معيارى براى آزمودن رئيس دانشگاه کلمبیا

لى بالینجر وارد اتاق کنفرانس مى شود و در حين درآوردن کتش، فرضى را پيش مى‌کشد: بياييد فکر کنيم من سناتورى هستم طرفدار قانونى که به موجب آن تکريم هرگونه خشونت عليه آمريکائيان تحريم مى‌گردد. به من بگوييد چرا چنين حرفى از جانب قانون اساسى حمايت مى‌شود.

 

همانطور که دانشجويان به سؤال او پاسخ مى‌دهند، رئيس دانشگاه کلمبيا آنان را برمى‌انگيزد، تشويق مى‌کند يا در ميانه‌ سخنشان مى‌پرد. "حرف بزنيد!" "قاضيان برجسته در اين باره چه نظرى دارند؟" اين نماي روز چهارشنبه از بالینجر استاد است: آرام، مطمئن و سرزنده.

 

اما در روز دوشنبه که بالینجر را در قامت ميزبان سالن اجتماعات دانشگاهى ديديم که محمود احمدى نژاد، رئيس جمهور ايران را پيش رو داشت، فضا عصبى و آشفته بود.

 

اين رويداد توجهات را به سابقه‌ بالینجر در دانشگاه کلمبيا جلب کرد؛ جائيکه موضوعات مربوط به اسرائيل و خاورميانه تقريبا در هر يک از پنج سال رياست او در اين دانشگاه به مجادلاتى بدل شده‌اند. اين مجادلات ممکن است در بسيارى از مؤسسات، کاملا چهارچوب آکادميک خود را داشته باشند، اما در دانشگاه کلمبيا اين مباحثات موضوع اعتقادات آتشين دانشجويان، گروه‌هاى آموزشى و متوليان امر مى‌باشد.

 

بالینجر در يک مصاحبه‌ى تلفنى از پاريس – جاييکه بعد از کلاس روز چهارشنبه‌اش براى شرکت در کنفرانس فارق التحصيلان به آنجا رفته بود- گفت "آدم هميشه يکه مى‌خورد و متحير مى‌ماند از اينکه مى‌بيند چنين موقعيت‌هايى تا چه حد دشوارند.

 

 معتقدم مواردى وجود دارند که به سختى مى‌توانيد از پس آنها برآييد و در پايان هم هيچ کس را راضى نخواهيد ديد. فکر مى‌کنم هرکسى که درکانون موضوعات واقعا بحث انگيز قرار مى‌گيرد، همين احساس را دارد -  که اين موقعيتى است که فرد تقريبا در آن تنها مى‌ماند. "

 

آخرين بلوا زمانى برپا شد که دانشگاه کلمبيا از احمدى نژاد دعوت کرد تا در "تريبون رهبران جهان" که عبارت از سلسله سخنرانى‌هايى است که بالینجر 61 ساله، براى گسترش آگاهى دانشگاهيان نسبت به امور بين المللى ترتيب داده، شرکت کند. سيل نامه‌هاى الکترونيکى دانش آموختگانی که درخواست بازپس‌گيرى اين دعوت را داشتند، صندوق پستى بالینجر را پرکرد و حتى تعدادى از دانشجويان تهديد به تحريم يک هفته‌اى دانشگاه کردند.

 

کريستين کوئين، سخنگوى شوراى شهر نيويورک، از بالینجر خواست تا اين ديدار را لغو کند.  شلدون سيلور، سخنگوى مجلس ايالتى نيويورک گفت که در صورت برپايى اين ديدار، قانونگزاران کاهش مساعدت مالى به دانشگاه را در دستور خود قرار مى‌دهند.عليرغم اين فشارهاى شديد بالینجر تصديق کرد که " نمى‌توان به سادگى اجازه داد که اين فشارها بر تصميمات اثر گذارند. اين مسئله‌کاملا بيمورد است."

 

در روز سخنرانى که هزاران معترض در داخل و خارج از محوطه‌ دانشگاه جمع شده‌ بودند، بالینجر طى مراسم معارفه، احمدى نژاد را مورد عتاب قرار داد و آقای احمدى نژاد جواب او را چنين داد که در ايران رسم بر اين است که با سخنران مدعو مؤدبانه برخورد کنند.

 

اظهارات بالینجر برخى مخالفان سرسخت از جمله ژاکوب کريگل يکى از رهبران جنبش دانشجويى را آرام کرد.  اما ديگران سخنان بالینجر را شبيه فحاشى کريه و زننده‌ بچه مدرسه‌اى ها مى دانستند و برخى دانشجويان عريضه اى را دست به دست مى چرخانند که خواستار عذرخواهى رسمى است.

