آن مرد، آن زن با راى آمدند

در هر کشورى کشته شدن 38 نفر در روز انتخابات مشتى محکم است به دهان دموکراسي. در عراق اما اين اتفاق تقويت کننده احساس راى‌دهندگانى است که مى‌دانند خشونت در پاى صندوق‌هاى راى در کمين است اما به دنبال حل مشکلات ريشه‌دارى هستند که جرات ايستادن در مقابل گلوله و بمب را هم به انها مى‌دهد. سومين انتخابات پارلمانى از زمان حمله ايالات متحده به عراق در سال 2003 ميلادى تا‌کنون همچنان در حال برگزارى است. ناظران بين‌المللى کار نظارت خود را انجام مى‌دهند و البته حملات تروريستى هم همچنان ادامه دارد.

به گزارش تايم، در شرايطى که هزاران صندوق از کاغذ براى راى گيرى استفاده مى‌کنند و ممنوعيت رفت و امد خودروها در ميان تدابير شديد امنيتى همچنان ادامه دارد، تعداد شرکت‌کنندگان در اين انتخابات درست مانند نتيجه انتخابات تا چند روز ديگر مشخص خواهد شد. با اين همه دوربين خبرنگاران عکس‌صف‌هاى طويل عراقى‌ها را ضبط کرده است که پشت سر هم ايستاده‌اند و البته هرزچندگاهى صداى انفجار بمبى توجه آنها را به خود جلب مى‌کند.

اين نتيجه اين انتخابات است که نشان مى‌دهد آيا عراقى‌ها در مسير ثبات، دموکراسى و استقلال حرکت مى ‌کنند و يا باز هم سناريو ناآرامى‌ها و جنگ داخلى ادامه خواهد يافت. انتخابات پيشين که حامى مالى آن هم امريکايى‌ها بودند تنها و تنها به آغاز درگيرى‌هاى قومى و روى کار آمدن افرادى منتهى شد که نتوانستند مشکلات اساسى داخلى را حل و فصل کنند. مشکلاتى نظير تقسيم درآمد نفتى، تفکيک مناطق جغرافيايى و تقسيم قدرت ميان احزاب و قوميت‌هاى متفاوت. در نهايت هم بغداد چندين هفته متوالى را در خشونت گذراند.

اکنون بايد منتظر ماند و ديد که آيا رهبران عراق از اشتباهات گذشته درس گرفته‌اند يا خير؟ تمامى احزاب بايد بدانند که حکمرانى بدون گذشتن از خط تعصب‌هاى قومى و قبيله‌اى غير ممکن است. تا چند هفته ديگر نحوه تعامل سياستمداران شيعه، سنى و کرد با يکديگر، ميزان اگاهى آنها از اين حقيقت را نشان خواهد داد.

شکل و شمايل نهايى دولت، مسيرى را که عراق بايد در آن قرار بگيرد نشان خواهد داد. اين که آيا اين کشور بيش از پيش در دست دولت مرکزى قرار مى‌گيرد و يا قدرت ميان مناطق مختلف تقسيم مى‌شود؟ اين مرکزيت گرايى بيش از همه ائتلاف قانون تحت رهبرى نخست وزيرى نورى مالکى و ائتلاف العراقيه با رهبرى اياد علاوى را تحت تاثير قرار خواهد داد. اما دورى از مرکزيت گرايى قدرت به نفع حزب مناطق کردستان عراق و ائتلاف احزاب کوچک شيعه با رهبرى عمار الحکيم، احمد چلبى و مقتدى صدر خواهد بود.

هرکدام از اين مسيرها و چرخش‌هاى سياسى مى‌تواند کشور را بى‌ثبات کند. دور شدن از مرکزيت گرايى هم اين پتانسيل را دارد که اعراب و کردها را به جان هم بيندازد. همزمان حرکت به سمت مرکزيت يابى قدرت هم در کشورى مانند عراق مى‌تواند ديکتاتورى را بازگرداند. اما بدترين سناريو اين است که پس از پايان انتخابات، عراق در هيچ مسيرى قرار نگيرد. به نظر نمى‌رسد که هيچ‌کدام از پنج بلوک سياسى اصلى بتوانند به تنهائى کرسى‌هاى لازم براى حضور اکثريت در پارلمان را به خود اختصاص دهند. اين بدين معناست که عراقى‌ها چند روزى را بدون دولت سپرى خواهند کرد. در همين چند روز دولتمردان آنها مشغول چانه‌زنى براى تقسيم قدرت هستند.