چشم انداز نابودی ناتو واقعی است

نویسنده: روسلان اوستاشکو

دیپلماسی ایرانی: پس از تهدید دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا به خروج از ناتو، نیویورک تایمز نظریه جدیدی را در این زمینه ارائه کرد که باتوجه به آن، به نظر می رسید دموکرات ها یک داستان ترسناک جدید برای تاثیرگذاری بر رای دهندگان آمریکایی یافته اند. نیویورک تایمز مطلب خود را با تیتر «ترامپ در حال مذاکره خروج از ناتو» منتشر کرده و اگرچه «به دستور ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه» را در ادامه آن نیاورده، اما به طور قطع از اشاره به منافع مسکو از این مساله غافل نشده است.

این روزنامه در ادامه مطلب نوشته، اتفاقات اندکی وجود دارند که پوتین بیشتر از تضعیف ناتو بخواهد؛ اتحاد نظامی میان ایالات متحده، اروپا و کانادا بوده که در 70 سال گذشته اتحاد جماهیر شوروی و روسیه را از تجاوز باز داشته است. و دونالد ترامپ در سال گذشته به اقدامی اشاره کرد که می تواند به معنای پایان کار ناتو باشد: خروج ایالات متحده از سازمان پیمان آتلانتیک شمالی.

این روزنامه در ادامه به اظهارات مقامات عالی رتبه دولتی اشاره کرده که خواسته اند نامشان فاش نشود؛ ظاهرا این افراد از چندین مورد اشاره ترامپ به برنامه خروج آمریکا از ناتو در محافل خصوصی در سال 2018 سخن گفته اند. نیویورک تایمز در ادامه ارجاعات به اقدامات رئیس جمهوری ایالات متحده در زمینه افزایش هزینه های دفاعی اروپایی ها نوشت، ابراز تمایل مکرر دونالد ترامپ به ترک ناتو یک نگرانی جدید برای مقامات امنیت ملی ایجاد کرده و این در حالی است که تحقیقات اف بی آی درباره روابط احتمالی دولت با روسیه همچنان ادامه دارد. نیویورک تایمز در همین یک پاراگراف به گونه ای برخورد کرده که انگاری روابط ترامپ و کرملین اثبات شده و عامل تمایلات او به خروج از ناتو بوده است!

اما در حقیقت اقدامات رئیس کاخ سفید کاملا بر مبنای انگیزه های سیاسی و روانی داخلی بوده است. ایوان دانیلف، خبرنگار بین الملل اسپوتنیک به این مساله اشاره کرده که رفتارهای ترامپ در دولت آمریکا درست مشابه زمانی است که توافق های تجاری تنظیم می کند: «موضع مذاکراتی رئیس جمهوری آمریکا بر مبنای این اصل شکل می گیرد: ترامپ باید همه مزایای احتمالی و ممکن را بهدست آورد و در غیر این صورت به رغم همه زیان های احتمالی برای خودش، معامله را لغو می کند. او در زمانی که در زمینه املاک در نیویورک تجارت می کرد هم همین رفتار را داشت. چنین رفتاری در کسب و کار می تواند جواب دهد؛ در چنین فضایی شما می توانید بارها و بارها از یک توافق خارج شوید و امیدوار باشید که در نهایت شریک، سرمایه گذار یا مشتری ضعیف تری بیابید که کاملا در برابر شما سر خم کند. اما در ژئوپولیتیک چنین رویکردی جواب نمی دهد؛ جهان بسیار کوچک است و شمار چنین افراد کوته فکری در میان سیاستمداران منطقه ای و بین المللی بسیار اندک است. این احتمال وجود دارد که این رویکرد همه چیز یا هیچ چیز در آن سوی توافق هم وجود داشته باشد و آنگاه فروپاشی ناتو حقیقتا ممکن می شود. در یک سو آلمان و فرانسه برای ایجاد ارتش اروپایی تلاش می کنند و در سوی دیگر، رئیس جمهوری ایالات متحده بهترین شیوه حل مشکلات را کوبیدن در با بلندترین صدای ممکن می بیند.»

به طور قطع روانشناسی ترامپ را نمی توان نادیده گرفت. اما قطعا این همه ماجرا نیست. لازم است به گروه قدرت حاکم در آمریکا هم توجه شود؛ اینها انزواطلبانی از میان سرمایه داران وابسته به تولید واقعی هستند. آنها نیازی به پایگاه های متعدد آمریکایی در سراسر جهان ندارند، چراکه چنین پایگاه هایی به معنای هدر دادن منابع و حمایت از مخالفان انزواطلبی یعنی جهانی گرایان است. بهترین شیوه برای تاثیرگذاری بر موضع جهانی گرایی این است که دست حامیان آن از فرصت برای مداخله در امور دیگر کشورها کوتاه شود. البته این بدان معنا نیست که انزواطلبان مداخله در امور دیگران می‌کنند؛ ماجرا این است که آنها معتقدند آمریکا ضعیف شده و این مداخله ها هم دیگر جواب نمی دهند و دست کم باید برای مدتی متوقف شوند. آنها می خواهند برای پس انداز و به دست آوردن قدرت خود، مدتی عقب نشینی کنند. جهانی گرایان به دنبال ادامه مسیر قدیمی و افزایش نرخ بهره بر پول های قرض گرفته شده از فدرال رزرو هستند؛ اما انزواطلبان درک کرده اند که جایی برای افزایش بهره ها وجود ندارد و آنها می توانند همه چیز را باهم ببازند.

موقعیت دشوار ترامپ در اتحادیه اروپا هم ناشی از چنین شرایطی است: یا باید با صرف میلیاردها دلار هزینه در بخش دفاع هزینه کند و پول ماشین نظامی ناتو در اروپا را بپردازد یا عقب بکشد. اتحادیه اروپا به وضوح نشان داده که تمایلی به پرداخت این هزینه ها ندارد و به همین دلیل، چشم انداز خروج ایالات متحده از ناتو بسیار واقعی است.

از این رو، اگرچه چنین اتفاقای برای روسیه مزایایی دارد، اما به دستور پوتین رخ نمی دهد. این اتفاق بیشتر برای آمریکا و مردمان آن سود دارد؛ آنهایی که از جنگ های خارجی سودی نمی برند و به نیروهای کار در کارخانه های آمریکایی نیاز دارند تا مانع از نابودی مشاغل آمریکایی در تجارت جهانی شوند. چنین اتفاقی به نفع ترامپ و «گروه حمایتی» از اوست و به طور اتفاقی، با منافع رای دهندگان عامی جمهوری خواه همخوانی دارد. بعید است که آنها با کشیدن «پرده آهنی» در مرز مکزیک و حتی مرز کانادا مخالف باشند. آنها برای حفظ تعادل خود به ناتو نیازی ندارند. اما در نهایت در همه سیاست گذاری های شدیدالحن خارجی دولت ترامپ، پوتین مقصر شناخته می شود. برخی تنها نیاز دارند که کسی را برای مشکلات خودشان مقصر بدانند.

منبع: راشا اینسایدر / مترجم: طلا تسلیمی