اسرائیل سرنوشت بدی خواهد داشت

نویسنده: رایان کوپر

دیپلماسی ایرانی: رابرت موگابه قبل از آن که پیر و تبدیل به یک دیکتاتور لوده شود که زیمبابوه را نابود کرد، رهبر چریکی محبوبی بود که مبارزه موفقیت آمیز علیه حاکمان سفیدپوست رودزیا را هدایت کرد. به مدت 14 سال، موگابه از حزب زانو و ژاکوب انکومو از حزب زاپو، با دولت سفیدپوست ایان اسمیت مبارزه می کردند تا در نهایت به حق رای همگانی و دموکراسی کامل -که البته محقق نشد- دست پیدا کنند.

مردم اسرائیل باید سرنوشت زیمبابوه را به یاد داشته باشند. خشونت نتیجه اجتناب ناپذیر اشغال قلمروی فلسطینی هاست. در حالی که اسرائیل ممکن است برای سال های متمادی قادر به حفظ قدرت باشد اما بدون حل و فصل واقعی مسئله در نهایت شکست خواهد خورد و این احتمال وجود دارد که تمام چیزهایی که ساخته بود، از بین برود.

مشکلی که برای اسرائیل وجود دارد این است که اگر شورش ها و درگیری های کنونی افزایش یابد، تاکتیک وحشیانه برای مواجهه با آن منجر به منفور شدن اسرائیل در سطح بین المللی و به وجود آمدن آسیب های اقتصادی احتمالی خواهد شد.

اسمیت از جنگ بوته در رودزیا فهمید که برتری نظامی لزوماً منجر به پیروزی دائمی در برابر تاکتیک های چریکی و یا تروریستی نخواهد شد. در عوض هزینه های نظامی گسترده به آرامی منجر به آسیب رسیدن به دولت می شود، در حالی که خشونت های همیشگی منجر به مهاجرت در مقیاس بزرگ می شود، به ویژه افراد ثروتمند که پول مالیاتشان برای تامین مالی جنگ مورد نیاز است.

تبدیل به یک دولت پلیسی تمام عیار ممکن است تاکتیکی موثر باشد (الگویی که اسرائیل در اراضی اشغالی در پی می گیرد) اما حمایت بین المللی از اسرائیل که در بلندمدت برای این رژیم حیاتی است را از بین می برد.

اسرائیل همچنان حمایت گسترده ایالات متحده که اکثراً از طریق وتو در شورای امنیت سازمان ملل است را در اختیار دارد. اما نمی توان تا ابد روی این مسئله حساب کرد. ادامه یافتن اشغال توسط اسرائیل، بنیان سیاسی این حمایت را ضعیف تر خواهد کرد.

مقامات تندرو اسرائیل منجر به وارد آمدن آسیب شدید روابط ایالات متحده-اسرائیل شده اند. بنیامین نتانیاهو در جریان تلاش های شکست خورده اش برای از بین بردن توافق هسته ای با ایران، نهایت تلاشش برای حزبی شدن اقدامات و نزدیک شدن به جمهوری خواهان محافظه کار را انجام داد و در حال حاضر به طور گسترده ای در بسیاری از نقاط جهان دید مثبتی نسبت به اسرائیل وجود ندارد.

نلسون ماندلا در نامه ای خطاب به کنستانت ویلجوئن، فرمانده نظامی محافظه کار آفریقای جنوبی گفته بود: «از لحاظ نظامی ما نمی توانیم با شما مبارزه کنیم، ما نمی توانیم پیروز شویم. با این وجود اگر شما قصد جنگ داشته باشید مطمئناً پیروز نخواهید شد. چون جامعه جهانی کاملاً پشت ما است. و دوم، ما بسیار زیاد هستیم و شما نمی توانید همه ما را بکشید. بنابراین شما چه نوع زندگی ای برای مردم کشور خودتان می خواهید؟ مردم من به میان بوته ها خواهند رفت و فشار بین المللی بر شما بسیار زیاد خواهد بود و این کشور برای همه ما جهنم خواهد بود.»

البته رودزیای سال 1970 کاملاً همانند اسرائیل امروز نیست. مهمتر از همه اسرائیلی های یهودی یک اقلیت کوچک نیستند و حدود 20 درصد از اسرائیلی ها، اعرابی با حقوق شهروندی هستند. گذشته از نفوذ آشکار اسلام و یهودیت، گروه هایی اسرائیلی خواستار بازگشایی حرم مقدس یا حتی تخریب قبه الصخره شده اند.

هسته اصلی وضعیت مشابه است. تقریباً تعداد مساوی از یهودیان و فلسطینی ها در مناطقی که تحت کنترل اسرائیل است حضور دارند -شش میلیون نفر از هر کدام. 4.6 میلیون نفر در مناطق اشغالی اسرائیل زندگی می کنند- که تحت حکومتی که نفوذ دموکراتیک ندارد، زندگی می کنند. تشکیلات خودگردان فلسطین هم بیشتر شبیه یک شوخی است تا این که یک دولت باشد. بی عدالتی روزانه ای که در کرانه باختری و غزه وجود دارد، دست کمی از بانتوستان در آفریقای جنوبی ندارد.

منبع: ویک/ مترجم: حسین هوشمند