افغانستانی که ما نمی خواهیم

انتخابات در افغانستان سرانجامی پیچیده پیدا کرده است. کرزای با حکم کمیسیون انتخابات و بدون برگزاری انتخابات رئیس جمهور شده است و دکتر عبدالله نماینده بخش عظیمی از افغان­ها است که کرزای و دولتش را مشروع نمی­دانند. هنوز نشانه­ای از درگیری و خشونت به چشم نمی­خورد اما واضح است که همه از جمله خود افغان­ها و همسایگان­شان نگران جرقه­ای در انبار احساسات و خشم فرو خفته بخش عظیمی از رأی دهندگان افغان هستند.

در این شرایط پیچیده و پرابهام، منافع ما ایرانی­ها در چیست؟ بدون تردید و بی­هیچ اما واگری، منافع ما در حفظ ثبات و آرامش افغانستان است.

دفاع از حق تعیین سرنوشت افغان­ها، موضوعی مرتبط با تمام بشریت از جمله ما ایرانی­ها است اما اینکه افغان­ها چه راه­حلی برای بحران اخیرشان پیدا می­کنند، موضوعی است مربوط به خود آنها وهیچ کس ذی حق­تر از خود افغان­ها برای تعیین تکلیف این موضوع نیست. اما به عنوان همسایه­ای که سه دهه است بیشترین تأثیر را از بی­ثباتی و ناامنی در افغانستان پذیرفته­ایم، حق داریم و باید در برابر هر نوع بی­ثباتی و ناامنی احتمالی در همسایه غربی خود نگران باشیم، ما نمی­توانیم شاهد هرج و مرج و جنگ داخلی جدید بین افغان­ها باشیم، چون دیگر نمی­توانیم بیش از این میزبان آوارگان و پناهندگان جدید باشیم. ما نمی­توانیم شاهد دولتی ضعیف و بدون حاکمیت بر سراسر افغانستان باشیم چون در مبارزه با مواد مخدر دولتی مسؤولیت­پذیر در کابل می­خواهیم.

افغانستان با ثبات به ما فرصت می­دهد که توان وانرژی خود را صرف مردم خویش کنیم، نه اینکه هوش و حواس مان را به بحرانی دیگر در کنار مرزهایمان بدهیم. بی­ثباتی و ناامنی بیشتر در افغانستان یعنی فراهم شدن فضایی بیشتر برای زیست و رشد افراط­گرایان و ما امروز بیش از هرکس دیگر باید نگران رشد افراط در عراق و پاکستان و افغانستان و آتش­افروزی افراطیون و ارهابیون در خیابان­های بغداد و کابل و اسلام­آباد و جوار مرزهای خود باشیم.

منبع: روزنامه فرهیختگان