سرنوشت اتحادیه اروپا در انتخابات ماه مه (بخش اول)

نویسندگان: آیوِن کرَستِو، مارک لِنِرد و سوسی دنیسِن

دیپلماسی ایرانی: «اکنون که اروپا به سمت راست گرایش دارد، پوپولیست ها طوفان به پا می کنند»؛ «توضیح: ظهور و قدرت گرفتن پوپولیست ها در اروپا». تیترها درباره انتخابات پارلمان اروپا در ماه می یک مساله را فریاد می زند و آن، این است که 2019 نمایشی در 3 پرده خواهد بود: دونالد ترامپ، برگزیت و تکرار آن در سراسر اتحادیه اروپا. در این تیترها و مقالات به طور عمده مدام هشدار داده می شود که رقابت گسترده میان آنهایی خواهد بود که به اروپایی با مرزهای گشوده اعتقاد دارند و آنهایی که به جوامع ملی بسته باور دارند. بدین ترتیب، مهاجرت مساله کلیدی و تعیین کننده است.

اما آیا حق با نویسندگان این تیترها و مقالات است؟ جریان تحولات حقیقتا همین است؟ تحقیقات جدید «شورای اروپایی در روابط خارجی» و «یوگاو» نشان می دهد که اینطور نیست و آنها اشتباه می کنند.

درست است که یک دهه گذشته با متلاشی شدن نظام های حزب ملی در سراسر اتحادیه اروپا همراه بوده است. احزاب ضد نظام (ضد تشکیلات سازمانی) تقریبا در همه انتخابات ها در سطح ملی قدرت گرفته و وعده داده اند که صدای آنهایی شوند که نظام کنونی نادیه شان گرفته است. در حال حاضر 9 دولت در اروپا در ترکیب خود احزاب ضد اروپایی دارند و انتظار می رود پس از انتخابات پارلمانی پیش رو دست کم یک سوم نمایندگان پارلمان از احزاب ضد اروپایی باشند. اگر آنها یک بلوک واحد تشکیل دهند، بزرگ ترین بلوک در پارلمان خواهند بود و به سادگی می توانند اکثریت را در برابر حزب مردم اروپایی دموکرات مسیحی یا گروه دموکرات ها و سوسیالیست ها به دست آورند.

معمولا گفته می شود که ژنرال ها تا آن جنگ آخر دست از مبارزه نخواهند کشید. اکنون که احزاب سیاسی اروپا کمپین برای انتخابات پارلمان اروپایی را آغاز کرده اند، به نظر می رسد که استراتژی های خود را بر مبنای درس های گرفته شده از رای گیری های اخیری که شاهد بوده اند، برگزیت، ترامپ، ویکتور اوربان و امانوئل ماکرون انتظارات خود و نخبگان را تغییر داده اند. در نتیجه، 5 تفکر گمراه کننده درباره شکل سیاست گذاری اروپایی به موضوع اصلی مناظرات تبدیل شده است.

اولین افسانه این است که این انتخابات سقوط به سیاست های قبیله ای خواهد بود؛ سیاست قاره ای اروپا همانند اتفاقی که در انتخابات بریتانیا و ایالات متحده رخ داد. دومین افسانه این است که تقسیم بدنی قدیم چپ و راست جای خود را به تقسیم بندی بین طرفداران اروپا و ملی گرایان یا طرفداران اروپای باز یا بسته می دهد. تجربه ماکرون در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه به ایجاد و رونق گرفتن این افسانه کمک کرده است. سومی قدرت مداوم اوربان سبب شده که انتخابات پارلمان اروپایی یک همه پرسی درباره مهاجرت قلمداد و با پیشنهاد سیاستمداران به ساخت دیوارهای بیشتر همراه شود. اما مسئولیت افسانه پنجم هم بر گردن اوربان است: اختلاف بیشتر بین شرق اروپای ضد مهاجرت و غیرلیبرال با غرب اروپا که از ارزش های اتحادیه اروپا حمایت می کند. نهایتا یک افسانه ماندگار هم وجود دارد درباره اینکه رای گیری باید به طور عمده یک مساله ملی و مرتبط با اموری باشد که جنبه های فراملی یا حمایت از اروپا نداشته باشند.

ورود پر سر و صدا جنبش ملی گرایی به اروپا، یعنی همان اتحاد بین المللی احزاب مخالف اروپا که استیو بنن مشاور پیشین ایالات متحده آمریکا در شکل گیری و هماهنگ سازی آن نقش داشت، این تفکر را به وجود آورد که صحنه اروپایی یک انقلاب ترامپی را شاهد خواهد بود. احزاب مخالف اروپا از این تفکر استقبال کردند و احزاب حامی اروپا برای مقابله و مواجهه با آن آماده شده اند.

اما نتایج نظرسنجی گسترده ای که توسط شورای اروپایی در روابط خارجی و یوگاو انجام شده، نشان می دهد که همه این فرضیات و افسانه ها اشتباه هستند. سیاستمدارانی که در انتخابات پارلمان اروپا بر مبنای این تفکرات و افسانه ها رقابت می کنند، به احتمال زیاد شکست خواهند خورد. نظرسنجی نشان می دهد که رای دهندگان به دنبال تغییر به سمت چپ افراطی یا راست افراطی نیستند؛ بلکه به طور کلی به دنبال یک تغییر در شرایط موجود هستند. احزاب جریان اصلی می توانند و باید فورا خود را با توجه به نگرانی های رای دهندگان وفق دهند؛ اما برای موفقیت در انجام این کار باید بدانند که این نگرانی ها واقعا چه هستند و نمی توانند صرفا بر مبنای تصورات عمل کنند. (این مطلب ادامه دارد)

منبع: شورای اروپایی در روابط خارجی / مترجم: طلا تسلیمی