ترامپ، یک شوخی ترسناک که جدی شد

دیپلماسی ایرانی: دونالد ترامپ رئیس جمهور شد. جمله ای ساده که جهان را تکان داد. انتخاب این تاجر بی تجربه در سیاست به عنوان رئیس جمهور آمریکا از آن پیچ های تند تاریخ است. اعداد و تقدیر تاریخ هم از رقص در این پیچ تاریخی غافل نشده اند. از اواخر صبح این دو عدد فضای شبکه های مجازی را درنوردیده اند: «11/9 و 9/11»؛ دو روز متفاوت در تاریخ آمریکا، اولی به معنای حادثه 11سپتامبر روزی تلخ که هرگز فراموش نخواهد شد و دومی 9نوامبر ، روزی که ترامپ رئیس جمهور شد.

ورق زدن تاریخ این روز طنز تلخ تاریخ را آشکار خواهد.  9نوامبر 1989، در تقویم تاریخ به روز فروریختن دیوار برلین معروف است. روزی الهام بخش برای آزادی. 27سال پیش 9نوامبر، دیوار برلین، سرآغاز پایان جنگ سرد به نفع اندیشه های مدنی و پیروزی دموکراسی آمریکایی بر کمونیسم اتحاد جماهیر شوری بود. حالا کمتر از سه دهه بعد 9نوامبر 2016، روز رای دادن به فردی است که شعار اصلی اش بالابردن دیواری به دور آمریکا، جلوگیری از مهاجرت، گسترش تنفر و نژادپرستی است. فضای مجازی آمریکا را طوفانی از اظهار نظرهای متفاوت برداشته است، اظهارنظرهایی مملو ازجوک و شوخی، معذرت خواهی و توهین.

شوخی شوخی، جدی شد!

کاربری به نام ویل می نویسد:«خندیدیم، به اشتراک گذاشتیم و لایک زدیم و کامنت گذاشتیم و هیچ وقت فکر نمی کردیم به اینجا برسیم. حالا باید طولانی بخندیم.» همه چیز در فضای مجازی به نفع کلینتون بود، آدم های مجازی به ترامپ می خندیدند. حرف ها و شعارهایش را نقد می کردند و احتمال انتخاب او را صفر می دانستند. درحالی که آن بیرون و در دنیای واقعی حقیقت در جریان بود، حقیقتی که فعالان مجازی که بیشتر آن ها به خودشان زحمت رای دادن را هم ندادند، نمی تواستند ببینند. آدم های مجازی نمی بینند که در دنیای حقیقی چه می گذرد و این حقیقتی است که دنیا را در بر گرفته است. حقیقتی که هنوز با آن شوخی می شود، کاربری با نام سانتا کلاوز می نویسد: «امسال بابانوئل فقط به ایالت هایی که به کلینتون رای داده اند سر می زند.» اما سال بد آغاز خواهد شد و این شوخی کوین در توییتر هم جلوی آن را نمی گیرد: «دارم سوار ماشین زمانم می شوم تا به سال 1945 برگردم و فرد ترامپ(پدر ترامپ) را متقاعد کنم که از روش های پیشگیری استفاده کند.» اما ترامپ حقیقتی زنده و حداقل برای 4سال ادامه دار است، حتی اگر بن کولمن در فیسبوکش بنویسد: «برنده های حقیقی مایاها هستند که 4هزار سال قبل پیش بینی کردند جهان در سال 2012 به پایان برسد، هرچند 4سال در محاسبه اشتباه کردند.» هیچ چیز عوض نخواهد شد حتی اگر مجری معروف ای بی سی جورج استفانوپولوس توییت کند: «باورم نمی شود کسی که معتقد است گرمایش جهانی یک حقه چینی است رئیس جمهور شده».

