۵ سلاح اصلی صهیونیست ها که تهران باید مراقبشان باشد

نویسنده: مایکل پک

دیپلماسی ایرانی: خاورمیانه از بغداد تا غزه در آتش تنش ها می سوزد؛ اما هنوز ترسناک ترین درگیری ممکن در منطقه رخ نداده است. اگرچه برنامه هسته ای ایران دیگر جهان را (البته به استثنای ترامپ و متحدان آن در خاورمیانه) نگران نمی کند و جای آن نگرانی ها را جنگ داخلی در سوریه و سرازیر شدن جهادگرایان افراطی از عراق گرفته است، اما همچنان چشم انداز حمله اسرائیلی به تاسیسات هسته ای ایرانی هم وجود دارد که می تواند کل منطقه را به آشفتگی بکشاند. احتمال وجود برخی تحریک های دیگر هم وجود دارد. شاید یک حمله حزب الله به تلافی از سوی اسرائیل و بعد هم مداخله ایران منجر شود یا شاید هم ایران و اسرائیل بر سر سوریه با یکدیگر درگیر شوند یا شاید مساله فقط درک اشتباهی از شرایط یا اشتباه محاسباتی باشد. به هر حال، مساله این است که درگیری تهران و تل آویو در یک درگیری تمام عیار چندان طول نمی کشد. در صورت بروز هر گونه درگیری، ایران مجبور خواهد شد با یکی از تواناترین ارتش های جهان مواجه شود. در اینجا به 5 اسلحه اسرائیل که ایران باید نگران آن باشد، اشاره می کنیم:

هواپیمای پنهان شونده اف-35

اسرائیل 19 فروند اف-35 خریداری کرده است که قرار بوده تحویل آنها در سال 2017 آغاز شود. در رابطه با این هواپیماهای گران قیمت و مناقشه برانگیز آمریکایی دو مساله وجود دارد. اولی اینکه اف-35 واقعا اسلحه قدرتمندی است یا قیمت آن نسبت به توانایی هایش زیاد است و قابل اطمینان نیست؟ حتی اگر موتورهای این هواپیما آتش نگیرد و به رغم قابلیت آن در پنهان شدن از رادارها، اف 35 توانایی حمل بمب ندارد. با این حال، مساله شک و تردید در قابلیت های اف 35 نیست، بلکه شک و تردید ایران در توانایی های این هواپیماست. وقتی ایالات متحده و اسرائیل مطمئن نیستند که این هواپیما چه قابلیت هایی دارد، ایران هم مطمئن نخواهد بود. تصور احتمالا این است که اسرائیل مجهز به جت جنگنده ای با قابلیت پنهان شدن از روی رادار است که می تواند به سادگی به دفاع هوایی ایران نفوذ و با اسلحه های هدف گیری دقیق به تاسیسات هسته ای حمله کند. گزارش هایی هم منتشر شده مبنی بر اینکه اف 35 های اسرائیل قابلیت حمل سلاح هسته ای دارند.

جنگنده های چندکاره اف 15 آی

بر خلاف اف 35، نمونه اسرائیلی از جنگنده های عقاب اف 15 ای جنگنده هایی مشهور با توانایی های قابل توجه هستند. این جت ها به موشک های پیتون هوا به هوا و پوپی هوا به زمین و همچنین سلاح های الکترونیکی مجهز هستند و به طور قطع توانایی مواجهه با جت های میگ 29 اس و میراژ و نمونه های قدیمی تر اف 14 و اف 4 ایران را دارند. اسرائیل در عملیات حمله از راه دور همچون حملات در سودان علیه کارخانه های تسلیحات و کامیون های حمل سلاح برای حزب الله و حماس کاملا کارکشته است. فاصله بین تل آویو و خارطوم تقریبا 2500 کیلومتر و از فاصله بین تل آویو و تهران خیلی بیشتر است. البته بمباران سودان برای اسرائیل خیلی ساده تر از ایران بود، چرا که سودان به سامانه دفاع هوایی پیچیده ایران مجهز نبود. اما به هر حال، جنگنده های اف 15 آی هواپیماهای قابلی هستند و در هر گونه حمله احتمالی اسرائیل علیه ایران در خط مقدم خواهند بود.

