نبود حزب، پاشنه آشیل السیسی

دیپلماسی ایرانی: السیسی رئیس جمهوری مصر شد و رفت تا ریاست جمهوری اش میزی برای قمار دیگران شود.این صحیح است که انتخابات همه طرف ها را راضی نکرد و در نتیجه درگیری های سیاسی به قوت خود باقی ماندند اما 23 میلیون نفر پای صندوق های رای رفتند و رای خود را به صندوق های رای انداختند و تجربه ای به تجربیات خود در حکومت افزودند. کسانی که اعتماد کردند اکنون منتظر عمل به وعده ها هستند. شاید هم زیاد تحمل انتظار نداشته باشند، نمی خواهند زیاد منتظر شوند تا این بار هم سرشان کلاه رود، ممکن است در صورتی که ببینند امور بر وفق مراد نیست فورا دست به کار شوند، به هر حال سیر حوادث روحیه ملت را به شدت انقلابی و تحول خواه کرده است.

انتخاب معاونان و تیمی که قرار است حکومت او را اداره کنند می تواند سنگ محکی برای او باشد، آن گاه می شود گفت که آیا این انتخابات قرار است مصر را یک گام به جلو ببرد یا این که صرفا واکنشی از سوی انقلابیون مصری ای بود که احساس می کردند باید از مرحله ای خاص عبور کنند؟

طبقه متوسط با توانایی های سنتی و جوانان خشمگین و احزاب پراکنده از دولت می خواهند که مدنی باشد و به قانون اساسی پایبند بماند و از حدود آن خارج نشود. البته این طبقه شاهد بوده است که تیم تبلیغاتی رئیس جمهور فعلی در دوران انتخابات ریاست جمهوری تا چه اندازه کارهای غیر قانونی انجام داد، اما با این حال از خبرگی و کفایت آنها نیز اطلاع دارد و فکر می کند که می تواند دولتی مدرن بسازد، و وجوه فاسد سیاسی یا اقتصادی یا منافقین و غوغاسالاران و افراد بی کفایت و غیر قابل اعتماد را کنار بگذارد.

البته طبیعی است که جناب ژنرال مثل هر انسان طبیعی و سیاسی به سراغ برخی از رفقای افسرش اعم از سرتیپ و سرهنگ برای استخدام در مراکز اصلی و زیرساخت های ریاست جمهوری برای اداره کشور برود، به هر حال هر چه باشد کمک گرفتن از نیروهای نظامی برای استفاده از تجربیات آنها در موقعیت های امنیتی یا مناصبی که نیاز به اعتماد شخصی دارد و همچنین گارد ریاست جمهوری و نهاد امنیتی کشور امری طبیعی است.

در سایه بحران خفقان آور اقتصادی چاره ای جز ریاضت و بستن کمربندها نیست، در نتیجه ممکن است دولت نیاز پیدا کند که تصمیم های غیر مردمی ای به عنوان دولت مردمی بگیرد. هر چه باشد او میراث دار حکومتی است که خودش به روی کار آورد و اکنون می رود خودش در راس کشور قرار بگیرد و به دوران صدارت آن حکومت پایان دهد.

جایگاه مردمی این حکومت می تواند فراتر از یک قاعده سیاسی یا اجتماعی یا پشت گرم به حمایت حزبی باشد. اما اگر نباشد چه؟ این مساله پاشنه آشیل تیم ریاست جمهوری جدید مصر است که این طور به نظر می رسد که به عنوان یک بحران با نبود حمایت حزبی یا سیاسی خود را نشان می دهد، السیسی حزب سیاسی ندارد، در حالی که درباره پشتوانه مردمی نیز می خواهد بر روی چه کسانی شرط ببندد تا به واسطه آنها بتواند جاه طلبی های مردم برای مشارکت در حکومت و توسعه و تامین امنیت و آزادی و ایجاد فرصت برای حیات سیاسی متوازن را فراهم کند.

در این جا باید گفت کسانی که می گویند ارتش می تواند خود پشتبیان سیاسی السیسی باشد حرف بی راهی می زنند، چرا که ارتش از همه اختلاف ها یا درگیری های سیاسی خود را دور نگه می دارد و این فرصت را می دهد تا حیات سیاسی حقیقی در کشور رشد کند. اگر هم بنا باشد که السیسی برای ایجاد پشتوانه سیاسی به دنبال تکرار تجربه حزب ملی باشد یا بخواهد از خانواده و طایفه اش کمک بگیرد حتما به سرنوشت حسنی مبارک دچار خواهد شد.

تا به این لحظه السیسی روشن نکرده است که می خواهد میان پشتوانه سیاسی مستقل یا تکیه به دولت تکثرگرای گسترده کدام یک را انتخاب کند، شاید منتظر است ببیند که حجم مخالفان سیاسی اش چقدر است. در طول این مدت می توان دریافت که او با انتخاب معاونان اول و مشاورین نزدیکش می خواهد کدام قماش سیاسی را برگزیند.

منبع: النهار/تحریریه دیپلماسی ایرانی/11