 

 آبراهام فاکسمن، مدير داخلى گروه ضد هتک حرمت که در اصل مخالف ديدار احمدى نژاد بود، گفت " بالینجر با تلاش براى بى حساب کردن  انتقاداتى که از او شده بود با سخنان توهين آميزش( نسبت به احمدى نژاد) همه چيز را از دست داد."

 

 راشد خالدى، مدير گروه خاورميانه دانشگاه کلمبيا معتقد است "زمانى که کسي به دانشگاه دعوت مى‌شود بايد سطح خاصى از آداب سخنرانى رعايت شود، مگر آنکه با يک رينگ دعواى خروس جنگى‌ها طرف باشيم."

 

 بالینجر، عضو هيئت همکارى واشنگتن پست که زمانى منشى قاضى اعظم بوده، اظهار داشت که بياناتش نشانگر اين عقيده است که در مواردى چنين افراطى مهم آن است که نه تنها ضديت عقلانى که حس تنفرشديد خود را  نيز ابراز کرد. او گفت " من مى‌خواستم احساساتم با کلمات مطابق باشند."

 

 نيکلاس لمان، مدير دانشکده‌ روزنامه نگارى گفت "روز دوشنبه، محوطه دانشگاه نسخه‌ لى بالینجر از بهشت بود. اينجا ميدان عمومى است و در هر گوشه از اين ميدان همه کس مشغول بحث و مناظره و صحبت و اعتراض مسالمت آميز بودند.

 

 اين دقيقا نسخه مورد علاقه‌ى لى از يک دانشگاه است.  او روز خوبى را تجربه کرد." روزهاى ديگر اما، به اين خوبى از آب در نيامده بودند. در پاييز 2004،‌ يک گروه حامى اسرائيل مستقر در بوستون فيلمى را به نمايش گذاشت که در آن دانشجويان حامى اسرائيل دانشگاه کلمبيا از اينکه توسط استادان حامى فلسطين شان تهديد شده بودند،‌ شکايت مى‌کردند. اين موضوع به بحثى دنباله دار در باب ضديت با يهود و آزادى آکادميک تبديل شد. بالینجر کميته‌اى را تعيين کرد تا به اين ادعا رسيدگى کند، اما منتقدين معتقد بودند که او خيلى دير و بزدلانه  نسبت به اين موضوع واکنش نشان داده است.

 

 جاناتان کول، رئيس پيشين دانشگاه کلمبيا، در سخنانى در همان زمان گفت که فشارهايى که بر روى دانشگاه وارد است او را به ياد فضاهاى دانشگاهى آمريکا در طول دوره‌ى  مک کارتى مى‌اندازد.

 

 کول در اشاره‌اى کنايه آميز به بالینجر، گفت وقتى استادى به خاطر محتواى تفکراتش مورد حمله قرار مى‌گيرد،  رؤساى دانشکده‌هاى پژوهشى بايد به دفاع از او بپردازند." سرانجام در ماه مارس 2005، بالینجر طى نطق دندان شکنى گفت " اين مضحک است که بخواهيم دانشگاه کلمبيا را به عنوان پايگاهى ضد يهود نشان دهيم."

 

 در يک گردهمآيى ضد جنگ در سال 2003 استاديارى اظهار کرده بود که اميدوار است آمريکا در عراق با يک ميليون موگاديشوئيايى مواجه شود. بالینجر از حق آزادى بيان او دفاع کرد.

 

  در پاييز 2006 دانشجويان معترض، صحنه‌ سخنرانى جيم گيلکريست، مدير پروژه‌ مينيتمن – گروهى مخالف مهاجرت غيرقانونى - را ويران کرده و سخنرانى او را قطع کردند.

 

 بالینجر دانشجويان را به رعايت نظم و آرامش فراخواند. او گفت " حداکثر چيزى که من در نطق آزاد از آن نوشته‌ام ذهنيت ملى در زمان جنگ و چگونگى بى‌رنگ شدن آن در مباحث آزادى بيان بوده است. کشور ما در فرهنگ سياسى‌اش بسيار بسيار منقسم  و در گفتگوى سياسى‌اش به شدت درموضع درگيرى است؛ و اين با محيط آکادميک که از آن انتظار مى‌رود معيارهايى براى تعليق عقايد افراد و تلاشى در جهت تفاهم داشته باشد جور در نمى‌‌آيد."