تکليف خود را با ايران مشخص کنيد دوستان اروپايى
ترکيه هم ميان رفيق و متحد استراتژيک خود گرفتار شده است. تهران را نمى‌توان ناديده گرفت و ناتو هم خم بر ابرو کشانده است. دبير کل ناتو فوگ راسموسن در تازه‌ترين گفت‌وگوى خود با نيويورک تايمز تمام تلاش خود را به کار مى‌گيرد تا از ذکر نام ايران به عنوان تهديدى براى ناتو سرباز زند. وى به جاى آن‌که نام ايران را به کار ببرد، نام سى کشور داراى تکنولوژى موشک پيشرفته را بر زبان مى‌آورد که مى‌توانند خاک اروپا و يا متحدان قاره سبز را هدف قرار دهند. پيش از اين رجب طيب اردوغان نخست وزير ترکيه هم هشدار داده بود که تنها زمانى ميزبانى سامانه موشکى را مى‌پذيرد که غرب از ايران به عنوان تهديدى جدى در اين زمينه نام نبرد.
نشريه کامنترى در اين باره مى‌نويسد: راسموسن در حالى به نام سى کشور داراى تجهيزات موشکى اشاره مى‌کند که روسيه، ايالات متحده، هند، چين و اسرائيل هم در زمره همين ليست هستند. اين کشورها همان کشورهايى هستند که مى‌توانند اهدافى در قاره سبز را با موشک‌هاى دور و نزديک برد خود هدف قرار دهند. البته پاکستان هم مى‌تواند خاک ترکيه را با موشک‌هاى خود هدف حملات جدى قرار دهد.
روزنامه‌هاى چاپ ترکيه اما پس از گفت‌وگوى راسموسن زيرکى به خرج دادند و به جملات وى در مورد سى کشور داراى تجهيزات موشکى اندک اشاره‌اى نکردند. روزنامه زمان چاپ ترکيه به عنوان مثال چنين تيترى را براى مطلب خود برگزيد: راسموسن به نام ايران به عنوان تهديدى براى اروپا اشاره نکرد.
البته اين موضع گيرى گناه راسموسن نيست. راسموسن نماينده اروپايى‌هايى است که براى وى تعيين مى‌کنند در برابر ايران و ديگرانى که در اين قاره نيستند چه ژستى بگيرد.
اروپا اين روزها در جامه مصالحه کننده با ايران فرورفته است. امريکا هم تمايلى ندارد در روزهايى که تهران خود را براى بازگشت به ميز مذاکرات مهيا مى‌کند از در تهديد وارد شود. تهران و اروپا قرار است در خصوص توقف غنى سازى اورانيوم با هم توافق‌هايى داشته باشد و ترکيه هم اندک تمايلى ندارد که استقرار سامانه موشکى در اين کشور تبديل به مانعى بر سر راه مصالحه تهران و غرب شود. بر همگان روشن است که يکى از اصلى ترين اهداف استقرار اين سامانه در ترکيه، هدف قرار دادن ايران است. حتى اگر ديگران هم به اين ماجرا اشاره اى نکنند، ناگفته اين امر هويداست.
اين نشريه در ادامه مى‌نويسد: شايد ترکيه ايران را تهديدى براى خود نداند اما سوال اينجاست که چرا ناتو از ذکر نام تهران به عنوان دغدغه‌اى براى خود حذر مى‌کند؟
اين موضع‌گيرى متفاوت ترک‌ها و ناتو نشان مى‌دهد که اعضاى اين ائتلاف تنها نام متحد را يدک مى‌کشند اما حقيقت اين است که از اتحاد سياسى ميان آنها اندک خبرى نيست. ناتو نمى‌تواند بيش از اين در برابر اين حقيقت ايستاد‌گى کند. اعتراف ترکيه به اين سامانه موشکى نشان مى‌دهد که ناتو بايد از اين پس به نوعى تعامل و مداراى با اعضا رو آورد. سکوت در برابر ايران از سوى ناتو در حقيقت عينيت نهادن بر همين ادعاى ايران مبنى بر صلح آميز بودن برنامه هسته‌اى است. اگر حق با ايران است و غرب هم صلح آميز بودن برنامه هسته اى اين کشور را تاييد مى کند سوال اينجاست که چرا اين ميزان تحريم بر اين کشور تحميل شده است.
روساى جمهور ايالات متحده از نيسکون تا ريگان همگى تبعات لجبازى با اتحاد جماهير شوروى سابق را پرداخت کردند. البته مسکو به برخى از اين فشارها پاسخ داد اما در مورد ايران نمى‌توان چنين الگويى را به کار برد. نشست ناتو در ليسبون پرتقال اين بار نشستى معمولى نخواهد بود. نخستين بار است که روسيه به اين نشست دعوت مى‌شود. سامانه موشکى مد نظر ناتو هم مى‌رود تا اصلى‌ترين محور اين نشست باشد.
اين نشريه در ادامه ادعا مى‌کند که غرب بايد در اين نشست از ايران به عنوان تهديدى جدى نام ببرد، در غير اين صورت اين حذر کردن تبديل به مانعى بر سر راه موفقيت‌هاى آتى اروپا در قبال ايران مى‌شود. مشخص است که ناتو نمى‌تواند در شرايط فعلى، تغييرى در ليست متحدان خود ايجاد کند. ايالات متحده بايد مراقب باشد که ناتو را که تاکنون سرمايه‌گذارى بسيارى در آن داشته است در خلاف منافع خود حرکت ندهد. ناتو نبايد متحدى باشد که راه خود را مى رود و به سياست هاى واشنگتن در منطقه اهميتى نمى دهد.
نظر شما :