نامه‌ای از لبنان به غزه
یادداشت اختصاصى «جبار عبدالزهره العبودى» روزنامه‌نگار لبنانى براى دیپلماسی ایرانی
با وجود این که از حمله دشمن اسرائیلی به جنوب لبنان که در سال 2006 رخ داد، بیش از دو سال میگذرد اما هنوز خرابیها و ویرانیهای ناشی از آن جنگ دامنگیر ملت لبنان است و جدای از وجود خسارتها و زیانهای مادی و بشری که متحمل ملت لبنان شده، در روند سیاسی نیز همچنان مشکلات پابرجا است.
در این میان آنچه بیش از همه قلب ملت لبنان را به درد آورد، حمایتهای گسترده و بی چون و چرای برخی کشورهای جهانی و عربی از جنبش جهانی صهیونیسم و اسرائیل بود. به ویژه کشورهای بزرگ که حقیقتا ریختن خون ملت لبنان را رایگان به اسرائیل فروختند. در این میان باز آنچه بیش از همه لبنانیها قلب های زخم خورده ملت لبنان را بیشتر به درد آورد، رابطه کشورهای عربی و حفظ این رابطه در زمان جنگ افروزی اسرائیل علیه مردم لبنان در حد روابط دیپلماتیک و حفظ سفرایشان در تلاویو بود.
چون ما این درد و رنج را داشتیم و با گوشت و پوستمان آن را لمس کردیم، میفهمیم اکنون در غزه چه گذشته است. میفهمیم که مردم غزه چه میگویند، چه میکشند و چه انتظاراتی دارند.
مقاومت 23 روزه ملت فلسطین در برابر آتشافروزی اسرائیل که تنها حماس و متحدانش تا آخر ایستادند و آتشبس کورکورانه را نپذیرفتند با وجود این که خود قربانی اصلی این جنگ بودند، واقعا ستودنی است. در این جنگ هم مانند جنگ 33 روزه دولتهای عربی به جای این که در کنار ملت مظلوم فلسطین بایستند در کنار اسرائیل ایستادند.
در حالی که همه میدانند، سیاست اسرائیل بر این بنا شده است که میان فلسطین و اعراب تفرقه ایجاد کند و فکر و ذهنشان را با استراتژی سیاسی خود متوجه نیات و خواستههای خود کند. با این فریب که با بخشیدن زمینهای فلسطینیان به کشورهای همسایه آن آنها را تطمیع میکند. در غیر این صورت همه میدانیم که اسرائیل هیچ گاه به سمت عادی سازی روابط با اعراب گام بر نخواهد داشت.
گفتههای ایهود اولمرت، نخستوزیر وقت اسرائیل و معاون آن دورانش شمیون پرز در نوزدهمین نشست عربی که در ماه مارس 2007 در ریاض برگزار شد، دلیلی بر این ادعا است. در آن زمان رهبران عرب به طرح صلح عربی که شرط عادی سازی روابط اعراب با اسرائیل را بازگشت پناهندگان فلسطینی به خاک فلسطین، بازگرداندن قدس شرقی به فلسطینیها و خروج اسرائیل از زمینهای عربی اشغال شده، اعلام کردند، هر دو رهبر اسرائیلی نام برده این خواسته را رد کردند و آن را نشدنی دانستند.
از این رو به اعتقاد ما رنج کشیدگان لبنانی و عرب که طعم سخت و تلخ اشغال را کشیدهایم به خوبی میدانیم که دشمنی اسرائیل با مردم عرب و فلسطین ادامه خواهد داشت همان گونه که جنگ افروزی کنونی غزه در ادامه جنگ افروزی تابستان 2006 اسرائیل علیه لبنان بود و میدانیم که جنگ افروزی کنونی غزه نیز زمینهای برای حمله مجدد اسرائیل به منطقه عربی دیگری خواهد بود.
