یادداشت مونیز درباره تفاهم لوزان
وزیر انرژی آمریکا که در ادوار اخیر مذاکرات هسته ای حضور داشته، با انتشار یادداشتی در روزنامه واشنگتن پست، به حمایت از تفاهم به دست آمده در شهر لوزان سوئیس پرداخت.
ارنست مونیز وزیر انرژی آمریکا روز یکشنبه در تلاش برای توجیه مفاد تفاهم هسته ای با ایران، با انتشار یادداشتی در روزنامه واشنگتن پست، از تفاهم ایران و گروه موسوم به 1+5 دفاع کرد.
وی با اشاره به مذاکراتی که دو هفته قبل در شهر لوزان سوئیس انجام و نهایتا به تفاهمی دوجانبه بر سر مولفه های اصلی توافق جامع منجر شد، نوشته است که این تفاهم «مسیری فراهم کرد که از لحاظ فنی به درستی نسبت به صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران اطمینان می دهد و در صورتی که اینطور (صلح آمیز) نباشد، به سرعت این امر را مشخص کرده و فضای تنفس کافی برای پاسخ مناسب را ایجاد می کند.»
این عضو کابینه باراک اوباما با بیان اینکه تفاهم لوزان «بر پایه اعتماد بنا نشده»، نوشته است که این تفاهم فعالیت های هسته ای ایران را محدود کرده و نسبت به وجود دسترسی ها و شفافیت های لازم، اطمینان می دهد.
آقای مونیز با بیان اینکه توافق جامع هسته ای «زمان گریز» ایران را که در حال حاضر بین 2 تا 3 ماه تخمین زده می شود، برای حداقل یک دهه در سطح حداقل یک سال نگه می دارد، نوشته است که این توافق آنچه او چهار مسیر برای رسیدن به بمب خواند را مسدود می کند (نطنز، فردو، اراک و فعالیت مخفی).
وی نوشته است: «اولا، ایران هیچ منبعی برای تولید پلوتونیوم در سطح نظامی نخواهد داشت. رآکتور اراک، بازطراحی شده و مورد تائید بین المللی قرار می گیرد تا میزان تولید پلوتونیوم آن به میزان بسیار زیادی کاهش یافته و هیچ پلوتونیوم سطح نظامی ای تولید نکند. علاوه بر این، ایران موافقت کرده تا تمام سوخت مصرف شده حامل پلوتونیوم رآکتور را تا پایان عمر رآکتور، به خارج از کشور منتقل کند. هر تلاشی برای استفاده از رآکتور اراک جهت تولید پلوتونیوم سطح نظام، به سادگی شناسایی می شود.»
مونیز می افزاید: «علاوه بر این، ایران برای آینده نامحدود، توان جداسازی پلوتونیوم از سوخت مصرف شده هیچ یک از رآکتورها را نداشته و در زمینه چنین بازفرآوری ای، تحقیق و توسعه نخواهد کرد. ظرف 15 سال آینده، ایران هیچ رآکتور آب سنگین دیگری، از نوعی که عموما در برنامه های نظامی مشارکت دارد، نخواهد ساخت و ضمنا آب سنگین اضافی را به فروش خواهد رساند. این چارچوب، مسیر پلوتونیوم ایران را می بندد.»
وزیر انرژی آمریکا همچنین در مورد «مسیر اورانیوم» هم به کاهش شمار سانتریفیوژهای ایران از 20000 به 50000 در نطنز و پائین آمدن ذخایر اورانیوم با غنای پائین ایران (LEU) از 10 تن به 300 کیلوگرم اشاره کرده نوشته است که این امر زمان گریز یک ساله برای دستکم 10 سال را تضمین می کند. به نوشته مونیز، محدودیت ذخایر اورانیوم ایران برای 15 سال پابرجا خواهد بود.
مونیز در مورد تحقیقات و توسعه نیز نوشته است: «علاوه بر این، برای دستکم یک دهه، هیچ تحقیقات و توسعه ای در ابعاد لازم برای آنکه یک مدل پیشرفته تر سانتریفیوژ جهت تولید به کار گرفته شود، انجام نمی شود.»
وی با بیان اینکه در تأسیسات فردو هم دیگر فعالیت های مربوط به غنی سازی اورانیوم یا تحقیقات و توسعه غنی سازی اورانیوم صورت نمی گیرد، نوشته است: «در حقیقت هیچ اورانیومی حتی حق وارد شدن به این تأسیسات را ندارد. تقریبا دو سوم سانتریفوژها و زیرساخت ها فورا برداشته شده و تنها بیش از 10درصد سانتریفیوژها فعال خواهند ماند.»
