آمریکا به یک جنبش دائمی ضد جنگ نیاز دارد

نویسنده: کانر فریدرسدورف

دیپلماسی ایرانی: دیوید فروم یکی از حامیان جنگ عراق که عبارت «محور شرارت» را باب کرد، اخیرا در مطلبی هشدار داده: «حتی تصور جنگ با ایران هم دیوانه وار است؛ حیرت آور است که دولت ترامپ می تواند به چنین مساله ای بیندیشد! اگرچه احتمال وقوع چنین اتفاقی اصلا زیاد نیست، اما باز هم این را یک نصیحت دوستانه از یک سیاستمدار کهنه کار دولت جورج دابلیو. بوش در نظر بگیرید: چنین کاری نکنید!»

او در ادامه یک سری دلایل برای این نظر خود ارائه می دهد: «ایالات متحده در چنین جنگی غیر از اسرائیل و چند کشور عربی حاشیه خلیج فارس هیچ متحد دیگری نخواهد داشت. دولت ترامپ حتی در ایالات متحده هم بیشتر احساس انزوا می کند. بیشتر آمریکایی ها از رهبری ترامپ حمایت نمی کنند، به آن اعتماد ندارند، یا به آن احترام نمی گذارند. در این دولت شخصیتی مشابه کالین پاول یا مقام ارشدی که در صف بندی های حزبی مورد حمایت باشد، وجود ندارد. متاسفانه افراد کمی در دولت ترامپ در داخل حزب جمهوری خواه مورد احترام هستند. سابقه بی کفایتی دولت در امور بی اهمیت به شک و تردید وحشتناکی درباره توانایی آن در انجام عملیاتی بزرگ در یک کشور آسیای میانه انجامیده است.»

جیمز فالوس یکی از مخالفان جنگ عراق که کتابی را تحت عنوان «کورکورانه به سمت بغداد» درباره یک شکست تاریخی نوشته هم، اخیرا اعلام کرده: «احتمال درگیری نظامی با ایران خیلی احمقانه تر، بی محاباتر و مخرب تر از جنگ عراق است.» او پس از بررسی یک رزمایش نظامی ایران در سال 2014 نوشت: «بر خلاف عراق تحت کنترل صدام حسین، ایران اگر تهدید شود راه های بسیاری برای آسیب رساندن به آمریکا و منافع آن دارد. ایران می تواند با سایر تولید کنندگان نفتی برای مجازات آمریکا از نظر اقتصادی همکاری کند. در عین حال، احتمال استفاده آن از جنگ افزارهای «نامتقارن» یا «نسل چهارم» هم وجود دارد که در آن، یک دشمن ضعیف تر از به چالش کشیدن مستقیم ایالات متحده اجتناب می کند و در مقابل به آسیب پذیرترین نقطه ها در جامعه مدنی آمریکا ضربه می زند. اگر تصور آنها این باشد که ایالات متحده می خواهد یک نظام جدید روی کار بیاورد و به دنبال تغییر رفتار نظام کنونی نیست، آنگاه دیگر هیچ چیز جلودار آنها نخواهد بود.»

این دو نفر تنها افرادی نیستند که نگران احتمال فاجعه آمیز درگیری با ایران هستند. ترامپ سال گذشته از توافق هسته ای حاصل شده در دولت اوباما خارج شد و تحریم هایی را علیه ایران اعمال کرد. ماه گذشته مایک پومپئو، وزیر امور خارجه در جلسه استماع در برابر کمیته روابط خارجی مجلس سنا این مساله را که دولت به دنبال استفاده از قانون تصویب شده پس از حمله 11 سپتامبر 2001 برای حمله به ایران است، رد کرد. اما این هفته نیویورک تایمز از برنامه به روز رسانی شده وزارت دفاع درباره احتمال اعزام نیرو به منطقه خاورمیانه در صورت حمله ایران به نیروهای آمریکایی یا تسریع فعالیت روی تسلیحات هسته ای خبر داد. در همین حال، مقامات دفاعی اسپانیا یک کشتی این کشور را از گروه ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن که به سمت منطقه پیش می رود، خارج کردند.

در کنگره و مطبوعات چشم انداز درگیری با ایران خیلی فاجعه آمیزتر از اقدامات اخیر آمریکا در سوریه، یمن، لیبی، سومالی و دیگر کشورها انگاشته می شود که باتوجه به هزینه های درگیری، غیرمنطقی نیست. با این حال، بی تفاوتی نسبی به درگیری های کوچک تر در همین کشورها چه در کنگره و چه در رسانه و چه در بین عموم مردم است که تصور درگیری با ایران را ممکن ساخته.

اکنون بیایید یک واقعیت جایگزین را تصور کنید:

تصور کنید که باراک اوباما رئیس جمهوری پیشین در زمان آغاز جنگ علیه لیبی با تظاهرات گسترده خیابانی مواجه می شد؛ تصور کنید حمایت هیلاری کلینتون از مداخله در این کشور سبب می شد در انتخابات درون حزبی دموکرات ها رای نیاورد؛ تصور کنید که منتقدان ترامپ را در پی حمله موشکی آن به سوریه به استیضاح تهدید می کردند؛ تصور کنید نامزدهای ریاست جمهوری از حزب دموکرات ترامپ را بیشتر به دلیل همکاری در جنگ کثیف عربستان سعودی در یمن مورد حمله قرار می دادند؛ و تصور کنید معترضان خیابانی کاخ سفید را برای بازگرداندن نیروهای نظامی به خانه بیشتر تحت فشار می گذاشتند...

در چنین جهانی با ترس مداوم از اعتراض های گسترده به هر گونه اقدامی برای آغاز جنگ، ترامپ احتمالا دیگر به خود اجازه نمی داد که حتی مخاطره درگیری را بپذیرد، چه رسد به اینکه بخواهد عامل درگیری باشد. آنگاه او دیگر افراد تندرو مخالف ایران را در دولت خود به کار نمی گرفت یا در پی هزینه های سیاسی که برای دولت دارند، آنها را اخراج می کرد. به طور قطع در چنین شرایطی صداهای مخالف جنگ خیلی زودتر از اینها شنیده می شدند. شاید حتی وجود یک جنبش ضد جنگ گسترده در آمریکا سبب می شد که ترامپ خیلی زودتر از اینها به مشاوران تندرو خود اعتراض کند و بگوید که جنگ نمی خواهد.

از همه اینها می توان درس گرفت. بهترین تضمین در ممانعت از آغاز یک درگیری فاجعه آمیز تشکیل یک جنبش دائمی ضد جنگ است که مخالفت خود را با همه جنگ های غیرقانونی و ناعادلانه اعمال و بر مناظرات عمومی و رای کنگره درباره هر اقدام نظامی اصرار کند. اگر آمریکایی ها در برابر احمقانه ترین درگیری این کشور تا به امروز بسیج شوند، آنگاه می توانند از بزرگ ترین اشتباه آن در تاریخ جلوگیری کنند.

منبع: آتلانتیک / مترجم: طلا تسلیمی