موشک های جریکو 3

اگرچه این موشک های ایران است که در خاورمیانه بیشترین توجه را به خود جلب کرده، اما لازم به ذکر است که اسرائیل نیز موشک های بالستیک مختص خود را دارد. طبق گزارش های منتشر شده، موشک های سه مرحله ای جریکو 3 قابلیت حمل کلاهکی 2.2 تنی را دارند و موشکی با برد متوسط به شمار می روند. یک موشک جریکو 3 با سوخت جامد که امکان پرتاب سریع آن در صورت نیاز وجود دارد، به طور قطع قادر به حمل یکی از آن کلاهک های هسته ای که اسرائیل هرگز به مالکیت آن اعتراف نکرده، خواهد بود. چنین موشک هایی یا دست کم آنهایی که قابلیت حمل کلاهک های هسته ای متعارف را دارند، احتمالا به اندازه کافی برای هدف گیری تاسیسات تحقیقات هسته ای دقیق نیستند. اسرائیل در پی نگرانی از برانگیختن واکنش بین المللی تا زمانی که شرایط حقیقتا ایجاب نکند، از پرتاب چنین موشکی خودداری خواهد کرد. با این حال، برای تهران بهتر است که علاوه بر جت های جنگنده اسرائیلی، خطر بالقوه موشک های قدرتمند اسرائیلی را نیز در نظر بگیرد.

زیردریایی های کلاس دلفین

اسرائیل اخیرا پنجمین زیردریایی دیزلی کلاس دلفین ساخت آلمان را نیز دریافت کرده است. زیردریایی چهارم و پنجم به علاوه ششمی که در حال ساخت است، به سیستمی مجهز است که امکان معلق ماندن آن زیر آب برای مدت زمانی طولانی تر از زیردریایی های دیزلی قبلی را فراهم می آورد. این زیردریایی ها علاوه بر قابلیت های ضد زیردریایی و ضد کشتی، همچنین به موشک های کروز هسته ای مجهز هستند. این زیردریایی های اسرائیلی به قدرتمندی زیردریایی های بریتانیایی یا آمریکایی نیستند؛ اما ایران هم قابلیت های ضد زیردریایی قابل توجهی ندارد و حتی در صورت داشتن چنین قابلیت هایی، نمی تواند از آنها در شرق دریای مدیترانه یا دریای سرخ که زیردریایی هایی اسرائیل می توانند در آنجا مستقر شوند و همچنان در محدوده مناسب برای شلیک موشک به ایران باشند، استفاده کند. دلفین های اسرائیلی همانند زیردریایی های مجهز به موشک آمریکا یک قابلیت حمله ثانویه هم دارند که در صورت حمله ناگهانی احتمالی به تسلیحات هسته ای اسرائیل، می توانند از آن استفاده کنند.

ردیاب های موشکی

اسرائیل اخیرا موشک پیکان 3 را مورد آزمایش قرار داده که با هدف تخریب موشک های بالستیک طراحی شده است. با توجه به مشکلاتی که ایالات متحده در ردیابی موفقیت آمیز موشک ها داشته، مشخص نیست که ردیاب های پیکان قابلیت ردگیری موشک های بالستیک ایران را داشته باشند یا خیر. اما این تنها بخشی از معادله است. درست همانند دوران جنگ سرد، در رابطه با بازدارندگی هسته ای هم هیچ قطعیتی وجود ندارد. ایران بدون شک می تواند با شلیک شمار زیادی از موشک ها دفاع موشکی اسرائیل را در هم بشکند، اما سامانه پیکان به این معنی است که تهران نمی تواند به طور قطع از شمار موشک هایی که به هدف می خورند، مطمئن باشد. تاثیر این مساله شاید بیشتر روانی باشد تا فیزیکی، اما به هر حال قابل توجه است.

منبع: نشنال اینترست / مترجم: طلا تسلیمی