مصر متهم می‌کند، ایران استقبال می‌کند

وزير امور خارجه مصر ادعاهای چند روز قبل خود را باز تکرار کرد و گفت: ايران به طور مشخص در پشت بسيارى از حوادث اخير غزه قرار داشت.

 احمد ابوالغيظ که برای ديدار با همتايان خود در اتحاديه اروپا و بررسى اوضاع غزه به بروکسل رفته بود، بر صحت ديدگاه ‌هاى مصر درباره ایران مبنى بر اينکه اين کشور در حوادث اخير غزه دست داشته است، تاکید کرد. وزیر خارجه مصر گفته که نقش آفرینی ایران در این ماجرا بر او اثبات شده است.

 نظرگاه مصر درباره ایران اگرچه حامیان و دنباله روانی نیز دارد که به طور حتم چنین اتهاماتی را دستمایه متهم ساختن ایران قرار می دهند، اما این یک سویه ماجراست و در سویه دیگر که اهمیتی فراموش نشدنی دارد، سوریه و ایران و گروه های مقاومت و نیز منتقدان مصر در منطقه قرار گرفته اند.

 بازیگری جمهوری اسلامی ایران در فلسطین و هر جا که ردپای رژیم صهیونیستی دیده شود، امری پوشیده و پنهان نیست و حتی اتهامات و سرزنش ها و بدنامی های منطقه ای و بین المللی نیز تاثیری در این بازیگری نداشته است.

 منافع برون مرزی و منطقه ای ایران به وضوح روشن است و آنچه قرار است بر این منافع خدشه وارد سازد و از هژمونی ایرانی بکاهد، از روز روشن تر. همان گونه که مصر و عربستان از دریچه ای دیگر به منطقه می نگرند و تعامل پنهان با اسرائیل را برخاسته از مقتضیات زمان و حوادث روز می دانند، ایران نیز با اشراف به اتفاقات پیرامون قصد دارد قدرت منطقه ای خود را حفظ کرده و از هر گونه تحلیل رفتن و ذوب تدریجی جلوگیری کند.

 امنیت و صلح در این میان، مقوله ای نسبی و قابل برداشت است. ایران یک نگاه، سوریه یک نگاه و مصر و هر کشور دیگر نگاه خاص خود را به دور و بر و جهان اطراف دارند. نه ایران از قدرت یابی جناح مصر و عربستان و اردن که توازن قدرت را در منطقه از بین می برد، خرسند می شود و نه آنها قدرت عمل و ایفای نقش سوریه و ایران به نفع خود را تاب می آورند. این توازن تنها زمانی به هم خواهد خورد که سوریه صندلی اش را تغییر دهد و از کنار ایران فاصله بگیرد و نزدیک تر به جناح مقابل بنشیند.

 سایه ایران بر اتفاقات خاورمیانه آن قدر سنگین و بلند است که نه تنها قابل کتمان نیست که بعضا آن قدر جاری و پایدار می نماید که خلاصی از واهمه آن جز از طریق پذیرش هویت و جاذبه اش میسر نخواهد بود.

 همه تلاش ایران برای رساندن دشمنان - یا رقبا – به جایی است که قدرتش را باور کنند و اتفاقا مثل ابوالغیظ غیض مند شوند و بر نفوذ و بازیگری ایران مهر تایید بزنند. زمانی که هویت و کاراکتر ایران در معادلات منطقه پذیرفته شود، راهی جز مذاکره و پیش کشیدن امتیازات بر روی میز باقی نمی ماند. ایران همین کار را دارد با غرب هم می کند و با مقاومت و نمایش قدرتش در عراق و فلسطین و افغانستان و خلیج فارس می کوشد با بزرگان وارد بازی شود و کوچک ترها را به رسمیت نشناسد و برای این مقصود حتی اگر بشود روی پنجه پا بایستد؛ هر چند که ایستادن روی نوک پا کوتاه و دردآور و تصنعی باشد.

 شب 25 ژانویه برخی از مسئولان جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) در قاهره بودند. آنها با رئیس سازمان اطلاعات مصر درباره مسائلی چون بازگشودن گذرگاه ها، پایان محاصره نوار غزه و ازسرگیری گفتگوی ملی فلسطینی گفتگو کردند. این شب همزمان با شبی سرد و خشک در تهران بود. تهران در این شب ها خواب ندارد و با چشمان باز مراقب تحولات است. بوی غریبی که به تازگی از منطقه برخاسته و به یک نوع آماده سازی صحنه درام برای آقای اوباما می ماند، با خودش هم امید و هم دلشوره می آورد.

 عمر سلیمان رئیس سازمان اطلاعات مصر به تازگی نشست های جداگانه ای با مسئولان حماس و رژیم صهیونیستی انجام داده است. او پیش از مذاکره با حماس در شب 25 ژانویه با "عاموس گلعاد" فرستاده رژیم صهیونیستی نیز دیدار کرده بود.

 یک مقام مصری خبر داده است که سلیمان و مسئولان حماس در نشست خود تلاش های مصر را برای تثبیت آتش بس، پایان محاصره، بازگشایی گذرگاه های غزه و از سرگیری گفتگوی ملی فلسطینی بررسی کرده اند.

 انتظارات مصر و ایران از نتایج این نشست ها کاملا متفاوت است. نشست ها در قاهره و پشت درهای بسته انجام می شود اما حضور معنوی ایران در آن قابل کتمان نیست. یک مسئول حماس تاکید کرده است که حماس تنها با آتش بس یک ساله و به شرط بازگشایی گذرگاه ها موافقت خواهد کرد. این پیام رنگ و بویی دمشقی دارد و اگر به عمل درآید، به این معنی است که مصر در زمین خود شکستی خورده که جبرانش در خانه حریف بسیار مشکل است.

 حسنی مبارک رئیس جمهوری مصر با ارائه طرحی برای آتش بس که جان کلام آن جلوگیری از تجهیز مقاومت غزه به سلاح بود، عملا ضرب شستی را نشان حامیان حماس داد که با تفاهم نامه امنیتی اسرائیل و آمریکا برای ایجاد حلقه امنیتی و ضد سلاح شکلی کامل تر به خود گرفت.

 اتهامات مصر علیه ایران مبنی بر دخالت مستقیم در جنگ غزه روی دیگری نیز دارد و آن نوعی بازیابی وجهه عربی و اسلامی از سوی مصر نزد جوامع عربی است. این کشور در طول جنگ 22 روزه از سوی افکار عمومی عرب مورد انتقاد و اعتراض واقع شد و به همسویی با غرب و رژیم صهیونیستی و بی توجهی به امنیت جانی مسلمانان غزه متهم شد.

 فرافکنی تخریب ها و کشتارهای این جنگ به سوی ایران حربه ای برای فرار از تحقیر افکار عمومی و لاپوشانی دودوزه بازی هایی است که مصر آن را به پیش برد و سرآخر به نشست سران غرب در قاهره کشاند و همه چیز را مطابق طرح صلح پیاده کرد.

 بر اساس آموزه های علم سیاست باید گفت که آنچه مصر برای خود می پسندد برای دیگری نمی پسندد و ایران نیز به همین ترتیب، صلح مدنظر مصر را برنمی تابد. در این شرایط باید به دست پر طرفین نگاه کرد. کارت های ایران چیست و کارت های مصر کدام؟ به هر حال جنگ در غزه تمام نشده است و بازی هنوز ادامه دارد.