ترامپ همه کار است کسی پمپئو را جدی نمی گیرد

دیپلماسی ایرانی: امسال برای نهمین سال متوالی است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. این یادداشت ها بعد از سفر وی به امریکا و دیدارش با مقامات فعلی و سابق امریکایی به طور مرتب در روزنامه النهار منتشر شده است. به دلیل تغییراتی که در روزنامه النهار ایجاد شده نتوانستیم به همه این یادداشت ها دسترسی داشته باشیم اما آن دسته از یادداشت هایی که امکان دسترسی به آنها وجود داشته و از اهمیت و جذابیت بالایی برخوردار بوده است را تهیه و منتشر می کنیم. در این جا چهاردهمین بخش از این یادداشت ها را می خوانید:

به سراغ یکی از مسئولان سابق که سالها در داخل اداره های گوناگون درگیر عملیات صلح بود و مسئول هماهنگی با کشورهای منطقه ای موسوم به معتدل بود، و الآن در یکی از مراکز پژوهشی جدی هر آن چه می داند عرضه می کند و هر توصیه ای که مسئولان از او بخواهند، می دهد، رفتم. 

دیدارمان این گونه آغاز شد: «در امریکا رئیس جمهور ضعیف است. دوست دارد مثل همه دولتمردان اوتوکراتیک در دنیا باشد. برای همین همه در کشورم و خارج از آن از این که می بینند او از رئیس جمهوری روسیه، ولادیمیر پوتین و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی و شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین تعریف و تمجید می کند، تعجب می کنند. حتی وقتی که با سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه صحبت می کند کارها را جدی نمی گیرد یا با او بر سر موضوعاتی که باید درباره شان در جلسات صحبت کند، صحبت نمی کند. برای همین معتقد است که تصمیم اول و آخر را در امریکا اوست که می گیرد و با باید درباره قضایای مهم و اساسی با کسی جز با همتایش، پوتین گفت وگو نکند. حتی اگر با شویگو، وزیر دفاع روسیه تشکیل جلسه می دهد به همین شیوه برخورد می کند. برای همین جلساتی که وزیر امور خارجه اش، مایک پمپئو با همتایانش در جهان برگزار می کند، و حتی دیدار با روسای جمهور کشورهای کوچک و بزرگ و متوسط انجام می دهد ترامپ هیچ اهمیتی به آنها نمی دهد. برای این که فکر می کند خودش تصمیمگیر اصلی در ایالات متحده است و هر کس که با او کار می کند یا دستیارش است یا مشاور. حالا در چنین شرایطی وزارت امور خارجه دوران رکس تیلرسون برای او فاجعه بود. او را با وزارت خانه های کشورهای جهان سوم تشبیه کرده ایم که هیچ کس از کارمندان و دیپلمات ها جرات ندارند با هیچ کس دیگری خارج از اداره خود به خصوص رسانه ها صحبت کنند، یا بخش بزرگی از رسانه ها نمی دانند در درون آن چه می گذرد.»

نظر دادم: وزارت امور خارجه او را با وزارت امور خارجه جهان سوم ما تشبیه کردی، که بسیاری از کارکنان آن نمی توانند در برابر رسانه ها صحبت کنند... 

ادامه داد: همین طور است، تیلرسون شاید احساس میکرد او نیاز به وزارت امور خارجه ندارد، آن هم با این تعداد بسیار کارکنان. 

بعد گفت: تیلرسون رئیس شرکت نفت بود که با تیم کوچکی کار خود را پیش می برد همین تجربه را به وزارت امور خارجه برد. این علاوه بر منافع بسیاری بود که در وزارتخانه به دلایل سیاسی و مسائل دیگر پیش پای او بود.

نظر دادم: «در دو سال اول ریاست جمهوری ترامپ با 18 تا 22 مسئول وزارت امور خارجه در امور خاورمیانه و دنیا ملاقات کردم. وقتی که او رئیس جمهور شد کمی از این تعداد را کم کرد.» 

مقام سابق افزود: «پمپئو، وزیر امور خارجه فعلی باهوش است و می داند چگونه امور را سر و سامان دهد. اما وقتی که با همتایانش در دیگر کشورها ملاقات می کند امور را به رئیس جمهورش، ترامپ واگذار می کند تا هر چه مد نظر اوست اعمال شود، روسای جمهور بر این اعتقادند که هیچ بحثی جدی به نتیجه نمی رسد مگر با ترامپ.»

سپس گفت: «اما معاونش، پنس به ترامپ وفادار و جزئی از مدرسه سیاسی اش است. در نشست پیمان آتلانتیک شمالی که در واشنگتن برگزار شد پنس گفت که نقاط توافقی میان ناتو و امریکا وجود دارد هم زمانی اختلافاتی هم میان آنها هست، و خواستار تعمیق نقاط توافق و تلاش برای رهایی از نقاط اختلافی شد. او توانست 70 مسئول دولتی را در آن نشست نرم کند. اما پنس خودش به حرفی که می زد باور نداشت، در سخنرانی دیگری که بعد از این نشست در میان مردم ایراد کرد به اروپا حمله کرد و همه چیز را از بین برد.»

ادامه دارد...