پوتین پس از سالها تاخیر در تهران به دنبال چیست؟

بنابر اخبار رسیده از مسکو پایتخت روسیه، نیکولا سارکوزی رئيس جمهور فرانسه که یه تازگی دیداری با ولادیمیر پوتین همتای روسی خود داشته موفق نشده ديدگاه همتاى روس خود را براى پذيرش فشار بيشتر بر ايران تغيير دهد.

آقای سارکوزى" در نخستين سفر خود به روسيه و ديدار با "ولاديمير پوتين"  گفته که موضع اين دو کشور در خصوص برنامه بحث‌برانگيز هسته‌اى ايران نزديک‌تر شده است. اما آقای پوتین که به زودی راهی تهران می شود مخالفت خود را با اتهامات غرب عليه برنامه هسته‌اى ايران اعلام و اعمال تحريم‌هاى بيشتر از سوى اتحاديه اروپا را رد کرده و گفته ما اطلاعاتى مبنى بر اينکه ايران در تلاش براى توليد سلاح اتمى باشد، نداريم و بر اين اساس فعاليت مى‌کنيم که تهران چنين هدفى ندارد.

روسيه که طرح شوراى امنيت براى تحريم بيشتر ايران را رد کرده، بى‌علاقگى خود را نسبت به درخواست غرب براى اعمال فشار بر تهران به منظور توقف فعاليت‌هاى اتمى نشان داده اما درعین حال می گوید که با شرکای خود در شورای امنیت به بحث و گفت و گو درباره تحریم ایران ادامه می دهد.

با ابن همه دفاع آقای پوتین از برنامه های صلح آمیز اتمی ایران را باید یکی از قاطعانه ترین دفاعیات رهبر یک کشور بزرگ دانست که طی ما های اخیر ایراد می شود.

"سرگی لاوروف" وزیر امور خارجه روسیه نیز که همراه آقای پوتین به تهران سفر خواهد کرد غرب را از اتخاذ گام هایی غیر مسئولانه در رابطه با ایران بر حذر داشت.

وی در دیدار با دیپلمات های جوان در وزارت امور خارجه روسیه گفته تا زمانی که آژانس بین المللی انرژی اتمی این که چه چیزی در ایران رخ می دهد را ارائه نکند و تا زمانی که ما چنین پاسخ هایی را دریافت نکنیم، انجام اقداماتی شدید، گامی غیر مسئولانه است.

روسیه هیچگاه شریکی مطمئن برای ایران نبوده است. تنها یک نمونه آن رفتاری است که مسکو با تهران درباره ساخت و تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر انجام داده است و در شرایطی که بارها زمان بهره برداری از نیروگاه اتمی بوشهر به تاخیر افتاده و روسیه هربار مشکلات فنی را دلیل آن عنوان کرده است در واپسین مورد آن هنگامی که ایران برای دریافت سوخت نیروگاه با مسکو وارد مذاکره نهایی شد، این کشور ارسال سوخت را منوط به حل چالش های پرونده اتمی ایران کرد و نشان داد که سخن گفتن از مشکلات فنی بهانه ای بیش نبوده است.

نمونه هایی از این دست در تاریخ روابط دو کشورچه در زمان اتحاد جماهیر شوروی و چه پس از فروپاشی آن و شکل گیری فدراسیون روسیه فراوان وجود دارد.

 در چنین شرایطی  و برهه ای که سران پنج کشور ساحلی دریای خزر و در راس آنها ولادیمیر پوتین پس از وعده ای هشت ساله به تهران سفر و از برنامه های ایران دفاعی کم نظیر در حضور رییس جمهور فرانسه می کند، چه چیزی از ایرانیان در هنگام حضور در تهران طلب خواهد کرد؟

آیا روسیه شکل گیری نهایی رژیم حقوقی جدید در دریای خزر را که منافع ایران کمتر در آن لحاظ شده را مطالبه خواهد کرد و در صورتی که چنین نشود به صف خواستاران تحریم تازه ایران در شورای امنیت خواهد پیوست؟

مروری بر روانشناسی سیاسی روس ها نشان می دهد که آقای پوتین بی دلیل دست به چنین حمایتی نزده است و امتیاز گیری مهمی را در تهران هدف گرفته است که نتیجه آن احتمالا چیزی جز سودای  به حداقل رساندن منافع ایران در دریای خزر نیست.