زنگ خطر براى اولمرت به صدا در آمد

ایهود اولمرت، نخست وزیراسرائیل، نحیف وخسته به نظرمی رسد ولی همچنان برسرپست خود باقی است.

با انتشار گزارش"وینگراد"درباره شکست سال گذشته اسرائیل در دومین جنگش با لبنان موقعیت شغلی اولمرت به خطرافتاده است.

دراین گزارش نخست وزیراسرائیل به شکست تصمیماتش دربه راه اندازی جنگ و پیشبرد آن در5 روز اول متهم شده است. کمیته ای نیزمسئول بررسی اتفاقات رخ داده در5 روز اول جنگ اسرائیل و لبنان شده است.

دراین گزارش ذکر شده است که اولمرت تصمیم گرفت که به لبنان حمله کند. تصمیم اومنجر به مرگ 1400 نفر شد که اکثر آنها لبنانی بودند. نخست وزیراین جنگ را بدون مذاکرات مناسب و جستجو برای راه حل های بهتر آغاز کرد.

پس ازشروع جنگ اولمرت درتطابق نقشه هایش با شرایط جدید شکست خورد. چرا که به زودی مشخص شد که فرضیات اسرائیلی ها درباره شرایط جنگ اشتباه بوده است.

جنگ به علت اختلاف برسرنفتی که درمرزهای اسرائیل ولبنان وجود داشت ودستگیری دوسربازاسرائیلی به دست نیروهای حزب الله آغاز شد.

شتاب برای آغاز جنگ درواقع نشانه ضعفی بود درقضاوت درست، مسئولیت پذیری واحتیاط.

دردولتی که جنگ یک واقع عادی است وآژانس های اطلاعاتی جنگ های جدیدی را درتابستان پیش بینی می کردند به نظرغیرقابل قبول می رسد که اداره جنگ را به کسی سپرد که درجنگ پیشین شکست خورده است.

ولی اولمرت چنین نظری ندارد. اومعتقد است درجنگ گذشته اشکالات زیادی وجود داشت. بنابراین باید دررفع آنها کوشید.

وی درپاسخ به گزارش وینگراد اعلام کرد که استعفا راه درستی نیست و وی نیزتمایلی به کناره گیری ندارد.

درهرصورت آقای اولمرت همچنان بر سرمقام خود باقی مانده است. علت این امرمی تواند ساختاردولت اسرائیل و یا ترس رقبای وی باشد.

رقیب اصلی وی درحزب کادیما،"تسیبی لیونی"وزیر امور خارجه اسرائیل است. او گفته بود که آقای اولمرت باید استعفا دهد اما تا زمانی که برسر کارباشد ازاوحمایت خواهد کرد. به نظرمی رسد خانم لیونی قصد دارد درعین  حفظ امتیازاتش دردولت اولمرت برافکارعمومی نیزتاثیر بگذارد. این تاکتیک درواقع نشانگر این است که خانم لیونی به تنهایی ازپس اداره کشور برنخواهد آمد.

"عمیر پرتس"وزیر دفاع اسرائیل ورهبرحزب کارگر نیزدراین گزارش بشدت مورد انتقاد قرارگرفته است. اما او از پذیرفتن مسئولیت تصمیماتش طفره می رود.

او درابتدا قصد کناره گیری داشت اما پس از اینکه متوجه شد هیچ کس دیگری چنین قصدی ندارد منصرف شد. وی معتقد بود که چرا باید برای اشتباهات دیگران مقصرشناخته شوم؟

به جزتردیدهای شخصی، اکثراعضای کنیست، پارلمان اسرائیل، تمایلی به حمایت ازکارهایی که شغلشان را به خطر بیاندازد ندارند.

به نظرمی رسد"بنیامین نتانیاهو"رهبرحزب لیکود، بیشترین سود را درانتخابات زود هنگام ببرد. حزب کارگر و کادیما صندلی های خود را درپارلمان ازدست خواهند داد وحزب"پنسیونر"نیز دراین انتخابات شانسی نخواهد داشت.

به نظر می رسد ترس از نتانیاهو باعث فرونشاند انتقادات علیه نخست وزیرشده باشد.

درحین اینکه سیاستمداران درتردیدهای خود به سرمی بردند، تظاهرات عظیمی علیه دولت درمیدان رابین درشهر تلاویو جایی که اسحاق رابین، نخست وزیر سابق اسرائیل، ترور شده بود صورت گرفت. 100 هزارنفر دراین میدان گردهم آمدند وخواستاراستعفای آقای اولمرت شدند.

