اورانیوم غنی می‌شود چه در تهران چه در مسکو
دیپلماسی ایرانی: پس از نشست گروه 1+5 با ایران در ژنو، مقامات و رسانه‌های غربی این نشست را یک پیروزی بزرگ برای ایران قلمداد کردند. در میان آنها البته کسانی بودند که بخشی از این پیروزی را متعلق به امریکا و هم‌پیمانانش می‌دانستند و برخی نیز آن را شکست دیگری برای غرب در ارتباط با برنامه هسته‌ای قلمداد کردند.
گروهی که این نشست را شکستی برای غرب می‌دانستند معتقدند که ایران بار دیگر می‌خواهد با روشی جدید برای برنامه هسته‌ای خود زمان بخرد و یا تحریم‌ها را به تعویق بی‌اندازد.
روزنامه واشنگتن پست در سرمقاله اخیر خود به برنامه پزشکی هسته‌ای ایران اشاره می‌کند و می‌نویسد: ایران 4 ماه پیش محتاطانه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اعلام کرد که رآکتور تهران که ایزوتوپ‌های پزشکی تولید می‌کند و در هفته حدود 10 هزار بیمار از این طریق مداوا می‌شوند تا سال 2010 با کمبود سوخت مواجه خواهد شد. با اعلام این خبر ایران درخواستی نیز ارائه داد و از آژانس خواست تا کشوری را معرفی کند که ایران بتواند از آن سوخت بخرد.
در واقع این سوال می‌تواند برخی از نگرانی‌های غرب را برطرف کند، اما واشنگتن پست می‌نویسد که اگر هیچ کشوری حاضر نشود که به ایران اورانیوم با غنای متوسط را بفروشد، آن زمان تهران می‌تواند بگوید که هیچ چاره‌ای به جز اینکه خودش این سوخت را تولید کند ندارد. این قدم دیگری برای رسیدن ایران به درجه‌ای از اورانیوم است که می‌توان با آن سلاح تولید کرد.
رآکتورهای تحقیقاتی از اورانیوم غنی شده 19.75 درصد استفاده می‌کنند که این میزان غنا فاصله زیادی با اورانیوم 3.5 درصدی دارد که ایران تولید می‌کند.
اکنون این درخواست ایران در اولویت بررسی قرار دارد. به نظر می‌رسد پاسخ مثبت به چنین پیشنهادی تنها راه‌حل برای امریکا است تا بتواند به هدف خود که همان راه‌کاری دیپلماتیک برای برنامه هسته‌ای ایران است دست پیدا کند.
واشنگتن پست اما معتقد است که چرا امریکا باید چنین تهدیدی را بپذیرد و اورانیومی را در اختیار ایران قرار دهد که غنی شده‌تر از آن چیزی است که در حال حاضر در اختیار ایران است و این درحالی است که ایران هنوز هیچ تعهدی برای توقف پروسیه غنی سازی خود نپذیرفته است.
مقامات دولت اوباما با قراردادی که اعتماساز باشد و خواسته‌های ایرانی‌ها را محک بزند مخالفند. آنها می‌گویند که اگر ایران تعهدات توافقنامه را اجرا نکند، نشان داده است که هیچ تمایلی برای همکاری با کشورهای دیگر حتی برای مسائل انسان دوستانه نخواهد داشت.
جزئیات بیشتر بر تعیین زمان قرار است در 19 اکتبر در وین بررسی شود.
اکنون ایران به دنبال سوخت برای رآکتورهایی است که بیش از 40 سال پیش از طرف امریکایی‌ها برای ایران ساخته شده است که با اورانیوم بسیار غنی شده 93 درصد کار می‌کنند. اما بعد از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، امریکا از تامین نیازهای سوختی این رآکتورهای ایرانی سرباز زد. در سال 1987، با کمک آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ایران توافقنامه‌ای را با آرژانتین به امضا رساند که طی آن سوخت این رآکتورها به اورانیوم 20 درصد تغییر کرد و در سال 1993، حدود 50 پوند (هر پوند معادل 450 گرم) از آرژانتین به ایران ارسال شد.
واشنگتن پست می‌نویسد: اکنون سوختی که از آرژانتین به ایران ارسال شده بود در حال اتمام است. زمانی که مقامات امریکایی متوجه شدند که ایران خواهان سوخت جدید است احساس خطر کردند. در تاسیسات غنی سازی نطنز ایران توانسته است حدود 3 هزار و 300 پوند اورانیوم غنی شده با درصد پایین تولید کند. این میزان اگر به اورانیوم غنی شده با درصد بالا تبدیل شود برای ساخت سلاح‌های هسته‌ای کافی است. بنابراین مقامات امریکایی به این می‌اندیشند که اگر ایران بهانه‌ای برای تبدیل این اورانیوم به اورانیوم درصد بالاتر پیدا کند احتمال وقوع فاجعه‌ای دور از انتظار نخواهد بود.
بنابراین دولت اوباما در ارتباط با این پیشنهاد ایران باید بیشتر بی‌اندیشد. ارسال اورانیوم ایران به روسیه برای تبدیل آن به اورانیوم غنی شده درصد بالا پیشنهاد خود ایران است. بنابراین ایران باید حدود 80 درصد از اورانیوم 3.5 درصدی خود را به روسیه ارسال کند تا بتواند همان مقدار اورانیومی را که در سال 1993 از آرژانتین خریداری کرده بود را به دست آورد و با شرایط کنونی تولید دوباره این میزان اورانیوم 2 سال زمان نیاز دارد.
در این پیشنهاد قرار است که روسیه اورانیوم 20 درصدی را به فرانسه ارسال کند تا این کشور نیز آن را به ورقه‌های آهنی تبدیل کند.
واشنگتن پست می‌نویسد که این پیشنهاد، پیشنهادی محرمانه بود به همین دلیل مقامات امریکایی وقتی محمود احمدی‌نژاد رئیس دولت ایران در مصاحبه خود با واشنگتن پست و نیوزویک در تاریخ 23 سپتامبر این مساله را مطرح کرد تعجب کردند و اعلام کردند که ایران می‌خواهد به طور مستقیم از امریکا اورانیوم بخرد.
هنوز با وجود آنکه اکثریت مقامات امریکایی و ایرانی نشست اول اکتبر را موفقیت آمیز خوانده‌اند، مشخص نیست که ادامه این مسیر چگونه پیش خواهد رفت و چه دستاوردهایی در ارتباط با پرونده هسته‌ای ایران و همچنین روابط ایران و امریکا به همراه خواهد داشت.
نظر شما :