ایران و گزینه های فراتر از غرب

مشارکت ۲۵ساله قوانین بازی منطقه ای را تغییر داد

۲۰ فروردین ۱۴۰۰ | ۱۴:۰۰ کد : ۲۰۰۱۵۶۴ اخبار اصلی آمریکا آسیا و آفریقا
پس از نزدیک به دو سال تاخیر، ایران و چین روز شنبه ۲۷ مارس در جریان سفر وانگ یی وزیر امور خارجه پکن به تهران توافق جامع ۲۵ ساله همکاری اقتصادی، سیاسی و فرهنگی امضا کردند. این رویداد هم در داخل ایران و هم در سطح جهانی مورد توجه قرار گرفت و با جنجال زیادی همراه شد. در حقیقت، اگرچه در این مرحله ارزیابی تاثیر اقتصادی توافق دشوار است، اما به نظر می رسد که موقعیت منطقه ای ایران را بهبود بخشیده.
مشارکت ۲۵ساله قوانین بازی منطقه ای را تغییر داد

نویسنده: شیرین هانتر

دیپلماسی ایرانی: پس از نزدیک به دو سال تاخیر، ایران و چین روز شنبه 27 مارس در جریان سفر وانگ یی وزیر امور خارجه پکن به تهران توافق جامع 25 ساله همکاری اقتصادی، سیاسی و فرهنگی امضا کردند. این رویداد هم در داخل ایران و هم در سطح جهانی مورد توجه قرار گرفت و با جنجال زیادی همراه شد.

در داخل ایران، مباحثات روی هزینه ها و مزایای توافق متمرکز است که جزئیات آن هنوز به طور کامل منتشر نشده. موافقان توافق معتقدند که در صورت اجرای آن، می توان به سرمایه گذاری گسترده چینی در زیرساخت ها به ویژه جاده ای و ریلی و انرژی امید بست و با تبدیل شدن ایران به بخشی از برنامه گسترده افزایش نفوذ جهانی چین و برنامه چند تریلیون دلاری کمربند و جاده، توسعه آن تضمین می شود. طرفداران این توافق همچنین آن را در کاهش تاثیر تحریم های ایالات متحده علیه ایران و افزایش قدرت چانه زنی منطقه ای و حتی بین المللی موثر می دانند.

در حقیقت، اگرچه در این مرحله ارزیابی تاثیر اقتصادی توافق دشوار است، اما به نظر می رسد که موقعیت منطقه ای ایران را بهبود بخشیده. برای نمونه، امضای این توافق هند را بر آن داشت تا اشتیاق خود را برای افزایش روابط اقتصادی و تجاری با ایران اعلام کند. دهلی نو در چند سال گذشته به رغم اشتیاق تهران، خلاف این جهت حرکت کرده بود؛ اما اکنون ظاهرا در نگرانی از تسلط چین بر ایران، هند احتمالا به افزایش سرمایه گذاری در بندر چابهار و احتمالا دیگر پروژه ها می اندیشد.

پاکستان و افغانستان نیز به این توافق توجه کرده اند. دولت افغانستان و اشرف غنی، رئیس جمهوری این کشور، حتی تا مخالفت و توهین به ایران هم پیش رفتند و آخرین حادثه زمانی رخ داد که غنی با نادیده گرفتن توافق 1972 در مورد تقسیم آبهای هیرمند که سرچشمه آن در افغانستان است، گفت که کابل در نقض توافقنامه 50 ساله می خواهد آب را با نفت معامله کند. اگر چین حقیقتا یک رابطه استراتژیک با ایران ایجاد کند، کشورهای همسایه باید در نگرش اغلب خصمانه خود در قبال ایران بازنگری کنند، نه تنها به این دلیل که ایران احتمالا موقعیت اقتصادی قدرتمندتری خواهد داشت، بلکه همچنین به این خاطر که چین احتمالا این رویکردهای خصمانه را نخواهد پذیرفت.

در سطح بین المللی، با توجه به افزایش تنش ها بین چین و غرب، روابط نزدیک تر چین و ایران می تواند کشورهای اروپایی و احتمالا حتی ایالات متحده را وادار کند سیاست های خود را در قبال ایران تعدیل کنند و شاید این امر حتی دولت جو بایدن را برای تسریع در بازگشت به برجام و لغو تحریم های اعمال شده علیه ایران تحت فشار بگذارد.