به نظرمی رسد میان اسرائیلی هایی که درمیدان جمع شده بودند هیچ وجه تشابهی به جزتمایل به کناره گیری نخست وزیروجود نداشت. تظاهر کنندگان تمایلات سیاسی چپ یا راست داشتند ومذهبی یا سکولار بودند. تعداد افراد حاضرزیاد بود ولی از اتحاد سیاسی برخوردار نبودند.

بنابراین نخست وزیر توانست در مدت زمان کوتاهی ازضعف مخالفانش قدرت بگیرد. اولمرت دراین تابستان  باید بیشتربه تلاش برای بقای سیاسی خود پرداخت تا امورمملکت.

اسرائیلی ها معتقدند که پیشرفتی درگفت وگوهای صلح آمیزبا فلسطینی ها درکوتاه مدت نخواهند داشت. اما این پیشرفت می تواند با مبارزات انتخاباتی جدید دردرازمدت حاصل شود.

خاویر سولانا، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، معتقد است که سقوط دولت اسرائیل باعث توقف پیشرفت مذاکرات صلح آمیز خواهد شد.

درواقع فرایند صلح پس از جنگ سال گذشته و پس از اینکه اولمرت از تلاش برای بیرون راندن فلسطینی های مقیم اسرائیل دست کشید پیشرفت رو به رشدی داشته است.

البته این مذاکرات بیشتر جنبه دیپلماتیک داشته اند تا کاربردی.

کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه آمریکا، ازمنطقه دیدن کرد ولی تاکید داشت که هدف وی گوش دادن است نه ارائه پیشنهاداتی برای صلح.

او ترتیب ملاقاتی بین آقای اولمرت و محمود عباس، رییس حکومت خود گردان فلسطین را داد. اما مذاکرات آنها بسیار محدود بود و پیامدی در پی نداشت.

عدم اطمینان به رهبری اولمرت یک خلا سیاسی در اسرائیل به وجود آورده است که تا زمانی که فرایند آهسته ای برای تشکیل یک دولت جدید در جریان باشد ادامه خواهد داشت.

دیپلمات های اسرائیلی می دانند که اگر راه حل های جدید و کارسازی برای درگیری اسرائیل و فلسطین ارائه نکنند عربستان سعودی وآمریکا وارد میدان خواهند شد.

عقیده عموم براین است که انتخاب نتانیاهو فاجعه ای برای فرآیند صلح خواهد بود. البته دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم او بیشترازسایررهبران اسرائیلی اشکال تراشی خواهد کرد.

فاکتور کلیدی برای رای دهندگان اسرائیلی ادامه رابطه اسرائیل با ایالات متحده آمریکاست. نتانیاهو می داند تا زمانی که واشنگتن درمسائل خاورمیانه درگیر است، اسرائیل نیزباید نقش خود را درارائه افق های سیاسی و پیشبرد منافع آمریکا در منطقه ادامه دهد.

اگر حزب کادیما بر سر کار باقی بماند سعی خواهد کرد تا بیرون راندن فلسطینی ها از کرانه باختری  را که در سال گذشته متوقف کرده بود ادامه دهد. این مساله مسلما فلسطینی ها را که می خواهند درباره مرزهای فلسطین مذاکره کنند خشنود نخواهد کرد. درهرصورت هرگونه عقب نشینی دراین پروژه مورد تحسین دولت های جهان قرار خواهد گرفت.

حزب کارگر که بهترین گزینه برای صلح در نظر گرفته می شود. هرچند تنها موفقیت آنها پیمان اسلو در سال 1993 بود که بسیاری از دیپلمات ها در هر دو طرف با آن مخالف بودند. ادامه حضور حزب کارگر در دولت آینده نیز به نتایج اولیه انتخابات  بستگی خواهد داشت.

هردورهبراحتمالی حزب کارگر،"عمی ایلون"و"ایهود باراک"سابقه نظامی به عنوان سربازورهبر نظامی داشته اند. باراک به عنوان نخست وزیردرسال 200 از لبنان خارج شد و برای صلح با سوریه و فلسطین تلاش کرد.

ایلون از منتقدان سیاست های ارتش اسرائیل از سال 200 بوده است. او معتقد به مذاکره با فلسطینیان برای رسیدن به یک راه حل دو جانبه قبل از هرگونه اقدام برای بیرون راندن فلسطینی ها ازکرانه باختری است.

محمود عباس، رییس جمهور فلسطین، نا امید است. او به پیشنهادات آیلون نیز اعتقادی ندارد چرا که می داند او فقط تا سال 2009 برسرکاراست و کسی نمی تواند تضمین کند چه کسی پس ازاو برسرکار خواهد آمد.