روز سرنگونی پهپاد امریکایی در تاریخ ثبت خواهد شد

دیپلماسی ایرانی: خود را در اتاق تصمیم گیری برای دستور حمله به پهباد آمریکایی در صبحگاه روز پنجشنبه 30 خرداد 98  فرض می کنم. 

در مقابل، یک دستگاه پهباد بسیار پیشرفته متعلق به بزرگترین قدرت دنیا (که هر وقت چینی ها می خواهند تعریفی از قدرت نظامی آمریکا بدهند می گویند از مجموع همه قدرت های نظامی جهان بزرگتر و قویتر است)  با ماموریتی خصمانه قرار دارد اما در فضای بین المللی که البته کاری از دست کسی ساخته نیست تا وقتی به مرزهای هوایی ایران تجاوز می کند. دستور آتش داده شد و پهباد مزبور که باید از دید رادار محو و در ارتفاعی دور از دسترس پرواز می کرد هدف قرار گرفت و سرنگون شد. حال و هوای آن که در آن موقع تصمیم گرفت و آن کسی که دکمه آتش را فشرد چگونه بود؟  

اصول تعریف شده می گوید هیچ کس حق عبور خصمانه از مرزهای کشور را ندارد.

سیاست حاکم می گوید ما به دنبال جنگ نیستیم.

شهامت آن فرمانده در اتخاذ چنین تصمیمی قابل ستایش است اما در فضای مجازی جمله ای در حال گردش است بدین مضون: "که تاریخ مشخص خواهد کرد که آیا آمریکا با اعزام پهباد اشتباه کرد و یا ایران با سرنگون کردن آن". جمله ای که راستی آزمایی آن شاید ده ها سال طول کشد. اما حاکی از این پیام است که تاریخ روابط ایران و آمریکا این روز را جزء روزهای برجسته و تعیین کننده جهت گیری ها بین دو کشور خواهد دانست. 

روز جمعه آخر خرداد نیز از قول دونالد ترامپ گفته شد که وی در آخرین لحظه دستور حمله به سه هدف تعیین شده برای بمباران انتقام جویانه در ایران را به دلیل تلفات احتمالی انسانی بالا لغو کرده است. تقریبا تمام متحدین آمریکا در منطقه این اقدام آقای ترامپ را تخطئه کردند. اما تاریخ در مورد این تصمیم ترامپ در صورت تداوم نیز قضاوت خواهدکرد. 

شخصا معتقدم ترامپ را برای اتخاذ چنین تصمیمی باید مورد تایید قرار داد.    

دو کشور در شرایط بسیار خطرناک و پیچیده ای در مقابل یکدیگر موضع گیری کرده اند. آمریکا یا حداقل گروهی در آنجا  کمر به نابودی اقتصاد ایران بسته اند تا در مسیر آن تغییر زود هنگام حکومت را سازمان دهند و ایران در مقابل، سیاست مقاومت را در پیش گرفته تا با گشودن راه های هرچند جزئی بتواند اثر تحریم ها را کاهش دهد. 

در ساحت سیاسی ایران اجماع قطعی برای نحوه برخورد با آمریکا وجود ندارد. نیروهایی که خود را اصلاح طلب و میانه رو می دانند از هرگونه رویارویی با آمریکا پرهیز می کنند اما روند مذاکرات برجام و سپس خروج آمریکا از آن و بیشتر اعلام بیچارگی و بی عملی اروپا نشان داد که آنها تئوری مشخصی در توضیح موضع سیاسی خود برای رابطه با غرب ندارند بنابر این بیشتر به انفعال و سر در گمی دچار شده اند. اما گروه دیگر دیدگاه مشخصی از آمریکا و غرب داشته که ظاهرا با واقعیت ها انطباق بیشتری دارد و برای خود نیز تکلیف و مسئولیت خاصی  در این مسیر تعریف کرده است. برای هر یک از این دو گروه تحولات فوق نقطه عطف مهمی محسوب می شود. بنابر این روز 30 خرداد 1398روز مهمی در سیاست ایران محسوب خواهد شد.   

اما از برنی سندرز سناتور، دموکرات آمریکایی نقل می شود که: "برای سیاستمداران آسان است که مشت بر میز بکوبند و بگویند چقدر سرسختند. اما این فرزندان ملیاردرها نیستند که در جنگ با ایران کشته می شوند، بلکه فرزندان طبقه کارگر هستند. ما باید بحران با ایران را دیپلماتیک حل کنیم، نه با جنگ." 

این جمله برای ایران نیز صادق است آنها که قربانیان جنگ خواهند بود از محرومترین اقشار هستند نه کس دیگری.  

ایران و آمریکا بر پارادایمی ظاهرا غیر قابل تغییر برنامه ریزی سیاسی خود را استوار کرده اند و به نظر می رسد  تغییر این پارادایم جز در نتیجه یک نبرد هرچند با دامنه کوتاه متصور نیست. حال اگر این جنگ یا نبرد و یا هرچه، هر قدر به عقب افتد به نفع ایران است و نه به نفع آمریکا.