مسلمانان، به ویژه شیعیان در لبنان اکثریتند

دیپلماسی ایرانی: پس از وقفه ای یک ساله، امسال با تماس هایی که با سرکیس نعوم، روزنامه نگار مشهور لبنانی داشتیم مجددا توانستیم یادداشت های او را دریافت کنیم. به دلیل پاندمی کرونا، وی سال گذشته به ایالات متحده سفر نکرد و برای همین سلسله یادداشت هایش در دیدار از امریکا را نیز منتشر نکرد. او گفت بعد از بیست سال سفر مداوم به امریکا برای نخستین بار وقفه ای در این سفر ایجاد شد که مسببش کرونا بود. وی در پیامی که سال گذشته به سردبیر دیپلماسی ایرانی داد گفت که کرونا به قدری دست و پا گیر بود که حتی امکان سفرهای بین ایالتی نیز وجود نداشت برای همین هیچ کدام از برنامه هایش برای این سفر تحقق نیافت و برای همین از اساس سفر را لغو کرد. اما امسال با فروکش کردن کرونا، او به ایالات متحده رفت و توانست با مقامات سابق و فعلی امریکایی گفت وگو کند. قبل و بعد از سفر با او در تماس بودیم و با توافقی که با هم داشتیم سلسله یادداشت های مربوط به ایالات متحده اش را در اختیار ما قرار داد.  

به این ترتیب این یازدهمین سال است که دیپلماسی ایرانی سلسله یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. در ادامه بخش سی‌ ویکم آن را می خوانید:

در ادامه گفت وگوهای با مقام عالی رتبه و مهمی که پست های گوناگون مهم و حساسی را در وزارتخانه های داخلی و خارجه امریکا و امور خاورمیانه امریکا بر عهده داشته و هنوز هم در دولت است و از دوستانم است، پرسید: «حزب الله چه می خواهد و به نظرت در آینده چه خواهد کرد؟»

جواب دادم: «بسیاری می گویند که دشمنانش در لبنان می خواهند که همان شیوه "مثلثی" برقرار شود یعنی همان شیوه طوایفی بزرگ سه گانه شیعه و سنی و مسیحی حاکم بر لبنان که در قانون اساسی بر شکل مساوی آنها تاکید شده، اما عملا میزان دموگرافی موجود در لبنان «چیره» شده است، یعنی اساسا به نفع مسلمانان که 70 درصد را تشکیل می دهند که در برابرش تقریبا مسیحیان و دیگران 30 درصد هستند. اما این شیوه مثلثی که بر اساس «توافق طائف» عملا و قانونی اعمال شده، اگرچه شیوه مطلوبی هست اما پاسخگوی وضعیت واقعی جامعه نیست، این نظام سه گانه اگر اعمال شود می تواند تداوم زندگی مشترک میان طوایف و مذاهب را تطبیق دهد، اما در موضوع توزیع قدرت و صلاحیت ها، واقعیت این است که قدرت طایفه بزرگتر در کشور چه به لحاظ دموگرافی و چه به لحاظ نظامی و وجودی در موسسات رسمی گوناگون و  دموگرافیک، حتی امنیتی و نظامی که در اکثر مناطق لبنانی که از مذهبی به مذهب دیگر است، حرف اول و آخر را باز مسلمانان می زنند، چون جمعیتشان از همه بیشتر است. به عبارت دیگر نیازمند قانون اجتماعی و سیاسی جدیدی هستیم که بازگوکننده میزان قدرت فعلی در کشور باشد، همان طور که در توازن قدرت در سال های 1920 تا 1943 و 1969 تا 1982 و اخیرا از 1989 تا کنون بوده است.»

در ادامه گفتم: «بنابراین مطلوب این است که چارچوب جدید بازگوکننده قدرت جدیدی باشد، یعنی بازگوکننده قدرت بزرگ سیاسی و نظامی و امنیتی و دموگرافیک به سود شیعیان لبنان باشد که قدرت اصلی هستند، هم زمان لازم است که سنی ها نیز مساوی با شیعیان به لحاظ دموگرافیک حقوق داشته باشند، هم سطح دیگر گروه های «دشمن» با شیعه که مخالف تسلط آنها بر لبنان هستند که سبب شده است تا یک پایگاه سیاسی و نظامی و امنیتی و مردمی برای جمهوری اسلامی ایران شود.»

سپس گفتم: «آنچه برای شیعیان در این مرحله مهم است جلوگیری از جنگ سنی – شیعه است که می تواند به سود دیگران یعنی مسیحیان و دروزی ها و شاید هم دیگران تمام شود. آنچه سبب می شود آنها در یک موضع قرار بگیرند وابستگی آنها به دین واحد یعنی اسلام است که می تواند میان آنها تفاهم ایجاد کند و برتری فعلی شیعیان را حفظ کند و سنی ها را شرکای متضاد آنها قرار دهد. برای مسیحیان چنین چیزی یعنی ریاست جمهوری که همچنان در دست مسیحیان و مارونی ها می ماند به یک چیز نمادین تبدیل می شود و مسلمانان از جمله شیعیان مناصب امنیتی و نظامی به ویژه در رده های بالا مثل فرماندهی ارتش و اشراف بر مواضع اقتصادی و مالی بزرگ تسلط خواهند داشت، اما از طریق معاونان رسمی آنها که شاید مهمترینشان نظام بانک داری لبنان باشد.»

ادامه دارد...