انتخابات عراق و ترس از کودتای بعثی‌ها

دیپلماسی ایرانی: این روزها همه نگرانی‌ عراقی‌ها به این موضوع ختم شده که نکند بعثی‌ها نقشه‌ای برای بازگشت خشونت‌بار و غیر قانونی به قدرت داشته باشند یا بخواهند کودتایی نظامی یا سیاسی در کشور انجام دهند.

بسیاری از جریان‌های سیاسی عراق از جمله مجلس اعلای اسلامی عراق، حزب الدعوه، ائتلاف دولت قانون، جریان صدری و حتی جریان العراقیه به ریاست ایاد علاوی نگران بازگشت بعثی‌ها به قدرت هستند و هر کدام به نوعی نسبت به بازگشت آنها هشدار می‌دهند و موضع‌گیری می‌کنند. به همین دلیل ستاد عدالت و بازجویی به ریاست احمد چلبی 450 نفر را از شرکت در انتخابات آتی عراق منع کرد. گرچه رای این ستاد از سوی هیئت تجدید نظر باطل اعلام شد اما با فشارهای بسیار رهبران عراقی از جمله نوری مالکی نخست وزیر این کشور این هیئت مجبور به تجدید نظر در رای نهایی خود شد و از 450 نفر تنها 75 نفر را مجاز به شرکت در انتخابات آتی عراق کرد. از جمله رد صلاحیت شدگان صالح المطلک و ظافر العانی دو چهره بارز سنیان عراق هستند که هر دوی آنها دستشان به خون ملت عراق آلوده است منعی که با جنجال گسترده در عرصه سیاسی عراق رو به رو شد.  

کریستوفر هیل، سفیر ایالات متحده امریکا در عراق به نمایندگی از کشورش تحرکات تازه‌ای را برای باطل کردن رای ستاد عدالت و بازجویی آغاز کرد. حرکتی که پیش از او جو بایدن معاون رئیس جمهوری امریکا پایه‌ریزی کرد و هیل وظیفه به نتیجه رساندن آن را بر عهده داشت. بایدن معتقد بود آنچه در عراق رخ داده، برای تضعیف سنیان عراق است. اما عراقی‌ها به او پاسخ دادند، دو سوم کسانی که رد صلاحیت شده‌اند شیعه هستند و این ادعا، ادعایی بی‌اساس است.

عراقی‌ها با بازگشت بعثی‌ها به حکومت و دولت تحت هر عنوانی مخالفند. در قانون اساسی عراق فعالیت بعثی‌ها به طور کامل ممنوع اعلام شده و هر گونه وابستگی به آن جرم تلقی می‌شود. در نتیجه آنچه عراقی‌ها می‌خواهند و از آن حمایت می‌کنند چیزی خلاف قانون و به ناحق نیست. حتی دلیلی که برای امریکایی‌ها می‌آورند، بسیار محکمه پسند است. عراقی‌ها در دیداری که جو بایدن از عراق داشت و از آنها خواسته بود که در شرکت دادن بعثی‌ها یا افراد وابسته به آنها در انتخابات اغماض و تساهل به خرج دهند، قاطعانه پاسخ می‌دادند، حزب بعث همان وضعیتی را دارد که حزب نازی در آلمان داشت.

در اروپا پس از پایان جنگ جهانی دوم فعالیت حزب نازی کاملا ممنوع شد در حالی که این ممنوعیت در قانون اساسی آلمان جدید قید نشده بود. عراقی‌ها می‌گویند، وضعیت حزب بعث نه تنها از نازی‌ها بدتر است بلکه ممنوعیت فعالیت آنها در قانون اساسی جدید عراق نیز ممنوع اعلام شده است.

در اینجا پرسشی که بسیار مطرح می شود این است که چه اشکال دارد، حزب بعث در انتخابات شرکت کند و مثلا چند کرسی هم تصاحب کند؟ اکثریت پارلمان و کشور که با حزب بعث نیست.

مسئله این است که حزب بعث مانند حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سابق و بسیاری دیگر از احزاب چپ‌گرای تندرو تمامیت‌خواه است. آنها تنها به فکر فعالیت موثر سیاسی نیستند. هدف اصلی آنها قبضه کامل قدرت و به کرسی نشاندن حزب بعث در تمام ارکان حکومت است. در این حالت اولا آنها برای رسیدن به این هدف از هیچ کاری فروگذار نیستند. کما این که هم‌اکنون شاهدیم عامل اصلی تمام فعالیت‌های تروریستی و خودروهای انفجاری در عراق، بعثی‌ها هستند. بنابر این برای رسیدن به هدف اصلی‌شان نیز فقط به فرستادن چند نماینده به پارلمان فکر نمی‌کنند و مطمئنا برای رسیدن به اهدافشان عجله دارند. یعنی امکان این که در صورت مهیا شدن زمینه‌ها دست به کودتا چه سیاسی و چه نظامی بزنند دور از انتظار نیست.

 ضمن این که باید مطمئن بود که آنها قطعا چنین نقشه‌ای را دارند. ثانیا، بی‌شک به محض این که به قدرت برسند، مجددا روز از نو روزی از نو. شمشیر خونین انتقام را از دم گردن تمام کسانی که مخالف ایده، منش و اهدافشان هستند بی‌رحمانه خواهند گذراند. یعنی همان اتفاقی که در دهه 70 و 80 میلادی انجام دادند و به هیچ جنبنده‌ای رحم نکردند. گورهای دسته جمعی شیعه و کرد و ایرانی و غیر ایرانی همگی حاصل همین دوران است. حتی در حال حاضر هرگاه کنترل منطقه‌ای را به طور مقطعی گرفتند، اولین کاری که کردند، کشتن مخالفانشان بود.

انتقام بعثی‌ها یقینا فقط متوجه عراقی‌ها نخواهد بود. بی‌شک روابط ایران و عراق مجددا تیره خواهد شد و چه بسا تا مرز جنگ هم کشیده شود. چرا که آنها همواره از نخستین روزی که حزب بعث شکل گرفت، مطابق با اندیشه‌های پان‌عربیستی‌شان، شیعیان را دست نشانده ایران می‌دانستند و ایران را دشمن نخست خود می‌دانند. حتی اگر شیعیان عراق به ایران اعلام جنگ دهند، تغییری در شاکله اصلی فکری‌شان نسبت به ایران رخ نخواهد داد. این تفکر همچنان پابرجا است و چون که شیعیان در عراق قدرت را در اختیار دارند و اکنون از نفوذ بالایی بهره می‌برند، بی‌شک علیه ایرانی‌ها به اندازه‌ای کینه به دل دارند که حاضر باشند کل منطقه را وادار به دگرگونی کنند.

همچنین به دلیل حمایت کویت از نظام جدید عراق و مخالفت صریحش با نظام بعثی تفکراتی شومی هم علیه این کشور در سر می‌پرورانند. کما این که مشابه همین تفکر را با غلظتی کمتر نسبت به ترک‌ها دارند و با سوریه نیز با وجود تسهیلاتی که گفته می‌شود برایشان ایجاد کرده، همین رویه را دنبال خواهند کرد و ...
 
خلاصه این که باز کردن کوچکترین دریچه به بعثی‌ها نه تنها به ضرر عراقی‌ها بلکه به ضرر کل منطقه خواهد بود. آیا می‌توان تصور کرد قطره‌ای از یک سم مهلک در یک استخر بزرگ آب بیفتد و آن آب را آلوده نکند؟