پای لرد ولدمورت وسط است

تنها مردمی که به ابرقهرمانان باور داشته باشند می توانند بین یک تاجر بی تجربه با شعارهای احمقانه و سیاستمداری پرسابقه، اولی را انتخاب کنند. آمریکایی ها با هالیوود زندگی می کنند و در تلویزیون غرق هستند. اینجاست که پای لرد ولدمورت و پرفسور دامبلدور به میان می آید. دو شخصیت اساسی سری کتاب های هری پاتر اثر جی.کی لورینگ. قبل از انتخابات طرفداران و مخالفان ترامپ او را بین جادوگر تاریکی ولدمورت و جادوگر روشنایی دامبلدور پاس می دادند. رولینگ هم از این پدیده استفاده می کرد. او پیش از انتخابات توییت کرد: « چه وحشتناک. ولدمورت اصلا به بدی ترامپ نبود.» و در زمان انتخابات گفت: « چه این طرفی چه آن طرفی، تاریخ امشب ساخته می شود. خوب رقمش بزنید. خواهش می کنم خوب رقمش بزنید.» اما آیا برای ملت طرفدار ابرقهرمانان تاریخ خوب رقم خواهد خورد؟ کاربری به نام پرفسور اسنپ(یکی دیگر ازشخصیت های رولینگ) می نویسد: «آمریکا شکست خورد» و کاربری به نام کیتی توییت می کند: «هیچ وقت قدرت گروه بزرگی از مردم نادان را دست کم نگیرید.» مارک دایس نویسنده معروف آمریکایی می گوید: «این اتفاقی است که وقتی تلویزیون مدام سریال های احمقانه نشان می دهد، می افتد.» اما یک فرد عادی از ناامیدی از ابرقهرمانان می نویسد: «حالا نوبت اونجرهاست... بازگرد کاپیتان آمریکا...بازگرد...». در حالی که  کریس اوانز، بازیگر فیلم «کاپیتان آمریکا» هم نوشته است: «این شبی شرم آور برای آمریکاست. ما اجازه دادیم تا یک دلال نفرت انگیز رهبر ملت ما شود. اجازه دادیم یک قلدر ما را هدایت کند. ویران شده ام.» خیلی ها هم رسانه های آمریکایی را به باد انتقاد گرفتند، دیوید گفت: «ترامپ و برکسیت نشان می دهد چقدر رسانه ها و سیاستمداران از توده مردم فاصله دارند.»

سلبریتی ها و جنگ مهاجرت

صبح امروز سایت مهاجرت کانادا برای دقایقی به دلیل بازدید زیاد از دسترس خارج شد. آژانس های خبری مقاله های قدیمی زیادی را رو کردند. ایندیپندت درباره شغل هایی خارج از آمریکا برای مهاجرت نوشت، آسوشیتدپرس لیست بهترین کشورها برای مهاجرت آمریکایی ها را رونمایی کرد و فوربس مقاله چگونه از آمریکا به مقصد بهتری مهاجرت کنیم را بازنشرداد. جی جی کاربر خوشحال از پیروزی ترامپ نوشت: «خیلی از سلبریتی ها باید از آمریکا فرار کنند» چرا که خیلی ازسلبریتی های آمریکایی قبل از انتخابات در سمت کلینتون قرار گرفتند. ست مک فارلین توییت کرد: «اصلا نمی توانم تصور کنم که این موجود بی ربط و پرتی را که در مناظره ها می دیدم، در کاخ سفید ببینم.» لیل مانوئل میراندا، برنده جایزه تونی برای موزیکال «همیلتون» هم توییت کرد: «گفتم نفس عمیق بکش». پتن اسوالت کمدین و بازیگر سرشناس آمریکایی نوشت: «آنچه تا اینجای کار فهمیدم این است که در آمریکا تبعیض جنسیتی بیش از تبعیض نژادی است.» سارا سیلورمن هم نوشت: «یک نفر بیاد به من امید بده». دمی لواتو خواننده سرشناس آمریکایی هم نوشت: «امشب خیلی مضطربم نمی توانم بخوابم.» و شِر، خواننده مشهور توییت کرد: چطور گذاشتیم او تا اینجا پیش برود؟ او باید در زندان باشد و کلیدش را دور بیندازیم.

زمانی برای تاسف و امید

آمریکایی ها حالا متاسف هستند. برای همدیگر، برای خودشان و برای جهان. تاسف آن ها از چیست؟ ماتیو می نویسد: «امروز برنده ای وجود نداشت. ترامپ نبرد، بلکه سکسیم، فاشیست و افراطی گری پیروز شد.» الکس توییت می کند: «واقعا بین کسی که ایمیل هایش مشکل داشت و یک متجاوز روانی دومی را انتخاب کردیم؟» انگلیسی ها اما سربلند هستند آن ها حالا خود را در مقام دوم احمق ها می بینند: «خوشحالم که آمریکایی نیستم، انتخاب ترامپ از برکسیت هم بدتر است.» مایکل مور، مستند ساز معروف آمریکایی می گوید: «به هر حال این نیز تمام می شود، این جایی است که از آن شروع می کنیم.» در حالی که جری پیکو نگران فرزندش است و می نویسد: «حقیقت دارد بچه ام باید به مدرسه ای برود که عکس ترامپ کنار اوباما قرار می گیرد.» و الکس با طنز تلخش ضربه آخر را می زند: «نگران ترامپ نباشید، سیاستمدارها قول هایی را که می دهند عملی نمی کنند.»