مخالفان این توافق در ایران به عدم انتشار جزئیات توافق اشاره دارند و نگران این هستند که تهران امتیازات گسترده ای به پکن داده باشد در حدی که ایران را به مستعمره چین تبدیل کند. دولت ایران صریحا همه گمانه زنی ها در این زمینه را رد کرده است. علی ربیعی، سخنگوی دولت، در پاسخ به این ابراز نگرانی ها گفت که دلایل محرمانه نگه داشتن جزئیات دو موضوع است: یک، این توافق یک معاهده نیست و بیشتر یک نقشه راه است و تنها در صورت تصویب مجلس می تواند از نظر قانونی چنین شکلی به خود بگیرد. دوم، چینی ها به دلیل نگرانی از واکنش احتمالی ایالات متحده درخواست کرده اند که جزئیات توافق محرمانه بماند.

تا زمانی که جزئیات توافق به صورت کامل آشکار نشود، نمی توان گفت که ناجی ایران است سا اسب تروا برای جاه طلبی های سلطه جویانه چین در منطقه.

با این حال، مساله غیرقابل انکار این است که سیاست های غرب در قبال ایران و چین آنها را به هم نزدیک کرده است. به ویژه تردید دولت بایدن در بازگشت به برجام و رویکرد سختگیرانه آن در قبال چین، پکن را وادار کرده است تا با امضای علنی توافق در صدد برانگیختن خشم واشنگتن برآید. پکن تا زمانی که به بهبود روابط خود با واشنگتن امید داشت، درباره امضای توافق بسیار محرمانه عمل می کرد. شاید اکنون به این نتیجه رسیده که بهبود روابط چین و آمریکا حداقل در آینده نزدیک روی میز نیست و از این رو، در صدد آن برآمده تا نشان دهد که می تواند در مناطق مهم استراتژیک مانند خلیج فارس برای آمریکا مشکل ایجاد کند.

چین همچنین ممکن است به این نتیجه رسیده باشد که کشورهای عربی خلیج فارس برای آینده قابل پیش بینی به ایالات متحده و برخی از کشورهای اروپایی وابسته خواهند ماند. ترکیه که وزیر امور خارجه چین در تور خود به منطقه از آن کشور هم بازدید کرد، به رغم تنش های مداوم با شرکای ناتو احتمالا بخشی از اتحاد غرب باقی می ماند و به علاوه، ترکیه اتصال زمینی به بخش های اصلی پروژه کمربند و جاده ندارد.

ایران با توجه به منابع انرژی و سایر منابع، بازار بزرگ بالقوه، و مهمتر از همه موقعیت استراتژیک منحصر به فرد در حاشیه خلیج فارس و در مجاورت قفقاز جنوبی و همچنین مرزها با افغانستان، آسیای میانه و شبه قاره هند از طریق پاکستان، ترکیبی از همه آنچه چین نیاز دارد را فراهم می آورد. در حقیقت، ایران به طور بالقوه می تواند به مهمترین شریک ژئواستراتژیک چین در غرب آسیا تبدیل شود.

خطر این شرایط برای ایران به ویژه در صورت عدم بهبود روابط با غرب، وابستگی بیش از حد به چین است. بسیاری در تهران از این خطر و احتمال آگاه هستند و برخی تاکید کرده اند که روابط با چین نباید به ضرر روابط با غرب، به ویژه اروپا، باشد. در مقابل، همانطور که برخی مقامات گفته اند، توافق با چین باید بیش از هر چیز به عنوان اهرم فشار با غرب مورد استفاده قرار گیرد و نباید جایگزین برجام تلقی شود.

اگر غرب، به ویژه ایالات متحده، می خواهد حضور و نفوذ بالقوه چین در ایران را بدون درگیر شدن در یک بازی «مجموع، صفر» به تعادل برساند، باید به ایران به عنوان بخش اصلی از یک جغرافیای گسترده تر بنگرد و نه از منشور سیاست در قبال خاورمیانه و خلیج فارس. همچنین باید درک کند که در یک فضای بین المللی تغییر یافته، ایران گزینه هایی فراتر از غرب دارد.