از این رو از کشورهای عربی میخواهیم دست از نفاق برداشته و در برابر جنگ افروزی دشمن صهیونیستی بایستند و یک موضع عملی به دور از شعارهای ظاهری همچون محکوم کردن و نکوهش کردن اتخاذ کنند که دشمنیهای اسرائیل علیه عرب پایانی ندارد و همچنان ادامه خواهد داشت.
در این میان آنچه بیش از همه قلب ملت لبنان را به درد آورد، حمایتهای گسترده و بی چون و چرای برخی کشورهای جهانی و عربی از جنبش جهانی صهیونیسم و اسرائیل بود. به ویژه کشورهای بزرگ که حقیقتا ریختن خون ملت لبنان را رایگان به اسرائیل فروختند. در این میان باز آنچه بیش از همه لبنانیها قلب های زخم خورده ملت لبنان را بیشتر به درد آورد، رابطه کشورهای عربی و حفظ این رابطه در زمان جنگ افروزی اسرائیل علیه مردم لبنان در حد روابط دیپلماتیک و حفظ سفرایشان در تلاویو بود.
چون ما این درد و رنج را داشتیم و با گوشت و پوستمان آن را لمس کردیم، میفهمیم اکنون در غزه چه گذشته است. میفهمیم که مردم غزه چه میگویند، چه میکشند و چه انتظاراتی دارند.
مقاومت 23 روزه ملت فلسطین در برابر آتشافروزی اسرائیل که تنها حماس و متحدانش تا آخر ایستادند و آتشبس کورکورانه را نپذیرفتند با وجود این که خود قربانی اصلی این جنگ بودند، واقعا ستودنی است. در این جنگ هم مانند جنگ 33 روزه دولتهای عربی به جای این که در کنار ملت مظلوم فلسطین بایستند در کنار اسرائیل ایستادند.
در حالی که همه میدانند، سیاست اسرائیل بر این بنا شده است که میان فلسطین و اعراب تفرقه ایجاد کند و فکر و ذهنشان را با استراتژی سیاسی خود متوجه نیات و خواستههای خود کند. با این فریب که با بخشیدن زمینهای فلسطینیان به کشورهای همسایه آن آنها را تطمیع میکند. در غیر این صورت همه میدانیم که اسرائیل هیچ گاه به سمت عادی سازی روابط با اعراب گام بر نخواهد داشت.
گفتههای ایهود اولمرت، نخستوزیر وقت اسرائیل و معاون آن دورانش شمیون پرز در نوزدهمین نشست عربی که در ماه مارس 2007 در ریاض برگزار شد، دلیلی بر این ادعا است. در آن زمان رهبران عرب به طرح صلح عربی که شرط عادی سازی روابط اعراب با اسرائیل را بازگشت پناهندگان فلسطینی به خاک فلسطین، بازگرداندن قدس شرقی به فلسطینیها و خروج اسرائیل از زمینهای عربی اشغال شده، اعلام کردند، هر دو رهبر اسرائیلی نام برده این خواسته را رد کردند و آن را نشدنی دانستند.
از این رو به اعتقاد ما رنج کشیدگان لبنانی و عرب که طعم سخت و تلخ اشغال را کشیدهایم به خوبی میدانیم که دشمنی اسرائیل با مردم عرب و فلسطین ادامه خواهد داشت همان گونه که جنگ افروزی کنونی غزه در ادامه جنگ افروزی تابستان 2006 اسرائیل علیه لبنان بود و میدانیم که جنگ افروزی کنونی غزه نیز زمینهای برای حمله مجدد اسرائیل به منطقه عربی دیگری خواهد بود.
از این رو از کشورهای عربی میخواهیم دست از نفاق برداشته و در برابر جنگ افروزی دشمن صهیونیستی بایستند و یک موضع عملی به دور از شعارهای ظاهری همچون محکوم کردن و نکوهش کردن اتخاذ کنند که دشمنیهای اسرائیل علیه عرب پایانی ندارد و همچنان ادامه خواهد داشت.
نظر شما :