیشین ایالات متحده امریکا پاکستان از حمله به ابوت آباد برای کشتن بن لادن مطلع نبود و بایدن با وجود گذشت ۵ ماه از ریاست جمهوری خود، هنوز با عمران خان گفت وگو نکرده است. با توجه به این عدم اعتماد، آیا منطقی است که آمریکایی ها از پاکستان درخواست پایگاه کنند؟

از نظر تاریخی، آمریکایی ها به همکاری با ارتش پاکستان عادت دارند. ژنرال ایوب خان برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ پایگاهی را برای آمریکایی ها فراهم کرد که تا به عنوان پست شنود علیه شوروی به کار گیرد.

در زمان ژنرال ضیاء الحق، همکاری جدی میان آژانس های اطلاعاتی پاکستان و آمریکا برای ایجاد مراکز آموزش جهادی و جذب و استقرار مجاهدین در منطقه برای مبارزه با شوروی وجود داشت.

در زمان ژنرال پرویز مشرف، یک دیکتاتور نظامی دیگر که قبلاً توسط بیل کلینتون مورد سوء استفاده قرار گرفته بود، توسط بوش  وسوسه شد. 

مشرف نیز با فراهم کردن پایگاه هایی، از همکاری نظامی با امریکا برای طولانی کردن دوره حکومت خود استفاده کرد. مهمترین پرسش امروز این نیست که آیا پاکستان باید پایگاه هایی در اختیار امریکا قرار دهد یا خیر که بعید به نظر می رسد. پرسش این است که  پاکستان با فقدان یک سیاست منسجم در مورد طالبان، چه چیزی را از دست داده است؟ کشته شدن دانش آموزان، انفجار در بازارها و افزایش محدودیت های مالی، آیا این "عمق راهبردی" ارزش آن را داشت؟

قریشی پیشنهاد کرده که رویکرد جهانی به طالبان باید تغییر کند، ولی این رویکرد پاکستان چندان سودمند نیست و شاید زمان آن رسیده است که یک سیاست بهتر و روشن تر اتخاذ شود.

منبع: داون / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11