ساکنان بزرگترین زندان دنیا چگونه روزگار می گذرانند؟

دیپلماسی ایرانی: پیش از خواندن سطور پیش رو، باید نفس عمیقی کشید و تمام توان ذهنی خود را جمع کرد؛ این سطور داستان زندگی حدود دو میلیون انسان است که در باریکه ساحلی روزگار می گذارنند که شاید بتوان گفت از حداقل شرایط زندگی مناسب بی بهره هستند.

در سمت جنوب شرقی ساحل دریای مدیترانه در حد فاصل میان آسیا و آفریقا، زمین با تمام وسعت و گستره خود بر ساکنان نوار غزه یا «بزرگترین زندان دنیا» طبق توصیف خود مردم غزه، تنگ آمده است.

الرای الیوم در گزارشی نوشته در این شهر، بحران ها یکی پس از دیگری گریبان مردم غزه را می گیرد؛ این بحران ها از مشکلات کمبود آب آشامیدنی، دارو و آلودگی هوا گرفته تا بحران مسکن، ضعف خدمات رسانی در زمینه بهداشت و آموزش، نبود فرصت های شغلی، افزایش چشم گیر میانگین بیکاری و فقر ادامه دربر میگرد.

همه این بحران ها را «ابو مصطفی المصری» که در جلوی پیاده رو منزل خود واقع در اردوگاه پناهندگان نشسته است، تجربه کرده است. وسعت این پناهگاه در حدود ۰٫۷کیلومتر است که ۷۸ هزار تن در آن زندگی می کنند و یکی از پرجمعیت ترین مناطق مسکونی دنیا محسوب می شود.

المصری با ۴۵ سال، ۱۲ فرزند دارد و کارمند یکی از نهادهای وابسته به تشکیلات خودگردان فلسطین است، و در طی ۱۰ سال گذشته زندگی خود را با حقوق ماهیانه ای که دریافت می کند، اداره کرده است، اما تشکیلات خودگران از آوریل ۲۰۱۷ تصمیم گرفت حقوق کارمندان خود در نوار غزه را به میزان سی درصد کاهش دهد که این میزان چهار ماه پیش به پنجاه درصد رسید.

این کاهش حقوق در راستای سلسله اقداماتی است که «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین جهت وادار ساختن جنبش حماس برای پایان دادن به اختلافات ریشه داری  که از سال ۲۰۰۷ شکل گرفنه اتخاذ کرده است. فکر و خیال مشکلات مالی خواب را از چشمان المصری ربوده است زیرا او تنها ۶۰دلار در ماه حقوق دریافت می کند که فقط کفاف دو روز از احتیاجات رو به افزایش خانواده اش را می دهد.

غزه همانطور که ساکنان این شهر از سر شوخی و مزاح میگویند: « بهشتی است که هیچ کاری برای انجام دادن در آن نیست!»

مصطفی پسر بزرگتر المصری که نزدیک ۲۰سال سن دارد در هزینه های زندگی اگر بتواند کار موقتی گیر بیاورد، به پدر کمک می کند. تامین مواد غذایی تنها دغدغه المصری نیست، سال تحصیلی چند هفته پیش آغاز شد و و تا این لحظه وی موفق به تهیه لباس نو، کیف مدرسه و لوازم التحریر برای فرزندانش نشده است.

از سوی دیگر جوانی به اسم «صلاح ابوسمعان» با همان دغدغه ها، روزگار خود را به سختی سپری می کند، وی با گاری دستی خود در کوچه پس کوچه های غزه دور می زند و به فروختن نوشیدنی مورد عللاقه ساکنان این شهر یعنی قهوه می پردازد.

ابوسمعان کارمند هیچ نهادی نیست بلکه منبع تامین درآمداش فروش نوشیدنی های گرم بر روی گاری دستی کوچک است، درآمد روزانه وی ۴دلار است که تنها یک چهارم از نیارهای اساسی خانواده اش که از شش نفر تشکیل شده است، را تامین می کند.

این جوان فلسطینی مجبور به قرض گرفتن از همسایگان و مغازه داران به مبلغ بیش از ۲۰۰دولار در ماه است تا مجموع بدهی هایش در سه سال گذشته به حدی برسد که دیگر امیدی به تسویه آن نداشته باشد و علاوه بر بحران مالی فلج کننده ای که گریبان اکثر ساکنان غزه را گرفته است،

ابوسمعان شرایط مادی اش این اجازه را به وی نمی دهد تا مشکل موجود در زمینه آب و برق را رفع کند؛ منزل ابوسمعان تنها ۴ساعت برق دارد و اکثر اوقات با قطعی آب مواجه است.

از همین رو همسر بیست و چند ساله ابوسمعان چند ساعت پیش از طلوع آفتاب که آب و برق وصل است، مجبور است بیدار شود و رخت بچه ها و همسرش را بشوید و آب را پیش از شستن ظرف ها و تمیز کردن خانه، در منبعی که در پشت بام خانه کار گذاشته اند، پر کند.

افزون بر مشکلات انباشت شده در این شهر، مشکل بوی بد فاضلاب که از نزدیک منزل ابوسمعان می گذرد، موجب ناراحتی و آزار این خانواده مخصوصا در فصل تابستان شده و منجر به هجوم حشرات به خاطر آلودگی آب فاضلاب می شود.

زندگی علی ابوحسن نیز تفاوت چندانی با بقیه ندارد، وی بیکار است و درآمد بسیار ناچیزی دارد و تمام طول روز غزه را در جستجوی رزق و روزی طی می کند تا شاید بتواند در تامین مخارج زندگی کمک حال خانواده اش باشد.

پدر ابوحسن کار ثابتی ندارد، او یکسال پیش در کارگاه بافندگی کار می کرد اما به دلیل پایین آمدن قدرت خرید مردم در غزه، کارگاه تولید خود را کاهش داده و از کارگران خود خواست تنها چند روز از هفته سرکار بیایند. خانواده ابو حسن در گذران زندگی خود به کمک های بشردوستانه ای که از سوی وزارت امور اجتماعی و برخی از نهادهای امور خیریه ارائه می شود، وابسته است.

در طرفی دیگر منزل جوان فلسطینی را مشاهده می کنیم که غالبا تاریک است، و فاقد حداقل شرایط زندگی می باشد، سقف خانه ترک برداشته و رطوبت تمام سقف خانه را فرا گرفته و جز زیراندازی نخ نما و فرشی رنگ و رو رفته چیز دیگری دیده نمی شود.

اینها مشتی از هزاران خروار مشکلاتی است که اکثریت فلسطینیان ساکن نوار غزه با آن دست به گریبان اند و سازمان ملل متحد در گزارش های خود تاکید کرده است که این شهر در سال ۲۰۲۰ برای زندگی نامناسب خواهد بود.

طبق گزارش سازمان ملل که در سال گذشته منتشر شد، حدود ۸۰درصد از ساکنان نوار غزه با کمک های بشردوستانه زندگی می کنند.

میزان فقر در نوار غزه بر اساس مرکز آمار فلسطین و کمیته مردمی برای رفع محاصره غزه در سه ماهه نخست امسال، به ۵۳درصد افزایش پیدا کرد تا میانگین بیکاری از ۸۰ درصد هم عبور کند.

تحریریه دیپلماسی ایرانی/11