قصه جنجال آمیز درمان جورج حبش در فرانسه

دیپلماسی ایرانی: قرن بیستم به گفته بسیاری از نویسندگان و مورخان تاریخ قرن تحول های شگرف بوده است. قرنی که در آن جنگ های بی نظیر تاریخ نظیر جنگ های جهانی اول و دوم رخ دادند و تاریخ بشریت به دست افراد و سیاستمدارانی که هر کدام طرحی برای رسیدن به مصالح و منافع خود داشتند، تغییرات شگرف یافت که مسیر طبیعی بسیاری از امت ها و کشورها را تغییر داد. در این میان تقسیم جهان به جهان غرب و جهان سوم تعابیری نامتجانس به وجود آورد که از درون این تناقضات افراد تحول خواهی ظهور کردند که در حقیقت می خواستند در برابر خواسته ها و طرح های منفعت طلبانه جهان غرب بایستند. افرادی که آرمان خواهانی بودند که گمان می کردند آرمانشان آن قدر قدرت دارد تا بتواند در برابر قدرت های بزرگ جهان بایستد و رویای مدینه فاضله آنها را تحقق بخشد. کتاب "اسرار جعبه سیاه" گفت وگو با چهار نفر از همین آرمان خواهانی است که تلاش کردند به خیال خود قدرت های بزرگ را وادار به تسلیم در برابر اراده آهنین خود کنند. افرادی که جهان غرب آنها را تروریست های بین المللی نه آرمان خواه می داند. در این جا بخش یکصد و پانزدهم این کتاب را می خوانید:

در دهه هفتاد مجموعه روابطی را با گروه های چپ و رادیکال در اروپا و ژاپن ایجاد کردید، این روابط در چه چارچوبی بود؟

روابط ما با این گروه ها بر اساس کمک های ما در تامین حمایت از ملزومات کار خاجی بود که جبهه در آن موقع انجام می داد. در ذهنم این نبود که ممکن است این سازمان ها رشد کنند و به یک گروه فعال چپ در جوامعشان تبدیل شوند، یا صاحب وزن سیاسی مهمی در حمایت از قضیه ما در سطح سیاسی شوند. حقیقتش رفیق ودیع حداد کسی بود که بر این روابط اشراف داشت برای این که در چارچوب تخصص او در کار خارجی بود.

قصه درمان تو در پاریس و جنجالی که به پا کرد چه بود؟

سفرم به پاریس برای درمان بود که به یک قضه سیاسی تبدیل شد که «قضیه حبش» نامیده شد که همه رسانه های عربی و جهانی را برای یک هفته کامل درگیر کرد. این سفر طوفانی به پا کرد که واکنش های متفاوتی را به دنبال داشت، ارکان حکومت فرانسه را به لرزه درآورد و شماری از مقامات عالی رتبه را سرنگون کرد.

اسرائیل از این جنجال رسانه ای خصمانه سوء استفاده کرد که باعث شد نیروهای دشمن و صهیونیستی را در داخل فرانسه به حرکت درآورد، و از حکومت فرانسه بخواهند که مرا تسلیم کند، مزدوران آنها بیمارستان را محاصره کردند و تلاش کردند که مرا بربایند. همه اینها مثل صاعقه ای بر سر من و هسمرم نازل شده بود، برای این که ما آماده عملیاتی از این نوع نبودیم، به ویژه که این سفر بر اساس ترتیبات از قبل هماهنگ شده با طرف های درگیر در سطوح بالا و با موافقت الیزه انجام شد.

این سفر برای ما فاش کرد که صهیونیست ها تا چه اندازه در فرانسه به خصوص در داخل سازمان های بین المللی نفوذ دارند همچنین فاش کرد که ادعای فرانسوی ها در دفاع از حقوق و مبانی انسانی در کشور مدعی «نور و تمدن» دروغ است.

واقعیتش وقتی که به فرودگاه رسیدیم از حضور رسانه ها و تلویزیون فرانسه (کانال دو) که در سالن فرودگاه منتظر بودند شوکه شدیم، با وجود این که با مقامات فرانسوی توافق شده بود این سفر به دلایل امنیتی به دور از چشم رسانه ها باشد.

-وقتی که گفتیم انتفاضه شعار کشور فلسطینی را از امکان تاریخی به امکان واقعی انتقال داد، این طرح نزد ما اوهام سریعی ایجاد نکرد. از امکان نه بیشتر و نه کمتر صحبت کردیم، و تحقق امکانیت آن مرهون تامین شرایط تحولش به واقعیت است. به وقتش به روشنی گفتیم که این انتقال امکان عملیات مبارزه طولانی مدتی را برای تراکم مقدمات بزرگ از لحاظ سیاسی و سازمانی و مبارزاتی و مادی را نیاز دارد، همچنین نیاز به عمق و بعد عربی برای پاسخگویی مثل این سطح از استحقاق را دارد.

به این معنا از امکان واقعیت برای تشکیل کشور صحبت کردیم، و درک می کردیم که این انتفاضه را سخت می کند، با واقعیت ها و ظرفیت هایش، که دستاوردش هدف اعلام شده آزادی و استقلال بود. این نیازمند تلاش های مضاعف همه قدرت ها، و همه نیروهای ملت ما در داخل و خارج بود. آزادی و استقلال هدف تنظیم کنند برای همه بخش های مردمی ما در داخل و خارج بود، بدون این جوشش و بدون تامین مقدمات پیشرفت انتفاضه در تمامی زمینه ها، و در چارچوب نظریه مبارزه طولانی مدت در سطح تقویت وحدت ملی و بازسازی ساخت خانه فلسطینی برای اهداف ملی و سرمایه گذاری بر تصمیمات دولتی و تامین حمایت عربی بدون تشدید عملیات مسلحانه علیه دشمن بود... بدون همه اینها صحبت از تحقق کشور فلسطینی نوعی از مغالطه بود، و همین اختلاف شدید ما را با «ایجاد سنگ بنای کشور» تفسیر می کرد.

ادامه دارد...