منبع: ریسپانسیبل استیت کرفت / تحریریه دیپلماسی ایرانی 34
 

کلید واژه ها: توافق 25ساله مشارکت ایران و چین جایگاه استراتژیک ایران تحریم ها علیه ایران سیاست های غرب در قبال ایران برجام موقعیت منطقه ای ایران


( ۷ )

نظر شما :

ناشناس ۲۱ فروردین ۱۴۰۰ | ۰۰:۲۵
قرارداد 25 ساله با چین باید برای ایران بیش از هر چیزی به معنای ساخت زیررساخت های ریلی بهه صورت گسترده برای ایجاد تجارت و صادرات و تازیت ریلی و زمینی با تمامی آسیا باشد !!! در داخل کشور کمبود زیرساخت های ریلی موجب عدم دسترسی چشمه های بار به ریل شده و حمل و نقل ترکیبی باعث بالا رفتن قیمت شده است !!! همچنین کمبود تعداد لکوموتیو و نبود شهرها دهکده های لجستیک به این افزایش قیمت حمل و نقل و تاخیر های بی مورد و ناکارامدی شدید در این زمینه دامن زده است !!! قبلا با وجود حمل و نقل جاده و نادیده گرفتن ریل !!! می شد با همسایگان ایران معامله کرد !!! ولی امروز دیگر نمی شوداین واقعیت را که جاده جوابگوی کشورهای آسیایی غیرهمسایه نیست شد !!! باید صنعت ریلی را به شدت گسترش داد تا با کاهش قیمت حمل بار و سرعت گیری در بارگیری و تخلیه آن !!! موجب افزایش صادرات و ترانزیت به تمامی کشورهایو ابرکشورهای آسیایی شد !!! قرارداد با چین این امکان را به ایران می دهد که با کمک فنی و مالی چین این دستاورد را به شدت سرعت داد !!! همچنین با کمک به ورود به اتحایده ها مثل سازمان همکاری های شانگهای نیز کمک می کند !!! در این میان ایران باید با ظرفیا سازی داخلی و ایجاد دفاتر تجارتی در کشورهای آسیایی با بازارهای داخلی این کشورهای ارتباط نزدیک برقار کند تا بتوان تجارت فراتحریمی به این بازارها را ایحاد کرد !!! دقیقا مثل تجارت 34 میلیارد دلاری غیرنفتی ایران با همسایگانش که مرهون ارتباط با بازارهای داخلی کشورهای همسایه است !!!!!
ابراهیم قدیمی ۲۱ فروردین ۱۴۰۰ | ۰۲:۴۲
امروزه در جهان نفت کم نیست۔ نفت فروش بسیار زیاد است خریدار نفت وکالا با توجه به کاهش فروش نفت گمتر است۔ در نتیجه تحولات نفت شیل وانرژی های تجدید پذیرکه هرروزه در حال افزایش است در امد نفتی کشورهای نفت خیز کاهش یافت گرچه ارزش نفت بر بشکه افزایش یافت۔کاهش تولید وکاهش فروش نفت وکاهش در امدهای نفتی خریدار کمتری جهت محصولات کشورهای صنعتی ونیمه صنعتی وجود دارند۔ امریکا به اندازه واردات نفت سابق خود کمتر کالای صادراتی عرضه میکند۔بعبارت دیگر قبلا مواد خام را با کالای با ارزش افزوده بالا عوض میکرد۔ امروزه نمی کند۔فروش به کشورهای نفتی در حال حاضر از محل ذخیره ارزی سابق انها است که در حال کاهش است۔لذا فروش مستقیم نفت به چین و خرید کالا وخدمات از ان که قیمتی متعادل دارد یک سیاست برد برد است۔تفاهم برجام بازگشت ایران را به بازار نفت را مهیا ومحدودیت های هسته ای را برقرارمیکند۔در رمینه اقتصادی با دیگران پس از نتیجه مذاکرات برجام باید تصمیم های لازم گرفته شود۔۔ امروز صحبت کردن ازفردا بسیار زود است۔نکتهای عرض کنم۔ ایران تجربه بسیار بسیار بدی در موازنه سیاسی داخلی وخارجی توسط نیروهای مطرح بین المللی دارد۔ایران نباید سیاستهای داخلی وخارجی خود را تقابلی نیروهای خارجی کند۔ هم این هم ان غلط است یا این یا ان درست است۔