پیشرفت مذاکرات هسته ای به بهبود رابطه ایران و عربستان می انجامد

این درست است که ماهیت روابط ایران و عربستان ماهیتی رقابتی، تعارضی و تقابلی است اما رفتارهای میان دو کشور را برخی عوامل فرامنطقه ای یا حوادث و اتفاقاتی که در منطقه می افتد، شکل می دهند. این عوامل  یا روابط را به سمتی می برند که قابل مدیریت باشد یا به سمتی می برند که قابل همکاری باشد. سوال این جاست که اگر قرار باشد اجازه ندهیم روابط ایران و عربستان به سمت تخاصم فزاینده حرکت کند (چون معلوم نیست که در آن صورت ما برنده باشیم) و بخواهیم روابط را مدیریت کنیم، آیا نیاز به فضای مناسبی نداریم؟ در در راس عوامل غیر منطقه ای روابط غیر تشنج آمیز ما با جامعه بین المللی یا امریکا مطرح است. مثلا همین بحث پرونده هسته ای ایران؛ اگر بحث مذاکرات هسته ای به نحوی پیش رود، حتما فضایی ایجاد خواهد کرد که در آن احتمالا رابطه ایران و عربستان بیشتر قابل مدیریت است. سوال مهمی که باید پاسخ داده شود این است که آیا بدون همکاری و فضای منطقه ای که در آن امریکا تاثیرگذار باشد، می توان روابط ایران و عربستان را مدیریت کرد و به سطح مناسبی رساند؟

مسئله دومی که در روابط ایران و عربستان نباید فراموش کرد سوریه است. من قبول دارم که سوریه یک عمق استراتژیک برای ایران محسوب می شود و ایران در هر صورتی باید از سوریه دفاع کند و نفوذ ایران در سوریه ادامه داشته باشد. اما این کار راه و روش خاص خود را دارد. این طور نیست که تنها راه حفظ وضعیت موجود باشد. در صحبت های آقای مدودف در نشست گروه هشت دیده می شود که او راجع به این که باید انتقال قدرت در سوریه صورت پذیرد موضع مثبتی بروز می دهد. برنده شدن ایران در سوریه به خاطر وتوی روسیه و چین است. حال اگر وتوی روسیه و چین حالت دیگری پیدا کند، برنده بودن ایران بر جای خود باقی است؟ به نظر می رسد با توجه به مواضع مقامات روسی روسیه به سوریه بعد از بشار اسد فکر می کند. سوال من این است که ایران تا چه حد آماده سوریه بعد از بشار اسد است؟ برای ایران نفوذ در سوریه مهم است یا شخص بشار اسد؟ /16