شام من با احمدی نژاد

دعوت­نامه روی کارت دعوتی با کاغذ مرغوب و خطاطی خیال­انگیز با این کلمات مزین شده بود: نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران "با کمال ادب و احترام مستدعی است" همراه اینجانب شام را نزد دکتر محمود احمدی­نژاد صرف نمایید. شام در هتل اینترکانتیننتال [بین قاره­ای]-که اسامی مدعوین را با دقت بسیار زیاد روی میزی مستطیل شکل نوشته بود-صرف می­شود. پنجاه نفر از ما که اغلب دانشگاهی و خبرنگار هستیم دعوت شده­ایم.

در آن سوی اتاق برایان ویلیامز را می­بینم و کریستین امان­پور و چند نفر دیگر روی صندلی­های خودشان نشسته­اند. ساعت 8 بعد از ظهر روزی است که احمدی­نژاد سخنرانی­اش را در سازمان ملل و دانشگاه کلمبیا پایان داده و اکنون تعظیم­کنان و لبخندزنان وارد اتاق می­شود.

سخنرانی در سازمان ملل برای رئیس جمهور ایران اکنون به یک مراسم آیینی تبدیل شده است. او هر سال در زمان مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک-با عطش سیری­ناپذیر به جلب توجه و با زیرکی- برنامه تبلیغاتی رسانه­ای تدارک می­بیند و مانند هر چهره بین­المللی خود را برای مخاطبان متنوعی آماده می­کند: در این مورد هم که خبرنگاران و دانشگاهیان را دعوت کرده می­تواند سخنان و عقایدش را به طیف وسیع­تری از مخاطبان آمریکایی برساند.

شکل و رفتار او هم در این غروب جالب و عجب است. با صدایی روان و آرام ما را "دوستان من" خطاب می­کند و از ما می­خواهد سؤال نپرسیم و به جای آن حرف بزنیم تا شکل یک گفت و گوی صمیمانه بگیرد نه مصاحبه. دانشگاهیان خجالتی نیستند به جای سؤال جملاتی می­گویند؛

این که نه تنها به گفت و گو [بین فرهنگ­ها] و آشتی نیاز داریم بلکه از دولت ایران انتقاد کردند که چرا آزادی­های مطبوعاتی را رعایت نمی­کند و صاحب­نظران ایرانی آمریکا را دستگیر کرده، آن هم صاحب­نظرانی که قصدی جز بهبود روابط بین ایران و آمریکا را نداشته­اند. سراسر ضیافت شام هم احمدی­نژاد بسیار با وقار و فوق­العاده آرام است و به شدت فصیح سخن می­گوید.

بعد از یک ساعت، برای پاسخ آماده می­شود. نیم ساعت سخنرانی در وصف ارتباط انسان با خدا و از قول مولای رومی ارائه می­دهد و می­گوید: "باورم این است که خدای متعال، گیتی را برای بشر خلق کرده، و انسان مهم­ترین خلقت خداست و از طریق اوست که زیبایی­های خلقت شناخته می­شود و خدا انسان را با رسالت و یک مأموریت خاص به زمین فرستاده است." می­گوید آن مأموریت گشتن به دنبال عشق، عدالت، مهربانی و کرامت است.

آن قدر این چهار کلمه عشق، عدالت، مهربانی و کرامت را تکرار می­کند که به ترجیع­بند سخنانش تبدیل می­شود. او با اشتیاقی شبیه به اشتیاق یک روحانی نه چندان ریاکار سخن می­گوید. " با عدالت از  طریق عشق، مهربانی و کرامت انسانی به تمام مشکلات روی زمین پایان خواهیم داد. ان شاءالله."

وقتی زمان پاسخ به اظهارنظرها می­رسد هر یک را با نام مدعوین خطاب قرار می­دهد، چون نام هر 23 نفر را نوت­برداری کرده است. در مقایسه با آن چه در دانشگاه کلمبیا گفته بود- این که معمولاً یک نهاد دانشگاهی به تساهل و تسامح بها می­دهد اما در دانشگاه کلمبیا، میزبان رعایت ادب و احترام و مهمان­نوازی نکرد- در ضیافت شام هر مهمان را با دقت و وسواس و با شکیبایی خطاب قرار و داد که بعضی از جملاتش از این قرار بود.

·         ایران هیچ­یک از قوانین سازمان بین­المللی انرژی اتمی را نقض نکرده و این که او برنامه­ غنی­سازی اورانیم چند جانبه با کمک ملل مختلف را پیشنهاد کرده اما نمی­تواند بفهمد چرا هیچ­کس به پیشنهاد او وقعی نگذاشته.

·         ایران و عراق باهم می­توانند نقش مثبتی در عراق ایفا کنند. احمدی­نژاد گفت: "اگر امریکا از عراق خارج شود، مسائل خوبی اتفاق می­افتد. من اعتقاد دارم که مردم عراق می­توانند خودشان را اداره کنند."

·         می­گوید در خاورمیانه دنیا باید به فلسطینیان اجازه دهد که خودشان در مورد آینده­شان تصمیم بگیرند: "این راه انسانی برای پایان دادن به بی­ثباتی 60 ساله است" او به جای به کار بردن کلمه اسرائیل از واژه رژیم صهیونیستی استفاده می­کند و هیچ اشاره­ای هم  به هولوکاست ندارد.

·         احمدی­نژادی­ ادعا می­کند سی روزنامه در ایران منتشر می­شود که مخالف دولت او هستند و به این جمله به عنوان شاهد وجود آزادی مطبوعات در ایران  استناد می­کند.

·         در جواب به این سؤال که در مورد میراث هیتلر چه فکر می­کند می­گوید " من نقش هیتلر را به شدت منفی می­بینم، چهره­ای تاریک و تنفرانگیز"

·         او به این اشاره می­کند که آمریکایی­ها درکی از تاریخ ایران ندارند و فیلم سینمایی 300-که به نظر می­رسد کاملاً با آن آشناست-"تحریف کامل تاریخ ایران "  می­داند و می­گوید ایران هرگز درتاریخ خود به کشوری حمله نکرده است.

و سرانجام در پاسخ به افزایش احتمال جنگ آمریکا با ایران می­گوید: "آقای بوش علاقه­مند و مترصد آسیب رساندن به ایران است. اما اعتقاد من این است که در آمریکا سیاستمداران عاقلی وجود دارند که جلوی جنگ را می­گیرند.ما از جنگ بیزاریم. از آن استقبال نمی­کنیم. اما خود را برای هر سناریویی آماده کرده­ایم. با وجود این فکر نمی­کنم جنگ رخ بدهد." با گفتن این جمله می­گوید صبح زود قرار ملاقات دارد و از گفت و گوهای بزرگی نظیر آن چه در ضیافت شام آن شب اتفاق افتاد استقبال می­کند. بعد هم همان­طور خوددار و آرام با لبخندی به سمت طبقه بالا رفت.