تشر فیدل کاسترو بر سر یاسر عرفات برای چه بود؟

دیپلماسی ایرانی: قرن بیستم به گفته بسیاری از نویسندگان و مورخان تاریخ قرن تحول های شگرف بوده است. قرنی که در آن جنگ های بی نظیر تاریخ نظیر جنگ های جهانی اول و دوم رخ دادند و تاریخ بشریت به دست افراد و سیاستمدارانی که هر کدام طرحی برای رسیدن به مصالح و منافع خود داشتند، تغییرات شگرف یافت که مسیر طبیعی بسیاری از امت ها و کشورها را تغییر داد. در این میان تقسیم جهان به جهان غرب و جهان سوم تعابیری نامتجانس به وجود آورد که از درون این تناقضات افراد تحول خواهی ظهور کردند که در حقیقت می خواستند در برابر خواسته ها و طرح های منفعت طلبانه جهان غرب بایستند. افرادی که آرمان خواهانی بودند که گمان می کردند آرمانشان آن قدر قدرت دارد تا بتواند در برابر قدرت های بزرگ جهان بایستد و رویای مدینه فاضله آنها را تحقق بخشد. کتاب "اسرار جعبه سیاه" گفت وگو با چهار نفر از همین آرمان خواهانی است که تلاش کردند به خیال خود قدرت های بزرگ را وادار به تسلیم در برابر اراده آهنین خود کنند. افرادی که جهان غرب آنها را تروریست های بین المللی نه آرمان خواه می داند. در این جا بخش یکصد و هجدهم این کتاب را می خوانید:

نظرت درباره فیدل کاسترو چیست؟

فکر می کنم که کاسترو یکی از رهبران سیاسی جهانی کمیاب در این عصر است، و مهمترین ویژگی او این است که مردی استوار است و رهبری است که می داند چگونه با بحران هایی که کشورش را در نوردیده، حالا چه بحران های بین المللی چه بحران های داخلی، رو به رو شود. با بحران موشک ها با جرات و جسارت برخورد کرد، و توانست برای چهار دهه درگیری با دشمن سرسختش، ایالات متحده امریکا را اداره کند، همان همسایه ای که همچنان اصرار دارد که کوبای کاسترو را شکست دهد، اما با همه اینها کاسترو توانسته از این تحریم ظالمانه نجات یابد.

از دیدارت با کاسترو چه به یاد داری؟

کاسترو را سه بار دیدم و از من در هاوایی با کمال احترام استقبال کرد و عمق احترامش را به قضیه ملت فلسطین بیان داشت و گفت که با این قضیه هم دردی می کند و بر این اعتقاد است که قضیه عادلانه ای است که نیازمند حمایت و تایید کامل است. فیدل کاسترو تصویر واضحی از من داشت، و فکر می کنم که ایجابی هم بود. برای همین ابو عمار به نماینده کوبا در نشست کشورهای عدم تعهد نسبت به استقبال کاسترو از من اعتراض کرد، جوابی که به او داده شد این بود که نه ابو عمار و نه غیر از او حق دخالت در امور داخلی کوبا را ندارند، و نمی تواند بگوید که رئیس جمهوری کوبا از چه کسی استقبال کند از چه کسی استقبال نکند. این اتفاق را رفیق کاسترو در یکی از دیدارهایی که با او داشتم بیان کرد که باعث خجالت شدید من از چنین رفتارهای ابو عمار شد، این باعث می شود که به حالت دردناکی رهبری که تاریخی عظیم می سازد با رهبری که همه تاریخ ملتش و مبارزه اش را برای ایجاد تاریخی برای خودش ایجاد کند، مقایسه کنم.

از لحاظ تاریخی به الجزایر اشاره می کنم، از هواری بومدین، رئیس جمهوری راحل چه به یاد داری؟

الجزایر و انقلاب الجزایر برای من به مثابه دو نمونه در پیروزی انقلاب ها بودند، به ویژه نمونه سیاسی که در جبهه آزادیبخش الجزایر نمود داشت که توانست ملت آن همه توانایی خود را در جنگ آزادسازی بسیج کند. بعد از پیروزی انقلاب الجزایر در کنار انقلاب فلسطین ایستاد، این کشور یکی از معدود کشورهایی بود که برای فلسطین کار کرد و رعایت حالش را با صدقات و انتزاع کرد، و همیشه برای ایجاد فضای مناسب وحدت میان فلسطینیان کار کرد.

اما رئیس جمهور راحل بومدین با او اخیرا آشنا شدم، در آن موقع هنوز الجزایر با ما در «جبهه مردمی» ارتباط برقرار نکرده بود، و نسبت به ما موضع داشت. این را مرحوم بومدین خودش در یکی از دیدارهایمان به من خبر داد، او به من گفت که از ابو عمار خواستم که جورج حبش را بکشد برای این که فکر می کرد مواضع مخالف ما با سیاست ابو عمار تقسیم بندی در عرصه فلسطینی را عمیق می کند و به وحدت مبارزان فلسطینی ضربه وارد می کند، اما وقتی که به طور روشن و کامل از مواضع ما آگاه شد مواضعش را نسبت به ما عوض کرد. وقتی که این را بومدین به من گفت در حقیقت بخشی از شخصیت و شجاعت و جرات ناپایانش را بیان می کرد، و این چیزی بود که در جلساتم با «جبهه ایستادگی و واکنش» که بعد از کمپ دیوید به وجود آمد لمس کردیم. همچنین مواضعش در خلال جنگ اکتبر را به یاد دارم و سفری که به مسکو انجام داد و از رهبران اتحاد جماهیر شوروی خواست که همه نوع حمایتی را تا آن جا که ممکن است از اعراب و به خصوص ارتش مصر به عمل آورد.

ادامه دارد...