مونیز با اشاره به اینکه فردو به یک مرکز تحقیقات فیزیک و ایزوتوپ های پزشکی تبدیل می شود، نوشته است که مجوزهای نظارتی توافق، به سادگی هرگونه «سوءاستفاده از تأسیسات» را به سادگی قابل تشخیص می کند.
وی در ادامه به بحث نظارت ها اشاره کرده و آن ها را «بی سابقه» خوانده نوشته است که به مدت 25 سال بر تمام زنجیره سوخت ایران نظارت وجود خواهد داشت.
در ادامه یادداشت مونیز آمده است: «ایران به سرعت پادمان های پروتکل الحاقی آژانس بین المللی انرژی اتمی را اجرا و نهایتا (در مجلس) تصویب می کند. پروتکل الحاقی اجازه می دهد هم در تأسیسات اعلام شده نظیر نطنز، فردو و اراک و همچنین در سایت های اعلام نشده ای ظن اقدامات خارج از محدوده در آن ها وجود دارد، بازرسی و نمونه گیری انجام شود. آژانس بین المللی انرژی اتمی همچنین اجازه خواهد یافت تا از فناوری های پیشرفته برای ارتقا نظارت مداوم، استفاده کند.»
مونیز این توافق را توافقی مرحله بندی شده توصیف کرده و نوشته است در صورتی که «ایران اعتماد جامعه بین الملل را به دست آورد»، آنگاه محدودیت ها به صورت مرحله ای از میان برداشته می شود. اما در عین حال، ایران همواره باید به تعهداتش در قبال پیمان منع گسترش (NPT) و پروتکل الحاقی پایبند باشد.
وزیر انرژی آمریکا با اشاره به اختلاف میان آنچه ایران و آمریکا در مورد تفاهم منتشر کرده اند، نوشته است که طبیعی است که ایران بخواهد در مورد بخش های مشخصی از تفاهمات بحث شود، اما مولفه های طرفین، مشابه هستند.
مونیز در پایان نوشته است: «هیچ گزینه ای، تحریم ها، دیپلماسی و دیگر گزینه، برای پاسخ از روی میز کنار گذاشته نشده است. مذاکراتی که اخیرا جمع بندی شد، در کنار دیگر مولفه های سیاسی چارچوب توافق که توسط (جان) کری (وزیر خارجه آمریکا) و شرکایش مورد مذاکره قرار گرفته، گامی مهم در جهت جهانی امن تر است.»
ارنست مونیز وزیر انرژی آمریکا روز یکشنبه در تلاش برای توجیه مفاد تفاهم هسته ای با ایران، با انتشار یادداشتی در روزنامه واشنگتن پست، از تفاهم ایران و گروه موسوم به 1+5 دفاع کرد.
وی با اشاره به مذاکراتی که دو هفته قبل در شهر لوزان سوئیس انجام و نهایتا به تفاهمی دوجانبه بر سر مولفه های اصلی توافق جامع منجر شد، نوشته است که این تفاهم «مسیری فراهم کرد که از لحاظ فنی به درستی نسبت به صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران اطمینان می دهد و در صورتی که اینطور (صلح آمیز) نباشد، به سرعت این امر را مشخص کرده و فضای تنفس کافی برای پاسخ مناسب را ایجاد می کند.»
این عضو کابینه باراک اوباما با بیان اینکه تفاهم لوزان «بر پایه اعتماد بنا نشده»، نوشته است که این تفاهم فعالیت های هسته ای ایران را محدود کرده و نسبت به وجود دسترسی ها و شفافیت های لازم، اطمینان می دهد.
آقای مونیز با بیان اینکه توافق جامع هسته ای «زمان گریز» ایران را که در حال حاضر بین 2 تا 3 ماه تخمین زده می شود، برای حداقل یک دهه در سطح حداقل یک سال نگه می دارد، نوشته است که این توافق آنچه او چهار مسیر برای رسیدن به بمب خواند را مسدود می کند (نطنز، فردو، اراک و فعالیت مخفی).
وی نوشته است: «اولا، ایران هیچ منبعی برای تولید پلوتونیوم در سطح نظامی نخواهد داشت. رآکتور اراک، بازطراحی شده و مورد تائید بین المللی قرار می گیرد تا میزان تولید پلوتونیوم آن به میزان بسیار زیادی کاهش یافته و هیچ پلوتونیوم سطح نظامی ای تولید نکند. علاوه بر این، ایران موافقت کرده تا تمام سوخت مصرف شده حامل پلوتونیوم رآکتور را تا پایان عمر رآکتور، به خارج از کشور منتقل کند. هر تلاشی برای استفاده از رآکتور اراک جهت تولید پلوتونیوم سطح نظام، به سادگی شناسایی می شود.»
مونیز می افزاید: «علاوه بر این، ایران برای آینده نامحدود، توان جداسازی پلوتونیوم از سوخت مصرف شده هیچ یک از رآکتورها را نداشته و در زمینه چنین بازفرآوری ای، تحقیق و توسعه نخواهد کرد. ظرف 15 سال آینده، ایران هیچ رآکتور آب سنگین دیگری، از نوعی که عموما در برنامه های نظامی مشارکت دارد، نخواهد ساخت و ضمنا آب سنگین اضافی را به فروش خواهد رساند. این چارچوب، مسیر پلوتونیوم ایران را می بندد.»
وزیر انرژی آمریکا همچنین در مورد «مسیر اورانیوم» هم به کاهش شمار سانتریفیوژهای ایران از 20000 به 50000 در نطنز و پائین آمدن ذخایر اورانیوم با غنای پائین ایران (LEU) از 10 تن به 300 کیلوگرم اشاره کرده نوشته است که این امر زمان گریز یک ساله برای دستکم 10 سال را تضمین می کند. به نوشته مونیز، محدودیت ذخایر اورانیوم ایران برای 15 سال پابرجا خواهد بود.
مونیز در مورد تحقیقات و توسعه نیز نوشته است: «علاوه بر این، برای دستکم یک دهه، هیچ تحقیقات و توسعه ای در ابعاد لازم برای آنکه یک مدل پیشرفته تر سانتریفیوژ جهت تولید به کار گرفته شود، انجام نمی شود.»
وی با بیان اینکه در تأسیسات فردو هم دیگر فعالیت های مربوط به غنی سازی اورانیوم یا تحقیقات و توسعه غنی سازی اورانیوم صورت نمی گیرد، نوشته است: «در حقیقت هیچ اورانیومی حتی حق وارد شدن به این تأسیسات را ندارد. تقریبا دو سوم سانتریفوژها و زیرساخت ها فورا برداشته شده و تنها بیش از 10درصد سانتریفیوژها فعال خواهند ماند.»
مونیز با اشاره به اینکه فردو به یک مرکز تحقیقات فیزیک و ایزوتوپ های پزشکی تبدیل می شود، نوشته است که مجوزهای نظارتی توافق، به سادگی هرگونه «سوءاستفاده از تأسیسات» را به سادگی قابل تشخیص می کند.
وی در ادامه به بحث نظارت ها اشاره کرده و آن ها را «بی سابقه» خوانده نوشته است که به مدت 25 سال بر تمام زنجیره سوخت ایران نظارت وجود خواهد داشت.
در ادامه یادداشت مونیز آمده است: «ایران به سرعت پادمان های پروتکل الحاقی آژانس بین المللی انرژی اتمی را اجرا و نهایتا (در مجلس) تصویب می کند. پروتکل الحاقی اجازه می دهد هم در تأسیسات اعلام شده نظیر نطنز، فردو و اراک و همچنین در سایت های اعلام نشده ای ظن اقدامات خارج از محدوده در آن ها وجود دارد، بازرسی و نمونه گیری انجام شود. آژانس بین المللی انرژی اتمی همچنین اجازه خواهد یافت تا از فناوری های پیشرفته برای ارتقا نظارت مداوم، استفاده کند.»
مونیز این توافق را توافقی مرحله بندی شده توصیف کرده و نوشته است در صورتی که «ایران اعتماد جامعه بین الملل را به دست آورد»، آنگاه محدودیت ها به صورت مرحله ای از میان برداشته می شود. اما در عین حال، ایران همواره باید به تعهداتش در قبال پیمان منع گسترش (NPT) و پروتکل الحاقی پایبند باشد.
وزیر انرژی آمریکا با اشاره به اختلاف میان آنچه ایران و آمریکا در مورد تفاهم منتشر کرده اند، نوشته است که طبیعی است که ایران بخواهد در مورد بخش های مشخصی از تفاهمات بحث شود، اما مولفه های طرفین، مشابه هستند.
مونیز در پایان نوشته است: «هیچ گزینه ای، تحریم ها، دیپلماسی و دیگر گزینه، برای پاسخ از روی میز کنار گذاشته نشده است. مذاکراتی که اخیرا جمع بندی شد، در کنار دیگر مولفه های سیاسی چارچوب توافق که توسط (جان) کری (وزیر خارجه آمریکا) و شرکایش مورد مذاکره قرار گرفته، گامی مهم در جهت جهانی امن تر است.»
منبع: خبرگزاری فارس
نظر شما :